Ταξιδι στην "αγρια πλευρα" της αθηνας

10:08 13/2/2012 - Πηγή: Fimotro

ΟΔΟΙΠΟΙΡΙΚΟ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΚ ΑΚΜΗ
(aπό την : Real News)
Με βόλτα στις πλέον κακόφημες γειτονιές του Ρίο ντε Τζανέιρο ή της Μπογκοτά μοιάζει πλέον η περιήγηση στο κέντρο της Αθήνας. Στις γειτονιές εκείνες όπου μετά τη δύση του ηλίου ανατέλλει η εγκληματικότητα, τα παντζούρια και οι πόρτες...
σφαλίζουν ερμητικά και οι δρόμοι ερημώνουν. Οι σπουδαστές ∆ημοσιογραφίας του ΙΕΚ ΑΚΜΗ

παρουσιάζουν το πρόβλημα μέσα από τη δική τους πένα. Μια νεανική ματιά που χωρίς ρετούς και «φτιασίδια» φαίνεται να αποτυπώνει την πραγματικότητα με τον πλέον ωμό και συνάμα ειλικρινή τρόπο. Τόσο ρεαλιστική όσο και μια βόλτα στα στενά γύρω από το Πολυτεχνείο, στις γειτονιές του Μεταξουργείου ή στον Σταθμό Λαρίσης.
Πατήσια
Καθημερινότητα οι ληστείες
Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά τρεις φορές ήρθε αντιμέτωπος με τους κακοποιούς ο νεαρός ιδιοκτήτης ενός ψιλικατζίδικου στα Πατήσια. Ο ίδιος περιγράφει τις τραγικές στιγμές που έζησε στα χέρια των ληστών: «Την πρώτη φορά με ακινητοποίησαν με σπρέι, την επόμενη κρατούσαν όπλο και την τελευταία μού έβαλαν ένα μαχαίρι στον λαιμό». Σε μια περιοχή που το αλισβερίσι με τα ναρκωτικά αλλά και οι ένοπλες ληστείες είναι πλέον καθημερινότητα.
«Επεσα θύμα κλοπής μέρα μεσημέρι. Αντιστάθηκα και με μαχαίρωσαν κάτω από το στήθος. Μου πήραν την τσάντα και ό,τι χρυσαφικό είχα», περιγράφει έντρομη η Ελένη. «Φύλακες άγγελοί μας είναι τα παιδιά της ομάδας ΔΙΑΣ», εξηγεί ένας ακόμα κάτοικος. «Ολο το εικοσιτετράωρο βρίσκονται στο πλευρό των πολιτών. Συνήθως με κίνδυνο της ζωής τους». «Οσοι μένουμε εδώ το ξέρουμε καλά», καταλήγει ο ίδιος.
Πλατεία Βάθη
Η πλατεία των Καλάσνικοφ
«Το κέντρο της Αθήνας απωθεί πλέον τον κόσμο», υποστηρίζει η διευθύντρια του Εθνικού Ωδείου Χαρά Καλομοίρη. «Οι γονείς αρνούνται να φέρουν τα παιδιά τους στην πλατεία Βάθη. Εχουμε κάνει αλλεπάλληλες αναφορές στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη».
Κατηφορίζοντας προς την κάτω μεριά της πλατείας, μπαίνουμε στο ξενοδοχείο Virginia. Ο Δημήτρης, που είναι στη ρεσεψιόν, μας εκμυστηρεύεται: «Εχουν μπει δύο φορές με Καλάσνικοφ και πήραν το ταμείο. Ενας συνάδελφος έφυγε. ‘‘Εχω οικογένεια’’, είπε».
Η ματιά μας πέφτει στον Θανάση, χρυσοχόο, που στέκεται μπροστά στη βιτρίνα του καταστήματός του. Ηρθε ένα γκρουπ μαθητών από το εξωτερικό τις προάλλες. Κατάκλεψαν τις τσάντες τους», μας λέει.
Μια γριούλα, η κ. Αλεξάνδρα, κάνει νεύμα μέσα από το τζάμι. Μοιράζεται μαζί μας τη δι- κή της ιστορία τρόμου: «Πήρα τη συνταξούλα μου και την έβαλα στην τσέπη μου. Με πα-ρακολούθησαν ώς το σπίτι. Μπήκαμε μαζί στο ασανσέρ, μόλις ανεβήκαμε στον όροφο που μένω, μου άνοιξαν την πόρτα. ‘‘Περάστε’’, μου είπαν. Τους κοίταξα κι άρχισαν να με χτυπάνε. Ο μεγάλος με χτύπαγε, θα ήταν σαραντάρης, και ο μικρός δεν μ’ άφησε τίποτα. Με κάνανε μαύρη», είπε βουρκωμένη.
Με το μαχαίρι στον λαιμό
«ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ντρεπόταν να πει κανείς ότι έμενε στο Γκαζοχώρι. Ο λόγος ήταν το εργοστάσιο, οι οίκοι ανοχής και το έντονο μουσουλμανικό στοιχείο. Δεν υπήρχε όμως υψηλή ε