Η ιαπωνια ανακοινωνει οτι εγκαταλειπει την πυρηνικη ενεργεια

19:14 14/9/2012 - Πηγή: Fimotro

Τήξη στην καρδιά της βιομηχανίας πυρηνικής ενέργειας φαίνεται ότι προκάλεσε το δυστύχημα της Φουκουσίμα: Το Τόκιο ανακοίνωσε την Παρασκευή ότι σκοπεύει να έχει κλείσει όλους...
τους αντιδραστήρες της Ιαπωνίας μέχρι το 2030.

Η Ιαπωνία γίνεται έτσι η τρίτη χώρα, μετά την Ελβετία και τη Γερμανία, που αποφασίζει να εγκαταλείψει τα πυρηνικά μετά το τσουνάμι της 11ης Μαρτίου 2011, το οποίο οδήγησε στο δεύτερο μεγαλύτερο πυρηνικό ατύχημα μετά το Τσερνόμπιλ το 1986.

Μέχρι πρόσφατα, η Ιαπωνία

κάλυπτε το 30% των αναγκών της σε ηλεκτρική ενέργεια από 50 αντιδραστήρες, και μέχρι το δυστύχημα σκόπευε να αυξήσει το ποσοστό αυτό στο 50%. Όπως όμως ανακοινώθηκε από το υπουργικό συμβούλιο, οι αντιδραστήρες δεν θα αντικατασταθούν όταν φτάσουν στο τέλος της ζωής τους γύρω στο 2030.

Στο σχέδιό της για πλήρη απεξάρτηση από την πυρηνική ενέργεια έως το 2030, η Ιαπωνία θα αυξήσει τη συμμετοχή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στο 30%. Θα εξακολουθήσει όμως να εξαρτάται από εισαγόμενο πετρέλαιο, λιθάνθρακα και φυσικό αέριο για το προσεχές μέλλον.

«Αυτή είναι η στρατηγική για τη δημιουργία ενός νέου μέλλοντος Είναι μια πρακτικά εφαρμόσιμη στρατηγική» ανακοίνωσε το υπουργικό συμβούλιο μετά τη λήψη της ιστορικής απόφασης.

Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Γιοσιχίκο Νόντα, η οποία αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο εκλογών εντός του έτους, από τη μία κλήθηκε να εισακούσει την απαίτηση της κοινής γνώμης μετά τη Φουκουσίμα, αφετέρου δέχτηκε τις έντονες πιέσεις της βιομηχανίας πυρηνικής ενέργειας, ακόμα και από τις ΗΠΑ που παρέχουν την απαιτούμενη τεχνολογία στην ασιατική χώρα από τη δεκαετία του 1950.

Όλοι οι ιαπωνικοί αντιδραστήρες τέθηκαν εκτός λειτουργίας μετά τη Φουκουσίμα, το καλοκαίρι όμως το Τόκιο αναγκάστηκε να θέσει σε λειτουργία δύο από αυτούς για να αποτρέψει εκτεταμένα μπλακάουτ.

Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν πάντως ότι οι ανανεώσιμες πηγές δεν μπορούν να δώσουν αποτελεσματική λύση, δεδομένου ότι η Ιαπωνία είναι νησί και δεν μπορεί να εισάγει ρεύμα σε περιόδους μειωμένης παραγωγής από τον ήλιο και τον άνεμο, όπως μπορούν να κάνουν οι ευρωπαϊκές χώρες.