Αρχαιολογικοι χωροι

13:47 20/1/2014 - Πηγή: Fimotro

Γράφει ο Γιώργος Λουπάσης
(Φιλόλογος)
Αγαπητό Fimotro,
με αφορμή όσα γράφονται τις τελευταίες μέρες για πρόταση ξένων αρπακτικῶν να ενοικιάσουμε αρχαιολογικούς χώρους, ώστε να ορθοποδήσει η οικονομία, στέλνω για ανάρτηση...
κείμενο που είχα γράψει πριν από τέσσερα περίπου χρόνια. Τότε μας συνιστούσαν να πουλήσουμε μερικά νησιά. Ακολουθεί το κείμενο αυτούσιο.

ΑΚΡΟΠΟΛΗ: ΕΥΤΥΧΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ!
[Αν ήταν δυνατόν να φτάσει η φωνή μου σε όσους από τη Γερμανία βρήκαν την ευκαιρία να μας κατηγορήσουν, και μάλιστα

στους βουλευτές της, θα έλεγα πάνω κάτω αυτά τα λόγια:]

Μας βρήκατε σε αδυναμία… Σαν να πρόκειται για αγώνα πυγμαχίας, αρπάξατε την ευκαιρία κι αρχίσατε να χτυπάτε. Αλλά ενώ στους αγώνες πυγμαχίας υπάρχουν και κανόνες και διαιτητές, εδώ τώρα δεν υπάρχει τίποτε. Χτυπάτε σε όποιο σημείο σας βολεύει, χρησιμοποιείτε κάθε μέσο που βρίσκετε διαθέσιμο, για να μας ρίξετε κάτω νικημένους και ταπεινωμένους.
Μας βρήκατε σε αδυναμία… Φταίμε κι εμείς που ήρθαμε σ’ αυτό το χάλι, ευθύνη όμως έχουν γι’ αυτό και κάποιοι από εκείνους που συνηθίζουν να έρχονται «ντυμένοι φίλοι τα παμπάλαια δώρα κρατώντας». Δεν φροντίσαμε να μαντέψουμε τι ακριβώς ήθελαν από εμάς κι έτσι ξεγελαστήκαμε.
Μας βρήκατε σε αδυναμία… Εμείς ξέρουμε πως δεν ήταν η πρώτη φορά που οι δυνάμεις μας είχαν λιγοστέψει. Άλλες φορές στο παρελθόν είχαμε βρεθεί σε χειρότερη θέση. Και θυμόμαστε πως και τότε εμφανίστηκαν εκείνοι που έχουν στις συνήθειές τους να χτυπάνε αδύναμους.
Όμως, όπως φαίνεται, δεν μας ξέρετε καλά.
Νομίζετε πως, αν ξεγελαστήκαμε μια και δυο φορές, αυτό θα συνεχίζεται ώς το τέλος. Τυφλοί δεν είμαστε, δεν είμαστε άμυαλοι, ώστε να μην καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Αν έχουμε πότε πότε συμπεριφορά μικρού παιδιού, οφείλεται στη διάθεσή μας να βλέπουμε στον συνάνθρωπο το δικό μας το πρόσωπο και να του συμπαραστεκόμαστε. Γιατί, σαν όλα τα παιδιά του παλιού καιρού, είμαστε αθώοι κι απονήρευτοι.
Νομίζετε πως δεν βλέπουμε τα λάθη μας και τις αστοχίες μας. Όλα τα βλέπουμε, κι ας μην το παραδεχόμαστε πάντα. Γι’ αυτό και δεν τα ξεπερνάμε μ’ ευκολία. Σαν τα παιδιά κι εδώ, ο ένας τα φορτώνουμε στον άλλο, γιατί κουβαλάμε μπόλικη την περηφάνια την ανθρώπινη. Αυτήν που πότε σε δρόμους αγαθούς μας βγάζει, άλλοτε πάλι μας φέρνει στον γκρεμό.
Νομίζετε πως έφτασε το τέλος μας. Και τρίβετε τα χέρια σας από χαρά, που θ’ απολαύσετε το θέαμα της πτώσης. Βιαστήκατε να βρείτε θέση στην πρώτη σειρά των επισήμων, για ν’ αποτυπώσει καθαρά ο φακός το πλατύ χαμόγελο που θα στεφανώσει την απαστράπτουσα οδοντοστοιχία σας. Όμως ξεχάσατε να ρίξετε το βλέμμα προς τα πίσω, για να δείτε πόσες φορές ώς τώρα κάποιοι μας είχαν ξεγραμμένους. Πίστεψαν πως με τη χατζάρα τους ή με τη μπότα τη βαριά θα έχουν εύκολη δουλειά να κάμουν. Ας πέρασαν χρόνια πολλά, ας πέρασαν καμπόσοι μήνες… Το πήρανε το μάθημά τους όλοι, γιατί έπεσαν πάνω σε δάσκαλο καλό.
Βλαστοί του καιρού μας εσείς, έχετε ανάγκη από μάθημα ξεχωριστό.
Μάθημα που θα μιλάει για τον άνθρωπο των αισθημάτων και για της καρδιάς μας τ’ αναρίθμητα χρώματα. Για τον άνθρωπο που έχει δαμάσει το μυαλό του και δεν είναι σκλάβος στη δύναμή του. Που ξέρει πως ο νόμος της ζωής ζητάει μέτρο για όλα, γιατί αλλιώς θα γίνουμε σαν του βουνού και του λόγγου τα ζωντανά, αυτά που ξοδεύουν το είναι τους σε τρεις μονάχα δουλειές.
Μάθημα που θα μιλάει για σεβασμό και για την ανθρωπιά. Πετράδια πολύτιμα που εμείς εδώ τα κουβαλάμε αιώνες τώρα, τα σκορπάμε απλόχερα, τα δίνουμε σ’ όποιον βρούμε στο δρόμο μας, όπως μας δίνει στο χέρι ο παπάς το αντίδωρο την Κυριακή. Τα κάνουμε αυτά και σε πείσμα εκείνων που μοχθούν να μας αλλάξουν συνήθειες, για να γίνουμε, λέει, ευρωπαίοι μοντέρνοι, πολίτες του κόσμου όλου απαλλαγμένοι από τη μιζέρια μιας κλειστής ζωής.
Μάθημα που θα μιλάει για την «καινούργια γέννα», αυτήν που βγαίνει μέσα από τις αντιθέσεις και μες από το πάλεμα, τη μάχη, το συγκερασμό. Που θα δείχνει πώς η ζωή προβάλλει ξανά μες από τις στάχτες για το χτίσιμο ενός κόσμου καινούργιου. Καινούργιου, ναι, που σέρνει όμως μαζί του όλες τις ομορφιές και τα κατορθώματα του παρελθόντος.
Δεν είμαι σίγουρος, παρ’ όλα αυτά, πως το βλέμμα σας κι ο νους θα καθαρίσουν.
Δεν είμαι σίγουρος, γιατί θέλετε να βλέπετε μονάχα τα λάθη μας. Φταίμε, αφού σας δίνουμε το δικαίωμα να το κάνετε αυτό. Πότε όμως το κάματε θέλοντας να μας βοηθήσετε; Πότε το κάματε αναγνωρίζοντας συγχρόνως ό,τι καλό έχουμε φτιάξει; Φταίμε, το ξαναλέω, γιατί δε διώξαμε οριστικά απ’ τη ζωή μας ψεγάδια που μας συντρόφευαν σε περασμένους καιρούς.
Δεν είμαι σίγουρος, γιατί ποτέ δε θα ’πρεπε να φτάσετε σε τέτοια κατάντια. Έχετε κοντά σας, δίπλα σας, συμπατριώτες σας που ξέρουν και ομολογούν την αλήθεια. Δεν τους έχετε δει ποτέ; Δεν τους έχετε ακούσει να διηγούνται τα μεγαλεία που ανάθρεψε ο τόπος μας; Δεν έπεσαν ποτέ στα χέρια σας κάποια από τα αμέτρητα βιβλία που έγραψαν για να διαλαλήσουν το θαυμασμό τους;
Δεν είμαι σίγουρος, γιατί δε λέτε την αλήθεια. Μας βρίσκετε να κάνουμε άλλα από εσάς, και μας ψέγετε γι’ αυτό, όμως όταν βρεθείτε, για λίγο ή για πολύ, στον τόπο μας ξεχνάτε το δικό σας νόμο κι αλλάζετε ζωή. Η πειθαρχία κι η υπακοή ξεχνιούνται και στη θέση τους έρχονται και μπαίνουν συνήθειες άλλες, σαν τη σημαία ευκαιρίας που συναντάμε αλλού.
Μας αναγκάζετε, ύστερα απ’ όλα αυτά, να σας επιστρέψουμε βαρύτερη την κατηγόρια.
Μας αναγκάζετε, γιατί ξεχνάτε πως στη φύση του ανθρώπου υπάρχουν όλα. Κοντά στη θέληση για σύμπραξη και για δημιουργία βρίσκονται η άρνηση κι η ανυπακοή. Καθένας μας έχει τη δική του, ξεχωριστή οντότητα, και μόνο όταν γίνουμε μάζα και πολτός θα είμαστε όλοι ίδιοι. Εμείς αυτό ούτε το θέλουμε ούτε το κάνουμε, όπως γίνεται σε άλλα μέρη. Κι επειδή δεν το κάναμε ούτε στο παρελθόν, μπορέσαμε να παλέψουμε με θύελλες κι ανέμους και να βγούμε νικητές.
Μας αναγκάζετε, γιατί ξεχνάτε πως σε κάθε ψηφίδα του πολιτισμού υπάρχει χρώμα ελληνικό. Από τότε που άλλοι λαοί ήταν ακόμη βυθισμένοι στο πέλαγος της αμάθειας και της απραξίας, στον τόπο μας είχε στηθεί ένα απέραντο εργαστήριο με ακάματους και χαρισματικούς εργάτες του πνεύματος. Αυτούς που άναψαν τα φώτα και έδειξαν το δρόμο στους κατοπινούς, που φωτίζουν και το σημερινό κόσμο, για καινούργιες κατακτήσεις.
Μας αναγκάζετε, γιατί ξεχνάτε πως παντού στον κόσμο σήμερα είναι απλωμένο το ελληνικό πνεύμα και μιλάει μέσα από μουσεία και βιβλιοθήκες και δίνει μαρτυρία που κανένας ψευδομάρτυρας δεν μπορεί να αντικρούσει. Και σας θυμίζω πως όλα αυτά τα δημιουργήματά του βρίσκονται μακριά από τον τόπο που τα γέννησε όχι γιατί τα ξεπουλήσαμε ή έστω τα δωρίσαμε, αλλά γιατί με κάποιο τρόπο, πάνω στην αδυναμία της στιγμής, μας τα έκλεψαν και τώρα αρνούνται να τα δώσουν πίσω. Δεν πειράζει, αφού προορισμός τους είναι να στολίζουν όλων των ανθρώπων τον πολιτισμό και όχι μόνο το δικό μας.
Θα καταλάβετε τώρα την απορία μου: Γιατί μιλήσατε προσβλητικά για την Ελλάδα και για το λαό της; Γιατί προσπαθήσατε να ταπεινώσετε την ιστορία της και τον πολιτισμό της; Πώς τολμήσατε να πείτε όσα είπατε για τα νησιά μας; Δεν ξέρω αν αυτά τα λόγια απλώς βγήκαν από στόματα απύλωτα ή αν εκφράζουν παράπονο και ζήλεια για το ότι σε άλλους ανήκουν και τα νησιά και οι Παρθενώνες. Δικαιούμαι όμως να υποθέσω πως, αν ήταν δικά σας και αν είχατε βρεθεί σε αδυναμία όπως σήμερα εμείς, δεν θα διστάζατε να τα πουλήσετε. Ε, λοιπόν, εμείς τα έχουμε χάρη σε αγώνες και σε θυσίες, τα έχουμε βάψει με το αίμα της καρδιάς μας, το χρώμα τους ούτε ξεθωριάζει ούτε αλλάζει. Και για λογαριασμό των Ανθρώπων όλου του κόσμου θα προσθέσω: ευτυχώς, δεν είναι δικά σας αλλά δικά μας!