Άλλοθι Vs πρέπει

20:01 14/1/2014 - Πηγή: Basket Blog

Αυτή τη φορά δεν θα σας… ταλαιπωρήσω με μπασκετικές αναλύσεις, αλλά με μια ανάλυση που αφορά το μπάσκετ. Την αφορμή μου την έδωσε η δήλωση του προπονητή της Νέας Κηφισιάς, Ηλία Παπαθεοδώρου, ο οποίος ανακουφισμένος από τη δύσκολη νίκη της ομάδας του επί του Πανελευσινιακού, παραδέχθηκε: «Η εμφάνιση με τον Ολυμπιακό μας έκανε κακό». Για μένα αυτή είναι η πιο ουσιαστική εξήγηση που μπορούσε να δώσει ο προπονητής, κάθε ομάδας, του ελληνικού

πρωταθλήματος, αν εξαιρέσουμε τους προπονητές των δυο «αιωνίων», σε ανάλογες περιπτώσεις. Την τελευταία αγωνιστική του α’ γύρου, είχαμε άλλο ένα παραπλήσιο παράδειγμα, το οποίο μπορούμε να αξιοποιήσουμε για να επεκτείνουμε τη συγκεκριμένη συζήτηση. Ο Απόλλωνας Πάτρας, που προερχόταν από άσχημα αποτελέσματα, με έναν νέο παίκτη, τον Ρος, που είχε κάνει όλη κι όλη μια προπόνηση με τους καινούργιους συμπαίκτες του, ζόρισε μέσα στο ΟΑΚΑ τον (κουρασμένο μεν, αλλά) φορμαρισμένο Παναθηναϊκό. Προσθέτουμε βέβαια και το μεγάλο «μπαμ» που είχε κάνει ο ΚΑΟΔ κερδίζοντας στην Δράμα τον Ολυμπιακό. Κι άλλα μεγάλα «μπαμ», που τα τελευταία χρόνια δεν λείπουν και νοστιμίζουν την ταπεινή Α1. Οι δυο κατηγορίες Το βασικό συμπέρασμα στο οποίο μπορεί αβίαστα να οδηγηθεί κανείς, είναι ότι τα παιχνίδια γι αυτές τις ομάδες που συζητάμε- και αυτές στο πρωτάθλημα είναι τουλάχιστον 10- τα ματς τους χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες: σε εκείνα που παίζουν με «άλλοθι» και σε εκείνα που παίζουν με το «πρέπει». Είναι τόσο διαφορετικό το πλαίσιο μέσα στο οποίο παίζονται τα ματς που δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία, που μπορεί κανείς στο τέλος να αμφιβάλει αν τελικά βλέπει την ίδια ομάδα. Μιλάμε για παραμορφωτικό καθρέφτη. Σε αντίθεση με τη ρεαλιστική προσέγγιση του Παπαθεοδώρου, θα μπορούσαμε να αντιτάξουμε την αφελή προσέγγιση που θα μπορούσε να υπερασπιστεί μόνο κάποιος που βλέπει τα πράγματα επιφανειακά: «Τη μισή απόδοση από αυτή που είχε κόντρα στον Παναθηναϊκό να είχε στα ματς που προηγήθηκαν και χάθηκαν, να είχε ο Απόλλωνας, τώρα θα μίλαγε για 6άδα». Όταν παίζεις με «άλλοθι», ή κόντρα σε σαφώς ανώτερο αντίπαλο ή με πολλούς τραυματισμούς και χωρίς απαίτηση νίκης, νιώθεις απελευθερωμένος, δεν έχεις πίεση, σουτάρεις καλύτερα, συμπεριφέρεσαι πιο ήρεμα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Η ίδια ομάδα αν παίξει έναν άλλο κρίσιμο αγώνα με το «πρέπει», ειδικά αν δεν έχει το χαρακτήρα που αποτελεί και το κατώφλι για να αλλάξει επίπεδο, όλα όσα αναφέραμε πιο πριν πάνε περίπατο. Η πίεση γίνεται αφόρητη. Τα σουτ δεν μπαίνουν, η ανασφάλεια γίνεται πανικός. Να λοιπόν γιατί πολλές φορές, μια μεγάλη νίκη επί Ολυμπιακού ή Παναθηναϊκού σου δίνει τη χαρά του πρωτοσέλιδου και συνεντεύξεις δυο ημερών, αλλά τελικά σε κάνει άνω κάτω γιατί υπερεκτιμάς τις δυνατότητές σου. Δεν είχε άδικο ο Νέναντ Μάρκοβιτς, όταν μετά την μεγάλη νίκη του ΚΑΟΔ επί του Ολυμπιακού υπογράμμισε: «Το σημαντικό είναι να νικάμε τις ομάδες με τις οποίες έχουμε τους ίδιους στόχους». Ξέρει καλά ο κόουτς ότι μια νίκη επί ενός ανταγωνιστή μετράει διπλή. Ως επίλογο, να θυμίσω ότι ο ΒΑΟ είχε ταπεινώσει τον μετέπειτα πρωταθλητή Ευρώπης του 1997 Ολυμπιακό και υποβιβάστηκε. Ο Απόλλωνας Πάτρας απέκλεισε από το κύπελλο Ελλάδας την σεζόν 2003-04, τον Παναθηναϊκό και με το ζόρι σώθηκε (11ος). Θεωρούμε λοιπόν ότι μια ομάδα, π.χ ο Πανιώνιος, έχει πατήσει σταθερά σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, όταν σε ένα μεγάλο ποσοστό επικρατεί των ομάδων που θεωρητικά βρίσκονται πιο κάτω, εντός και εκτός έδρας, και διεκδικεί με συνέπεια τη νίκη εναντίον αυτών που θεωρητικά και πρακτικά είναι ισχυρότερες, τουλάχιστον στην έδρα της. Παράλογο;