''aξιοπρεπης παραμονη στο ευρω ή εξοδοσ''...

18:36 24/5/2013 - Πηγή: Fimotro

«Η Ελλάδα ή θα αποφασίσει τώρα την οριστική διάσωσή της και την αξιοπρεπή παραμονή της στο ευρώ ή θα οδηγηθεί μέσα στην επόμενη...
τριετία έξω από αυτό.

Ο χρόνος όμως που έχει στη διάθεσή της για να το αποφασίσει εξαντλείται. Η «Μεγάλη Απόφαση» πρέπει να ληφθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα, χωρίς βραδύτητα, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη.

Η χώρα δεν μπορεί να “σταφιδιάζει” άπραγη και επί ματαίω μέσα σε αδιέξοδες προοπτικές. Ούτε να “σαπίζει” από την ανημπόρια για εθνικές πρωτοβουλίες. Το δίλημμα

είναι βαρύ, οι ευθύνες γιγάντιες και το κόψιμο του γόρδιου δεσμού της απραξίας απαιτεί να διατρέξουν την κοινωνία ισχυρές εσωτερικές δυνάμεις».

Αυτό αναφέρει σε άρθρο του με τίτλο «Το ελληνικό ευρω-δίλημμα: Διαχείριση της αυταπάτης ή κόψιμο του γόρδιου δεσμού;» που δημοσιεύεται στην προσωπική του ιστοσελίδα, ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, Αλέκος Παπαδόπουλος.

Ο κ. Παπαδόπουλος σημειώνει ότι το συμφέρον της χώρας μας είναι παραμείνει στο ευρώ, ωστόσο θεωρεί ότι όσοι οδηγήσουν της Ελλάδα σε μια άτακτη έξοδο από την ευρωζώνη, θα γραφτούν με «μαύρα γράμματα» στην ιστορία.

Σε όσους προσπαθούν να καλλιεργήσουν κλίμα αισιοδοξίας και ελπίδας μέσα από την εφαρμογή του μνημονίου, απαντά ότι «οφείλουν να γνωρίζουν ότι η "αισιοδοξία" τους αυτή, αλλά και η "απαισιοδοξία", μπορεί να είναι μια σεβαστή ατομική τους επιλογή, αλλά στην πολιτική δεν έχει καμιά αξία ούτε σαν ατομικό γνώρισμα, ούτε σαν μεταφυσικό φαινόμενο πίστης, ούτε σαν ειδύλλιο.

Στην πολιτική υπάρχει μόνο η "δύσκολη αισιοδοξία" που οικοδομείται μόνο με σκληρή συλλογική προσπάθεια, με σχέδιο και θυσίες, με ρεαλισμό, ορθολογισμό και με κοινωνική δικαιοσύνη».

Αναφερόμενος δε στο παράδειγμα της Βραζιλίας και της Τουρκίας που λόγω του εκτροχιασμού της οικονομίας τους βρέθηκαν στην ανάγκη καταφυγής σε διεθνή αρωγή, με την υπογραφή «μνημονίων», αλλά πολύ σύντομα αποφάσισαν να κινηθούν και πέραν αυτών, υπογραμμίζει ότι ανασυγκρότησαν τις οικονομίες τους με «δικό τους σχέδιο οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής ανάπτυξης, που οι ίδιοι κατέστρωσαν και υπεράσπισαν ως κοινωνίες που τις διακρίνει η ζωτικότητα και η ευθύνη.

Οι αναδυόμενες πλέον ως σημαντικές οικονομικές υπερδυνάμεις της Βραζιλίας και της Τουρκίας αυτό τον δρόμο ακολούθησαν. Τα θαυμαστά αποτελέσματα που πέτυχαν οι χώρες αυτές μέσα σε λίγα χρόνια δεν ήταν έργο μόνο κάποιων πεφωτισμένων προσώπων. Προικισμένοι άνθρωποι προέκυψαν, αλλά δεν θα έφταναν από μόνοι τους, όπως πολλοί ίσως να πιστεύουν. Η ταχύτατη, στέρεη και διατηρήσιμη συνολική ανάπτυξη των χωρών αυτών, βεβαίως με τις ιδιαιτερότητές τους, είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων.

Δεν αρκέστηκαν οι κοινωνίες τους μόνο στις υπερσυντηρητικές και εν πολλοίς διαβρωμένες και βολεμένες ηγέτιδες τάξεις τους. Συνειδητοποίησαν και οι δύο λαοί ότι έχουν συλλογική ευθύνη στη διαμόρφωση του μέλλοντός τους και διαισθάνθηκαν ότι έχουν χρέος να υποστηρίξουν το αντικειμενικό συμφέρον της χώρας τους».

Στο άρθρο-παρέμβασή του, ο ίδιος σχολιάζει ακόμη τις «ηγέτιδες» τάξεις της Ελλάδας -πολιτική, οικονομική, πνευματική και ακαδημαϊκή ελίτ- και τις ευθύνες που φέρουν, καθώς και το αν αυτές μπορούν να μεταμορφωθούν σε οδηγούς της ελληνικής κοινωνίας.