Καταρρεει η απασχοληση, ενω η ανεργια απειλει τα εσοδα και τις εισφορες

13:58 16/12/2012 - Πηγή: Fimotro

Ρεπορτάζ : Χριστίνα Κοψίνη
(από την Καθημερινή της Κυριακής)
Ενα εκατομμύριο λιγότεροι από τους μη απασχολουμένους –ανέργους και οικονομικά μη ενεργούς– είναι όσοι διατηρούν το «προνόμιο» της απασχόλησης σε συνθήκες διαρκούς μείωσης των αποδοχών τους. Η μεγάλη απαξίωση...
του εργατικού δυναμικού, συνεπεία της ανεργίας, αναδεικνύεται, εκτός όλων των άλλων, στον πιο ύπουλο υπονομευτή της είσπραξης δημοσίων εσόδων. Από την εκτόξευση της ανεργίας στο 25,7% (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ για τον Σεπτέμβριο του 2012) και τη διόγκωση

του αριθμού των ανέργων σε περισσότερους από 1.260.000 ανθρώπους, προκύπτει ότι σήμερα ένας εν ενεργεία εργαζόμενος (στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα) «συντηρεί» με το προϊόν της εργασίας του (μειωμένος μισθός, κατάργηση επιδομάτων) περισσότερο από 1 (περίπου 1,5) μη απασχολούμενο πολίτη. Ειδικότερα, οι μη απασχολούμενοι υπερέχουν ήδη κατά 992.000 άτομα έναντι των απασχολουμένων. Αυτή η μοναδική σχέση παρατηρείται μόνο σε ακραίες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, όπως αυτές που χαρακτήριζαν τις βαλτικές και βαλκανικές χώρες μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μοντέλου, αλλά σε συνθήκες που δεν επιτρέπουν την εκτόνωση με μαζικές μεταναστεύσεις παρά μόνον για το υψηλά ειδικευόμενο δυναμικό. Η διαδικασία απαξίωσης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας αποτυπώνεται με την καταστροφή περίπου 800.000 θέσεων εργασίας μέσα σε μία τετραετία και σηματοδοτεί τη στέρηση της βασικότερης πηγής των εισφορών επί της εργασίας, που αποτελούν το καύσιμο κίνησης των ασφαλιστικών ταμείων και των οργανισμών. Στη θέση της εργασίας που χάνεται δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, πέραν των κλασικών αποτυχημένων προγραμμάτων για την επιδότηση νέων και ελευθέρων επαγγελματιών, των ίδιων προγραμμάτων που άνθησαν τη δεκαετία του ’90, χαρίζοντας απίστευτες προμήθειες σε ειδικούς και γενικούς γραμματείς υπουργείων που διαχειρίστηκαν ένα «ποταμό» κοινοτικών κονδυλίων, τα οποία όπως ήλθαν έτσι εξαφανίστηκαν, αφήνοντας πίσω τους άδειες κτιριακές δομές. Πέρα από τον κοινωνικό και ανθρωπιστικό χαρακτήρα των προβλημάτων που γεννά η ανεργία, σοβαρότερες θα αναδειχθούν οι εισπρακτικές παρενέργειες στην προσπάθεια που καταβάλλει η χώρα για την ανασύνταξη των δημοσίων οικονομικών της. Φτώχεια Φυσικά, κάθε ένας εργαζόμενος που προστίθεται στην ανεργία έρχεται πιο κοντά στον κίνδυνο της φτώχειας, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία του 2011 της «Ευρωπαϊκής Πλατφόρμας», ο κίνδυνος αυτός για τους ανέργους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι 5 φορές μεγαλύτερος (44% σήμερα από 42% το 2009) από τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει ένας εργαζόμενος με σύμβαση (5%). Πώς όμως αντιμετωπίζεται η επίδραση της μειωμένης απασχόλησης στην πτώση των εσόδων από τον φόρο μισθωτών υπηρεσιών; Πώς θα αναπληρωθούν τα μεγάλα ελλείμματα στους οργανισμούς και στα Ταμεία που εξυπηρετούσαν το μεγαλύτερο τμήμα των αναγκών τους από το καύσιμο των εισφορών επί της μισθωτής εργασίας; Ηδη ο ΟΑΕΔ, αντιμετωπίζοντας σοβαρό πρόβλημα αποπληρωμής των επιδομάτων του Δεκεμβρίου, προχωρεί κατά το πρότυπο του ΙΚΑ, σε βραχυπρόθεσμο εσωτερικό δανεισμό και με έγγραφο που έχει αποσταλεί εδώ και μέρες στο υπουργικό γραφείο ζητεί την έκδοση υπουργικής Απόφασης, έτσι ώστε να γίνει δυνατή η μεταφορά πόρων από τα διαθέσιμα της Εργατικής Εστίας στους λογαριασμούς των επιδομάτων ανεργίας, σύμφωνα και με την τελευταία απόφαση του διοικητικού του συμβουλίου. Οταν το 55% της φορολογίας φυσικών προσώπων προέρχεται από μισθωτούς και συνταξιούχους, η σύλληψη της φοροδιαφυγής συνεχίζει να αποτελεί για την κεντρική εξουσία το αίνιγμα του αιώνα και οι εισπράξεις από έμμεσους φόρους που συνδέονται με το πάγωμα της αγοράς καταγράφουν αρνητικό πρόσημο, η εκτίναξη του αριθμού των ανέργων σε πάνω από 1,5 εκατ. μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2013 θα αποδειχθεί ως η βασικότερη παράμετρος για το κραχ των δημοσίων εσόδων. Και όχι μόνον αυτών. Κάθε μία θέση εργασίας που καταστρέφεται και δεν αναπληρώνεται ανατροφοδοτεί τον κύκλο στέρησης εσόδων και από τον ιδιωτικό τομέα. Ηδη, από το 2010, τα ελληνικά νοικοκυριά καταγράφονταν στη δεύτερη θέση ως προς το ποσοστό των καθυστερήσεων για την εξυπηρέτηση δανείων ή άλλων πάγιων λογαριασμών.