Μαθηματα ζωης απο μια γυναικα που πεθαινει απο καρκινο του μαστου...

22:14 1/12/2014 - Πηγή: Fimotro

«Από τότε που μου διαγνώστηκε καρκίνος του μαστού στο τελευταίο στάδιο έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Για παράδειγμα πώς τα απλά και καθημερινά πράγματα ...
στη ζωή μπορούν να προσφέρουν χαρά και να σε κάνουν ευτυχισμένο. Από το πώς το παιδί σου τρέχει κατά πάνω σου όταν γυρνάει από το νηπιαγωγείο ή από την τύχη που έχεις να σε αγαπάει ο σύζυγός σου».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην 38χρονη Claire Wood, η οποία πεθαίνει από καρκίνο του μαστού αλλά αυτό που την ενδιαφέρει περισσότερο δεν είναι ότι θα φύγει από τη ζωή αλλά ότι θα προκαλέσει

πόνο και θλίψη στην οικογένεια και τις φίλες της.

Η Claire με τις αγαπημένες φίλες της Jo (κέντρο), Sandra και τις κόρες τους Jessica, Madison και Darcy

«Αυτό το χρόνο που έμαθα ότι θα πεθάνω σύντομα το σημαντικότερο μάθημα που πήρα ήταν η ανιδιοτελής και συμπαράσταση των φίλων μου. Νιώθω πολύ άσχημα που 'φεύγοντας' θα τους προκαλέσω τόσο πόνο. Με έκαναν πιο πλούσια και γεμάτη από ότι θα μπορούσα να φανταστώ. Η ανταπόκριση αυτή με έχει βοηθήσει να αντιμετωπίσω την ασθένειά μου, να συμπεριφέρομαι κανονικά και να αισθάνομαι ακόμα κοριτσάκι».

Η Claire η οποία σύμφωνα με τους θεράποντες ιατρούς της θα πεθάνει πολύ σύντομα κατέψυξε τα ωάριά της ώστε ο σύζυγός της να μπορέσει να προσφέρει στην κορούλα τους ένα αδερφάκι.
«Ήθελα πολύ να κάνουμε ακόμα ένα παιδί. Ξέρω πια ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Θα ήθελα η κόρη μου να αποκτήσει έστω και με αυτό τον τρόπο ένα αδερφάκι από μένα».

Η 38χρονη γυναίκα αναφέρθηκε και στο σοκ που πέρασε μόλις οι γιατροί της ανακοίνωσαν από τι έπασχε: «Ήμουνα μαζί με το σύζυγό μου στο γιατρό. Μου είπε πως έχω καρκίνο του μαστού, πρέπει να υποβληθώ σε μαστεκτομή, μετά να κάνω θεραπείες κλπ. Το σοκ ήταν μεγάλο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν θα δω την κόρη μου να μεγαλώνει. Με τον σύζυγό μου δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε».

«Οι μέρες που μου μένουν», λέει η Claire «είναι λιγοστές αλλά πολύτιμες. Τουλάχιστον έτσι με έκαναν να το δω οι φίλες μου. Μπροστά σε αυτές μπορώ να κλαίω και να μοιράζομαι τις σκέψεις και τους φόβους μου».