Οι αμερικανοι ειχαν... υποπτευθει οτι μπορει να γινει πραξικοπημα στην τουρκια!

19:30 18/7/2016 - Πηγή: Fimotro

Παράξενες συμπτώσεις ή μήπως ήξεραν κάτι περισσότερο οι Αμερικανοί για το τουρκικό πραξικόπημα που «ξάφνιασε» όλο τον κόσμο; Κι όμως, κάποιοι είχαν προβλέψει τις εξελίξεις μέρες ή μήνες πριν...

Για παράδειγμα, τον Μάρτιο υπάρχει άρθρο στην ιστοσελίδα του «American Enterprise Institute» και αναδημοσιεύτηκε στο ειδησεογραφικό περιοδικό «Newsweek».
Επίσης, στις 30 Μαΐου, το αμερικανικό περιοδικό «Foreign Affairs», που απηχεί τις απόψεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, δημοσίευε άρθρο με τίτλο: «Το επόμενο πραξικόπημα στην Τουρκία

- Πώς οι αποδυναμωμένοι στρατηγοί μπορούν να αντιδράσουν».
Το πρώτο άρθρο που υπέγραφε ο Michael Rubin επισήμαινε: «Δεν είναι μόνον ότι χειροτερεύει η κατάσταση ασφάλειας στην Τουρκία, μέσα από κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων, αλλά και η οικονομική κατάσταση χειροτερεύει, με το ιδιωτικό χρέος να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Ο ίδιος (ο Ερντογάν) διατάζει να φυλακίσουν αντιπάλους, καταδιώκει δημοσιογράφους και αντιπολιτευόμενες εφημερίδες, ενώ χτίζει παλάτι με το όνειρο να γίνει σουλτάνος... Η διαφθορά βασιλεύει… Ο γιος του, Μπιλάλ, έχει καταφύγει στην Ιταλία με πλαστό διπλωματικό σαουδαραβικό διαβατήριο εν μέσω σκανδάλου ξεπλύματος βρόμικου χρήματος…
»Τα ξεσπάσματά του προκαλούν τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, ενώ ακόμη και μέλη του κόμματός του υποστηρίζουν ότι καταλαμβάνεται από αυξανόμενη παράνοια. Μέχρι του σημείου να θέλει να τοποθετήσει αντιαεροπορικούς πυραύλους για την προστασία του προεδρικού παλατιού. Οι Τούρκοι πολίτες και οι στρατιωτικοί πιστεύουν ότι οδηγεί την Τουρκία στα βράχια...».
Και ο αρθρογράφος αναρωτιέται: «Αν τελικά αντιδράσουν οι Τούρκοι στρατιωτικοί για να διώξουν τον Ερντογάν και φυλακίσουν το εσωτερικό περιβάλλον του. Θα τα καταφέρουν; Επειδή πραξικοπηματίες θα προσπαθήσουν να κατευνάσουν την έντονη αντίδραση των υπέρμαχων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε Ευρώπη και ΗΠΑ και τις επικρίσεις της κοινωνίας των Τούρκων πολιτών, ελευθερώνοντας αμέσως τους φυλακισμένους δημοσιογράφους και τους πανεπιστημιακούς και αποδίδοντας τις κατασχεμένες εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους».
Το δεύτερο άρθρο στο Foreign Affairs, που μεταφράστηκε και στην Ελλάδα πριν λίγες ημέρες είχε τον προφητικό τίτλο: «Το επόμενο πραξικόπημα στην Τουρκία - Πώς οι αποδυναμωμένοι στρατηγοί μπορούν να αντιδράσουν». Το υπογράφει η Gonul Tol, διευθύντρια στο Κέντρο Τουρκικών Σπουδών στο Middle East InstituteΚαι αναφέρει:
«Πριν η Τουρκία κάνει μια αυταρχική στροφή υπό τον πρόεδρό της, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πολλοί πίστευαν ότι ο πρώην επικεφαλής του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) θα μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που εξημέρωσε τελικά τον τουρκικό στρατό και επέλυσε την υπερδεκαετή σύγκρουση της χώρας με τους Κούρδους. Τέτοιες ελπίδες τώρα φαίνονται εξωφρενικά άστοχες. Ο Ερντογάν έδωσε στον στρατό λευκή επιταγή για να εξαπολύσει πόλεμο εναντίον των Κούρδων ανταρτών και σύναψε μια ευχάριστη συμμαχία με τους στρατηγούς. Από την πλευρά του, ο Ερντογάν πρέπει να πιστεύει ότι χτυπάει «με έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια». Η στρατιωτική εκστρατεία εναντίον των Κούρδων, και αποδυναμώνει την μεγαλύτερη μειονότητα της χώρας η οποία κατάφερε πρόσφατα ένα πλήγμα στις φιλοδοξίες του Ερντογάν για ανεξέλεγκτη δύναμη, αλλά και εδραιώνει την ισχύ του μεταξύ των εθνικιστών της χώρας. Στην πορεία, ο Ερντογάν μπορεί να επιδιορθώσει τους δεσμούς του με τον από μακρού χρόνου αποξενωμένο στρατό της χώρας, κάτι που θα μπορούσε να φανεί πρακτικό καθώς εγχώριοι και διεθνείς αντίπαλοί του αρχίζουν να τον περικυκλώνουν. Αλλά για τον Ερντογάν, η ενδυνάμωση του στρατού θα μπορούσε να είναι επικίνδυνη. Υπάρχουν ακόμη και εκείνοι στο στενό κύκλο του, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων από τους συμβούλους του, οι οποίοι φοβούνται ότι ο πρόεδρος καβάλησε μια τίγρη που, μετά από χρόνια σκληρής μεταχείρισης στο πλαίσιο του κυβερνώντος ΑΚΡ, είναι πιο άγρια και πιο εκδικητική.
Ο στρατός έχει λόγο να κρατήσει μνησικακία. Για ένα μεγάλο μέρος της τουρκικής ιστορίας, είχε σημαντική επιρροή στις πολιτικές υποθέσεις, πραγματοποιώντας τέσσερα ανοιχτά πραξικοπήματα, αναγκάζοντας αρκετούς άλλους πολιτικούς ηγέτες να παραιτηθούν, και ενεργώντας ως αδιαμφισβήτητος φύλακας της κοσμικής δημοκρατίας. Αφότου ανήλθε στην εξουσία το 2002, το ΑΚΡ έχει περικόψει την επιρροή των στρατηγών, κάτι που άφησε τις άλλοτε παντοδύναμες ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας αδύναμες και διχασμένες. Για να πληροί τα κριτήρια ένταξης στην ΕΕ, η Άγκυρα εφάρμοσε μέτρα για να φέρει τον στρατό υπό πολιτικό έλεγχο. Περιόρισε την δικαιοδοσία των στρατιωτικών δικαστηρίων υπέρ των πολιτικών δικαστηρίων, και άρχισε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στους διορισμούς των κορυφαίων στρατιωτικών διοικητών. Ένα ακόμη πλήγμα για το κύρος του στρατού ήρθε τον Απρίλιο του 2007, αφότου ο στρατός ανάρτησε στην ιστοσελίδα του ένα τελεσίγραφο (αργότερα ονομάστηκε «e-πραξικόπημα») για να προειδοποιήσει το AKP κατά της υποστήριξης του Αμπντουλάχ Γκιούλ για την προεδρία, ο οποίος στο παρελθόν ανήκε σε ένα ισλαμικό κόμμα και του οποίου η σύζυγος φοράει μαντίλα. Το κοινό και το ΑΚΡ ήταν εξοργισμένοι, και ο Γκιούλ εξελέγη. Η προσπάθεια του στρατού να παρέμβει ενάντια σε ένα δημοφιλές κόμμα κατάφερε ένα σοβαρό πλήγμα για το κύρος του στην κοινωνία, και σε πρόωρες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν αμέσως μετά το e-πραξικόπημα, το AKP αύξησε το μερίδιο των ψήφων του κατά 13%.
Περίπου την ίδια εποχή, οι τότε σύμμαχοι της κυβέρνησης στο δικαστικό σώμα, οι Γκιουλενιστές (ένα ισλαμικό κίνημα που συνδέεται με τον κληρικό Fethullah Gulen που εδρεύει στις ΗΠΑ), ξεκίνησαν αρκετές ποινικές έρευνες για αξιωματικούς του στρατού. Σύμφωνα με τις διώξεις «Εργκένεκον» και «Βαριοπούλα», οι οποίες ισχυρίστηκαν μια συνωμοσία για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΑΚΡ, πολλοί στρατηγοί φυλακίστηκαν και εκατοντάδες συνταξιούχοι αξιωματικοί του στρατού τέθηκαν υπό κράτηση. Η σύγκρουση ανάμεσα στην κυβέρνηση του ΑΚΡ και τον στρατό κορυφώθηκε με την μαζική παραίτηση της στρατιωτικής ηγεσίας της Τουρκίας στα τέλη Ιουλίου του 2011, σηματοδοτώντας «την ημέρα που ο στρατός έριξε στην πετσέτα» όπως το αποκάλεσε ο ειδικός για την Τουρκία, Henri Barkey.