Λαϊκισμος και δημαγωγια

10:06 6/5/2012 - Πηγή: Fimotro

Tου Χριστόδουλου Ι. Στεφανάδη*
(από το Πρώτο Θέμα)"Δημαγωγία είναι να επενδύεις στις
μικρότερες ιδέες με τα πιο παχιά λόγια"
Αβραάμ Λίνκολν.
Αμερικανός Πρόεδρος
Η Δημοκρατία που γεννήθηκε στην αρχαία...
Ελλάδα αποτελεί από υπάρξεως
του ανθρώπου μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικές κατακτήσεις του.
Παράλληλα όμως στο καταφύγιο της Δημοκρατίας ως παρενέργεια
αναπτύχθηκε ο λαϊκισμός και η δημαγωγία. Οι δημαγωγοί έκαναν την
εμφάνισή τους στην Αθηναϊκή δημοκρατία ύστερα από το θάνατο του
Περικλή ( 429 π.χ. ). Ήταν γέννημα της "νέας αστικής τάξης" που
δημιουργήθηκε

τότε στην Αθήνα με την ανάπτυξη του εμπορίου. Έχοντας
συχνά το χάρισμα του λόγου και πάντως χωρίς επίσημες θέσεις και άρα
χωρίς συγκεκριμένες υποχρεώσεις, ασκούσαν μεγάλη επιρροή στο λαό,
προτείνοντας ευχάριστες πολιτικές χωρίς να έχουν την ευθύνη της
υλοποίησής τους . Μέχρι σήμερα, η ιστορία μας έχει καταγράψει πολλούς
δημαγωγούς και λαϊκιστές στην πολιτική ζωή.
Αλλά τι είναι επιγραμματικά ο λαϊκισμός? Είναι η εσκεμμένη
ανειλικρίνεια. Είναι η διάδοση θέματος που δεν ανταποκρίνεται στην
πραγματικότητα. Είναι η παράθεση ψευδοδιλλημάτων που προκαλούν διχασμό
του κοινωνικού συνόλου.
Και τι είναι η δημαγωγία? Είναι η πολιτική ρητορεία που σκοπεύει στο
να παρασύρει τον λαό, στοχεύοντας στο συναίσθημα και όχι στην λογική.
Σήμερα τα φαινόμενα αυτά, δηλαδή ο λαϊκισμός και η δημαγωγία,
αντικειμενικά ευρίσκονται σε έξαρση και όχι τυχαία. Η πατρίδα μας
ευρίσκεται στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης , της μεγαλύτερης μετά το
μεσοπόλεμο. Η οικονομική κρίση και τα αναπόφευκτα αδιέξοδα που την
ακολουθούν, έσυραν τη χώρα σε εξωτερικό δανεισμό και υποχρέωση για
σκληρότατα οικονομικά, θεσμικά, διοικητικά και κοινωνικά μέτρα, που
περικλείονται στο αποκαλούμενο Μνημόνιο.
Μεγάλη μερίδα του Λαού μας υποφέρει, η ανεργία καλπάζει σε πρωτοφανή
ποσοστά, και ως είναι αναμενόμενο η κοινωνική συνοχή μας κλονίζεται.
Σε αυτό το περιβάλλον αναπτύσσεται ο λαϊκισμός και η δημαγωγία.
Με σημαία το Λαϊκισμό ορισμένοι παλαιοί και νέοι πολιτικοί μας,
προτάσσουν το δίλημμα στον Λαό μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, ως εάν αυτό
το δίλημμα να είναι αποκομμένο και ανεξάρτητο από την αδήριτη
πραγματικότητα , ότι δηλαδή εκεί που είχε φτάσει η χώρα και ανεξάρτητα
από σοβαρότατες ευθύνες του παρελθόντος ,το μνημόνιο ήταν αναγκαίο
κακό, και ότι το πραγματικό δίλημμα είναι μνημόνιο ή κοινωνικό
οικονομικό και εν τέλει εθνικό χάος. Και με σημαία τη δημαγωγία ,
αγνοώντας ή μάλλον αποσιωπώντας τα πραγματικά γεγονότα , οι ίδιοι
πολιτικοί διατυπώνουν προτάσεις και επαγγέλλονται λύσεις εκ των
πραγμάτων ανέφικτες και επικίνδυνες, όπως έξοδο από την ευρωζώνη ,
έξοδο από την Ευρωπαϊκή οικογένεια μονομερή διαγραφή του χρέους μας
κ.λ.π.
Με αυτά τα δεδομένα τίθεται το ερώτημα : Μήπως ένας θεσμικός πόλος
εξουσίας θα μπορούσε να αποτελέσει τον αντίποδα πόλο στο λαϊκισ