Θυρα 7 : η μαρτυρια ντοκουμεντο

17:51 8/2/2016 - Πηγή: Fimotro

"ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟ ΤΖΑΝΝΕΙΟ"
Για πρώτη φορά μετά από 34 χρόνια, ο δημοσιογράφος Δημήτρης Σταυρόπουλος καταγράφει για λογαριασμό του Contra.gr τις...
εικόνες που αντίκρισε στο “Τζάνειο“ αμέσως μετά την τραγωδία της Θύρας 7. Ήταν ο πρώτος που έφτασε στο νοσοκομείο του Πειραιά. Και η μαρτυρία του συγκλονίζει…

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ

Στη διαδρομή

ενός δημοσιογράφου υπάρχουν στιγμές, χαραγμένες ανεξίτηλα στη μνήμη του. Σκληρές εικόνες, τρομαγμένοι άνθρωποι, πόνος. Και αυτός, πρέπει να παραμείνει ψύχραιμος, απαθής με αυτοκυριαρχία, παραμερίζοντας τα συναισθήματα του, για να μπορέσει να μεταφέρει στην κοινή γνώμη-όπως έχει υποχρέωση-αντικειμενικά το μέγεθος της τραγωδίας που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του…

Το 1981 -νεαρός ρεπόρτερ- εργαζόμουν σε δυο εφημερίδες και στο τμήμα ειδήσεων της τηλεόρασης της ΥΕΝΕΔ.Το απόγευμα της Κυριακής 8 Φεβρουαρίου βρισκόμουν σπίτι μου, όταν κτύπησε το τηλέφωνο.

- “Δημήτρη εσύ”; Αναγνώρισα αμέσως την βραχνή λαχανιασμένη φωνή. Ήταν ο διευθυντής ειδήσεων του σταθμού, (από τους πρωτεργάτες της τηλεόρασης) Κώστας Σισμάνης.

- “Φύγε αμέσως για το Τζάνειο νοσοκομείο στον Πειραιά. Έγινε μεγάλο δυστύχημα στο στάδιο “Καραΐσκάκης“ και υπάρχουν πολλοί νεκροί και τραυματίες. Σου στέλνω εκεί συνεργεία.” Ζήτησα βιαστικά κάποιες λεπτομέρειες άλλα μ‘ έκοψε.

- “Δεν έχω χρόνο. Ξεκίνα και στη διαδρομή άκου ραδιόφωνο…” Από το κρατικό ραδιόφωνο οι πληροφορίες ήταν λιγοστές. Μετά το ντέρμπι Ολυμπιακού-ΑΕΚ σε μια θύρα, είχαν εγκλωβιστεί και είχαν ποδοπατηθεί φίλαθλοι. Η ανακοίνωση κατέληγε με την έκκληση, να μεταβούν στο νοσοκομείο όσοι μπορούσαν να προσφέρουν αίμα, γιατί υπήρχε έλλειψη.

Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟ ΤΖΑΝΕΙΟ...

Φτάνοντας στο Τζάνειο, βρέθηκα μπροστά σ ένα θέαμα που με συγκλόνισε. Έξω στο δρόμο αλλά και στο προαύλιο, υπήρχε λαοθάλασσα. Νεαροί οπαδοί με κόκκινα και κίτρινα κασκόλ, ηλικιωμένοι άνδρες και γυναίκες, οικογένειες με παιδιά και ανάμεσα τους οι συγγενείς των νεκρών των τραυματιών και των αγνοουμένων. Επικρατούσε χάος. Μπήκα με δυσκολία στο νοσοκομείο, όπου γιατροί και νοσοκόμοι έτρεχαν στα χειρουργεία και τους θαλάμους.

Στον κεντρικό διάδρομο βρήκα τρία τηλεοπτικά συνεργεία. Τα δυο ήταν της ΥΕΝΕΔ και το τρίτο της ΕΡΤ. Λίγο αργότερα βρήκα και τη συνάδελφο από το κανάλι της Αγίας Παρασκευής, Νίτσα Θεοδωράκη που ως κοπέλα, έδειχνε σοκαρισμένη από το θέαμα, τις οιμωγές και την εικόνα των τραυματιών.

Με τους συναδέλφους οπερατέρ και ηχολήπτες κάναμε μια μικρή σύσκεψη. Είπα στο ένα συνεργείο να κινηθεί αυτόνομα, να κατέβει στο υπόγειο όπου παιζόταν η τελευταία πράξη του δράματος με την αναγνώριση των νεκρών από τους οικείους τους, να βγει μετά στο δρόμο και να κάνει πλάνα, να πάει στο τμήμα αιμοδοσίας και στο τέλος στους θαλάμους με τους τραυματίες. Με το άλλο συνεργείο, αναζητήσαμε κάποιον υπεύθυνο ,να μας πει πόσοι είναι οι αδικοχαμένοι, οι βαριά χτυπημένοι, πόσοι κινδυνεύουν, να μας δώσει τον θλιβερό κατάλογο με τα ονόματα των νεκρών και να τον ρωτήσουμε ,τι πρέπει να μεταδώσουμε για να βοηθήσουμε την κατάσταση.

ΕΙΧΑΝ "ΛΥΓΙΣΕΙ" ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ...

Μας μίλησε μπροστά στην κάμερα ο διευθυντής της χειρουργικής κλινικής. Εξαιρετικός άνθρωπος, ήρεμος και καλός ομιλητής, μας περιέγραψε τον φρικτό τρόπο που πέθαναν (από ασφυξία) όσοι βρέθηκαν στην μοιραία θύρα 7 πέφτοντας μπροστά στα τουρνικέ, ενώ πίσω τους κατέβαιναν τα σκαλιά οι υπόλοιποι, που ανύποπτοι έβγαιναν από το γήπεδο, πανηγυρίζοντας την μεγάλη νίκη της ομάδας τους. Ήταν ένα φοβερό και εντελώς άδικο δυστύχημα…

Στο νεκροτομείο του νοσοκομείου οι εικόνες, έξω από κάθε περιγραφή. Είχαν λυγίσει ακόμα και οι γιατροί. Τα θύματα-όλοι τους νέα παιδιά,- ήταν μελανιασμένοι στο πρόσωπο, με τα χαρακτηριστικά τους αλλοιωμένα και τα μάτια τους πεταγμένα από τις κόγχες, σε μια τελευταία και απέλπιδα προσπάθεια να αναπνεύσουν. Ο γιατρός μας έδωσε και τον κατάλογο που περίμεναν ν ακούσουν με αγωνία όσοι είχαν παιδιά, που δεν είχαν δώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή σημεία ζωής.

Το 1981 η τηλεόραση δεν είχε τα σημερινά σύγχρονα μέσα απ‘ ευθείας μετάδοσης της εικόνας. Δεν υπήρχαν link ή δορυφορικά πιάτα, για να μπορεί ο τηλεθεατής να βλέπει άμεσα ότι συμβαίνει. Έτσι έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος ,να φτάσουν οι κασέτες με το πολύτιμο υλικό στα στούντιο της οδού Μεσογείων προκειμένου να ενημερωθεί ο κόσμος.

ΣΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ

Βγήκα αγχωμένος στο δρόμο αναζητώντας ένα… ταξί να δώσω τις κασέτες στον οδηγό να τις πάει στον σταθμό. Εκεί έπεσα πάνω στον αστυνομικό διευθυντή Πειραιώς Παναγιώτη Μουτζουρίδη. Του εξήγησα την κατάσταση και του ζήτησα βοήθεια. Κατάλαβε την σοβαρότητα της στιγμής και διέταξε ένα μοτοσικλετιστή τροχονόμο να παραλάβει το υλικό και να φτάσει το γρηγορότερο στην ΥΕΝΕΔ.

Μάλιστα του είπε να είναι έτοιμος να επαναλάβει το δρομολόγιο αν αυτό χρειαστεί. Ταυτόχρονα μου έδωσε και μια πολύτιμη πληροφορία. Σε λίγα λεπτά θα έφθανε στο νοσοκομείο και ο πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης για να ενημερωθεί για την κατάσταση των τραυματιών.

ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΤΗΣ ΤΟ ΠΩ

Επιστρέφοντας στις αίθουσες, είδα στο πεζούλι έξω από την αυλή, μια ηλικιωμένη γυναίκα. Καθόταν μόνη αποκαμωμένη και έκλαιγε. Λυπήθηκα πολύ από το θέαμα. Την πλησίασα και την ρώτησα αν θέλει κάποια βοήθεια. Μου είπε ότι ψάχνει τον γιο της και κανείς δεν της λέει τίποτα. Ήταν εξουθενωμένη. Την βοήθησα να μπει στο νοσοκομείο –η αστυνομία είχε απαγορεύσει την είσοδο- την συνόδευα μέχρι την καφετερία της πρόσφερα ένα τσάι και της ζήτησα το όνομα του παιδιού της. Είδα κρυφά τον κατάλογο και διαπίστωσα ,ότι βρισκόταν ανάμεσα στα 21 ονόματα των θυμάτων. Δεν είχα την δύναμη να της το ανακοινώσω εγώ. Αναζήτησα την κοινωνική λειτουργό και απομακρύνθηκα…
Σε λίγο έφτασε ο πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης. Τον συνόδευε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Αθανάσιος Τσαλδάρης. Μπήκαν στο γραφείο του διευθυντού όπου έγινε ενημέρωση από τους γιατρούς. Με το συνεργείο είχαμε τρυπώσει πριν τον πρωθυπουργό. Η κάμερα έγραφε και ‘γω είχα απλώσει το μικρόφωνο για να έχουμε φυσικό ήχο. Ο Ράλλης μας είδε αλλά δεν είπε τίποτα. Μόλις η ενημέρωση τελείωσε γύρισε στον Τσαλδάρη.

- “Η κυβέρνηση κηρύσσει εθνικό πένθος. Πάρε τους σταθμούς τώρα ,να διακόψουν τα προγράμματα τους και να μεταδίδουν μόνο σοβαρή μουσική”. Αμέσως μετά του ζήτησα μια δήλωση. Την έκανε χωρίς χρονοτριβή και μετά μου είπε.

- “Στείλε την αμέσως. Θέλω να παίξει τα επόμενα λεπτά” Ο τροχονόμος μοτοσικλετιστής, με την σειρήνα στο διαπασών, έφτασε στην ΥΕΝΕΔ σε χρόνο-ρεκόρ και η δήλωση Ράλλη μεταδόθηκε σε ολόκληρη την χώρα. Σ αυτό τα ρεπορτάζ-το απίστευτα θλιβερό και άγριο-η τηλεόραση έδειξε το καλό της πρόσωπο. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή λαϊκισμού η εκμετάλλευσης του ανθρωπινού πόνου. Υπήρξε-παρά τα πενιχρά μέσα της εποχής-ταχύτητα στην μετάδοση, σοβαρή πληροφόρηση και σεβασμός στις οικογένειες που θρηνούσαν.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ...

Την άλλη μέρα με τηλεοπτικό συνεργείο πήγα στο στάδιο “Καραΐσκάκης”. Ο οπερατέρ με την κάμερα στο ωμό περπάτησε στις κερκίδες και κατέβηκε τρέχοντας σκαλιά της θύρας 7. Στο τέλος κατέβασε απότομα την κάμερα και η εικόνα βυθίστηκε στο σκοτάδι…

Ήταν η αναπαράσταση του πολύνεκρου δυστυχήματος. Φάνηκαν οι εγκληματικές αμέλειες η στενότητα του χώρου και τα προβλήματα που δημιουργούσαν τα απαρχαιωμένα τουρνικέ. Αυτά τα πλάνα χρησιμοποιήθηκαν και στη δίκη που ακολούθησε ενώ ο επίσημος Ολυμπιακός, με ανακοίνωση του, είχε ευχαριστήσει τότε το κανάλι ,για τον τρόπο που χειρίστηκε την τραγωδία…

* Ο Δημήτρης Σταυρόπουλος είναι από τους πιο έμπειρους δημοσιογράφους της χώρας έχοντας εργαστεί σε πολλά από τα κορυφαία ΜΜΕ της Ελλάδας. Ξεκίνησε την καριέρα του από την αθλητική εφημερίδα “Αθλητική Ηχώ” και θεωρείται μετρ του “ελεύθερου“ τηλεοπτικού ρεπορτάζ. Έχει καλύψει ως απεσταλμένος κορυφαία γεγονότα στο εξωτερικό και ήταν παρουσιαστής ειδήσεων στην τηλεόραση του ALPHA.