Γράμμα στη (μελλοντικά) ενήλικη κόρη μου, με αφορμή την Ελένη Τοπαλούδη

Κοιτάζω τη μικρή – τι μικρή δηλαδή εννιά χρονών ήδη – καθώς προσπαθεί να σκιτσάρει τη λέξη που πρέπει να βρω. Κάτι δεν της αρέσει, σβήνει, σκέφτεται, σκιτσάρει ξανά, με κοιτά με την άκρη του ματιού της που την κοιτάω και στο πρόσωπό της σχηματίζεται εκείνο το ντροπαλό χαμόγελο που λιώνει και το πιο σκληρό πέτρωμα σαν πυρακτωμένο μάγμα.
Keywords
Τυχαία Θέματα