"αισιοδοξια μονο"...

19:08 8/4/2012 - Πηγή: Fimotro

Του Χριστόδουλου Ι. Στεφανάδη*
(από το : Πρώτο Θέμα)
"Η απαισιοδοξία δεν κέρδισε ποτέ καμία μάχη''.
Ντ. ΑϊζενχάουερΑμερικανός
Αρχιστράτηγος και Πρόεδρος
Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν βαθειά αισιόδοξοι και αυτό διαφαίνεται από τοντρόπο με τον οποίο...
αντιμετώπιζαν τη ζωή. Ο Όμηρος είναι ένας από τουςπρώτους Έλληνες στοχαστές, που ύμνησε μέσα από τα έπη του το πάθος γιατη ζωή. Στο διάβα των αιώνων και ιδιαίτερα στις οριακές στιγμές γιατην επιβίωση ως Έθνος, η αισιοδοξία δεν έλειψε ποτέ από τη ψυχή τωνΕλλήνων, αφού συνιστά ένα από τα βασικότερα γνωρίσματα του θαυμαστούαυτού λαού.Δεν

υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα μας διέρχεται μεγάλη κρίση. Οιαπαισιόδοξοι εντός και εκτός των συνόρων προαναγγέλλουν δεινά με ταοποία αναπόφευκτα θα βρεθούμε αντιμέτωποι τους επόμενους μήνες ή τααμέσως επόμενα χρόνια. Δεινά τα οποία σχετίζονται με την οικονομία,αλλά και με την κοινωνική συνοχή και κατ' επέκταση με την εθνική μαςυπόσταση. Αναζητούν σωτήρες ή προσπαθούν να τους επινοήσουν. Οικαιροσκόποι δημαγωγούν επενδύοντας στο φόβο, στην ανασφάλεια, αλλά καιστη λαϊκή οργή.Οι πολιτικοί και ειδικότερα εκείνοι, οι οποίοι έχουν τη μεγαλύτερηευθύνη για την παρούσα κατάσταση, αφού με λανθασμένους χειρισμούςάσκησαν την εξουσία κατά την τελευταία κρίσιμη περίοδο προσπαθούν τώρανα περισωθούν από την τιμωρητική ψήφο του λαού κάνοντας λόγο για λάθη,τα οποία έπραξαν και διδάχθηκαν! Λες και η κεντρική πολιτική σκηνήείναι σχολείο για επίδεκτους και ανεπίδεκτους μαθήσεως!Οι αισιόδοξοι, όμως, πιστεύουν ότι η παρούσα οικονομική, κοινωνική καιπολιτική κρίση θα ξεπεραστεί και θα αποτελέσει την απαρχή μιαςκαλύτερης κοινωνικής συμβίωσης, πατριωτικής έξαρσης και αειφόρουανάπτυξης. Σε αυτούς τους αισιόδοξους ανήκω και εγώ. Διότι πιστεύω μεπάθος στην ελληνική ψυχή.Θα διηγηθώ μία πραγματική ιστορία, που σημειολογικά συνηγορεί τηναισιοδοξία μου. Ήταν καλοκαίρι του 74. Μόλις το δικτατορικό καθεστώςτης εποχής εκείνης σπασμωδικά είχε καλέσει σε γενική επιστράτευση μετάτον καταστροφικό "Αττίλα" στην Κύπρο. Η επιστράτευση με βρήκε σε μίαπυραυλάκατο του Πολεμικού Ναυτικού, ως στρατεύσιμο Σημαιοφόρο-Ιατρό.Το πολεμικό πλοίο ετοιμαζόταν εσπευσμένα να αποπλεύσει από τονναύσταθμο της Σαλαμίνας. Λίγο πριν από τον απόπλου έρχεται καιεπιβιβάζεται κουτσαίνοντας ένας Χιώτης ναύτης - μηχανικός με φύλλοπορείας από το Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Είχε ζητήσει μόνος του ναλάβει εξιτήριο και να έλθει στο πλοίο που υπηρετούσε τη θητεία του.Είχε προηγουμένως χειρουργηθεί για κιρσούς στα πόδια του, τα οποίαήταν πρησμένα και τυλιγμένα με επιδέσμους από την πρόσφατη χειρουργικήεπέμβαση και τα ράμματα βέβαια δεν είχαν αφαιρεθεί. Προτίμησε, όμως,το πολεμικό πλοίο έστω και υποφέροντας από την ασφάλεια τουνοσοκομείου. Διότι πίστεψε ότι η Πατρίδα κινδυνεύει και ότι θα έπρεπενα είναι και αυτός εκεί. Δεν θυμάμαι το όνομα του. Αλλά δεν έχειιδιαίτερη σημασία. Θα μπορούσε να είναι εκείνος, που προέλασερακένδυτος στα βάθη της Μικράς Ασίας το 1922, διότι πίστευε ότι καιεκεί ήταν Ελλάδα.Θα μπορούσε να είναι αυτός πο