Η "πλατεια" που εγινε ταφος

10:07 6/11/2012 - Πηγή: Fimotro

Ρεπορτάζ : Γιάννης Παπαδόπουλος
(από ΤΑ ΝΕΑ)
Τρεις βαθιές εισπνοές. Ηταν οι τελευταίες. Το πρόσωπο της γυναίκας αποστεωμένο από τις δύο ημέρες που είχε μείνει χωρίς τροφή και νερό. Τα χέρια της πληγιασμένα με σημάδια χρήσης ναρκωτικών. Πλάι...
της κάποιος είχε στήσει μια μαύρη ομπρέλα. Ο σύζυγός της θρηνούσε γονατιστός, δυο φίλοι τους ετοίμαζαν ατάραχοι πιο πέρα τις δικές τους δόσεις ηρωίνης. Είναι Τετάρτη, λίγο μετά τις έξι το απόγευμα, σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας. Εκεί όπου δύο χρόνια πριν, κοντά

στις δημοτικές εκλογές, κατεδαφιζόταν με δυναμίτη το παλιό κτίριο του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου. Στη θέση του υποσχέθηκαν τότε μια πλατεία. Σήμερα, βρίσκεται ένας τάφος. «Η κατεδάφιση του κτιρίου του ΝΑΤ έχει και συμβολικό χαρακτήρα καθώς αποτελεί τον "πυροκροτητή" για την πολεοδομική αναγέννηση του ιστορικού Κέντρου της Αθήνας», είχε δηλώσει στις 24 Οκτωβρίου 2010 ο τότε δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης. Και συνέχιζε: «Γιορτάζουμε το γεγονός ότι δημιουργείται η πρώτη πλατεία στην καρδιά της Αθήνας έπειτα από 150 χρόνια». Μέσα σε 14 δευτερόλεπτα το ερειπωμένο κτίριο είχε συρρικνωθεί σε μπάζα (στο μεγαλύτερο, όπως αποδεικνύεται σήμερα, κομμάτι του). Δεκάδες φορτηγά τα απομάκρυναν, το ορφανό οικόπεδο στρώθηκε με χώμα, φυτεύτηκε και ένα δέντρο. Επειτα ήρθαν οι τοξικομανείς. Στο στενάκι της Ξούθου, δυο εβδομάδες μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ο Μάριος (όπως τον ξέρουν στην πιάτσα και μου συστήνεται ο ίδιος) ψάχνει στο δεξί του μπράτσο για φλέβα. Αποτυγχάνει. Τα νεύρα του για τα δέκα ευρώ που σπατάλησε σβήνουν γρήγορα καθώς μιλά για εκείνη. Κάθεται οκλαδόν μπροστά από μια παρατημένη φαρμακαποθήκη. Στον δρόμο, χρησιμοποιημένες σύριγγες, αυλάκια με κάτουρα, μερικές σταγόνες αίμα. «Ημασταν πέντε χρόνια μαζί», λέει για τη σύντροφό του. «Το όνομά της ήταν Αμέλια Μάρμπουκ. Μετανάστρια από τη Ρουμανία, 37 ετών». Στα πρώτα χρόνια της σχέσης τους δεν την άφηνε να δουλεύει. Εκείνος εργαζόταν ως σιδεράς σε οικοδομές, ώσπου η κρίση λιγόστεψε τα μεροκάματα. Της βρήκε πόστο σε μια πιτσαρία. Την απέλυσαν. Εμειναν για δύο μήνες με απλήρωτο νοίκι στο διαμέρισμά τους στην Κυψέλη μέχρι που τους έδιωξαν. Συγγενείς; Φίλοι; «Κανένας», λέει ο Μάριος. «Χωρίς χρήματα δεν υπάρχουν φίλοι». Σπίτι τους έγινε το οικόπεδο στο τρίγωνο των οδών Βερανζέρου - Μενάνδρου - Ξούθου. «Η Αμέλια έκανε χρήση ναρκωτικών παλιότερα, πριν με γνωρίσει. Είχε πάει στη Ρουμανία και είχε καθαρίσει. Οταν μείναμε όμως άστεγοι, άρχισε ξανά. Παρέσυρε και μένα», λέει ο Μάριος. Εξι ημέρες πριν από τον θάνατό της άρχισαν οι πόνοι. «Βαρούσε στην κοιλιά, στη μεγάλη φλέβα. Της έλεγα να σταματήσει, να πάμε στο νοσοκομείο. Φοβόταν όμως. Σκεφτόταν ότι δεν μπορούσε να "πιει"», θυμάται ο σύζυγός της. Τελικά την έπεισε. Την εξέτασαν γιατροί, με τη βοήθεια του ΟΚΑΝΑ πήραν τα φάρμακα που έπρεπε να της χορηγεί εκείνος. Πρόλαβε να της τα δώσει δύο ημέρες. Την τρίτη, η γυναίκα του πέθανε. «Λίγες ώρες πριν με φώναξε. "Πάρε με αγκαλιά", μου είπε. Είχε χρόνια να μου το ζητήσει. Κοιτούσε τον ουρανό. Ηξε