Άνχελ «Μαντσίτο» Κρουζ: Η (εξαφανισμένη) ζωή που δεν έζησε

10:31 19/1/2014 - Πηγή: Basket Blog

Υπάρχουν καριέρες, τόσο στα σπορ όσο και σε άλλους τομείς, όπως οι τέχνες ή ακόμη και η πολιτική, που αποθεώνονται μετά θάνατον. Η περίπτωση του Άνχελ «Μαντσίτο» Κρουζ δεν είναι ακριβώς μία από αυτές. Ο δικός του θρύλος δεν «αποτυπώθηκε» καλύτερα όταν έφυγε από τη ζωή. Γιατί, πολύ, απλά, κανείς μέχρι και σήμερα δεν ξέρει αν ο γκαρντ από το Πουέρτο Ρίκο ζει ή όχι. Η πορεία του στα ανοικτά γήπεδα της Νέας Υόρκης και τα παρκέ όλου του κόσμου δεν ήταν όσο λαμπερή θα «απαιτούσε» το ταλέντο του. Αντίθετη, παραμένει «θολή» όπως και το «τοπίο» της μυστηριώδους εξαφάνισής του. Διότι το 1998, ο άλλοτε

ηγέτης της Εθνικής της χώρας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στην Σεούλ και του Μουντομπάσκετ του 1990 στην Αργεντινή, είτε αποφάσισε απρόσμενα να (ξε)φύγει από την δική του ζωή είτε έπεσε θύμα των αδυναμιών του. Συγγενείς και φίλοι τον αναζητούν ως τις μέρες μας, θεωρώντας ότι είναι ζωντανός. Η εξαφάνισή του, ωστόσο, δεν θα εξαφανίσει ποτέ τον θρύλο του.

Το περιοδικό «Complex», στο τεύχος Νοεμβρίου του 2009 τον κατέταξε στην 14η θέση των καλύτερων παικτών στον πλανήτη που δεν κατάφεραν ποτέ να παίξουν στο ΝΒΑ. Σε μία λίστα στην οποία στο Νο6 βρέθηκε ο (άτυχος και νεκρός στα 17 του) Μπέντζι Ουίλσον και στο Νο4 ο («αντιρρησίας» της αμερικανικής Λίγκας και «στρατιώτης» της Εθνικής Βραζιλίας) Όσκαρ Σμιντ. Ο Κρουζ, που γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1958 στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, ήταν σούπερ-σταρ του γυμνασίου ΝτεΒιτ Κλίντον και «προϊόν» των playgrounds των εργατικών κατοικιών Πάτερσον. Ενώ είχε δείξει την αξία του μέσω του προγράμματος-ομάδας Νιου Γιορκ Γκαούτσος, που δίνει την ευκαιρία σε μη προνομιούχα παιδιά ηλικίας 5-18 ετών να αγωνιστούν στην ερασιτεχνική κατηγορία AAU (Amateur Athletic Union), ώστε να πείσουν γυμνάσια και πανεπιστήμια πως αξίζουν μία αθλητική ευκαιρία. Παρά το μικρό μπόι του (στο σχολείο τον είχαν καταγράψει από 1,75μ. ως 1,78μ., αλλά στο Πουέρτο Ρίκο έλεγαν πως είναι 1,73μ.!), το ταλέντο και τα εξαιρετικά αθλητικά του προσόντα δεν περνούσαν απαρατήρητα. Κάτι που πρόσεξαν οι θρυλικοί κόουτς Λου Καρνεσέκα και Ντον Χάσκινς, των πανεπιστημίων Σεντ Τζον'ς και Τέξας-Ελ Πάσο αντίστοιχα, όμως οι ακαδημαϊκές δυσκολίες του «Μαντσίτο» δεν του επέτρεψαν να γίνει δεκτός σε κανένα από τα δύο.

Ο Κρουζ κατέληξε στο κολέγιο Μπέθανι Ναζαρίν, στην Οκλαχόμα και στο Έσεξ Κάουντι, στο Νιου Τζέρσεϊ, με τα οποία όμως δεν κατόρθωσε να βρει θέση στο ντραφτ του ΝΒΑ. Το 1987, πάντως, οι Νικς πρόσφεραν μία ευκαιρία στον Πορτορικανό, σε ηλικία 29 ετών, ενώ είχε ήδη μετακομίσει στο Πουέρτο Ρίκο, παίζοντας εκεί από τα 19 του. Φόρεσε τη φανέλα των Ίντιος ντε Κανοβάνας ως το 1990, κατακτώντας τους τίτλους του 1983 και 1984. Τις 3 τελευταίες σεζόν της καριέρας του, έπαιξε για τους Τάιτανς ντε Μορόβις και αποσύρθηκε το 1993, έχοντας μ.ο. καριέρας 14,8π. και 4,8ασ.. Στο μεταξύ, ήταν μέλος της Εθνικής της χώρας του, κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο στους Παναμερικανικούς Αγώνες του Σαν Χουάν το 1979 (χάνοντας μόνο από τις Η.Π.Α. -που είχαν μ.ο. 100,8π.- του κόουτς Μπόμπι Νάιτ, με παίκτες όπως οι Αϊζάια Τόμας, Κέβιν ΜακΧέιλ, ο νυν τεχνικός των Νικς, Μάικ Γούντσον και ο άλλοτε φόργουορντ της ΑΕΚ, Ντάνι Βρέινς)! Φόρεσε στο στήθος το χάλκινο μετάλλιο στους Παναμερικανικούς του 1987 στην Ιντιανάπολις και ήταν 2ος σκόρερ (μ.ο. 12,3π.) και πρώτος πασέρ του Πουέρτο Ρίκο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στην Σεούλ, σκοράροντας μάλιστα το νικητήριο καλάθι κόντρα στην μετέπειτα αργυρή Ολυμπιονίκη Γιουγκοσλαβία των Ντράζεν Πέτροβιτς και Βλάντε Ντίβατς! Ενώ συμμετείχε και στα Μουντομπάσκετ Ισπανίας (1986) και Αργεντινής (1990) και στο δεύτερο οδήγησε την ομάδα του στην 4η θέση.

Μεγαλώνοντας σε δύσκολο περιβάλλον, ο «Μαντσίτο» έμαθε από μικρός να μην φοβάται τίποτε, αλλά και να είναι ανταγωνιστικός. Στις εργατικές κατοικίες Πάτερσον ερχόταν αντιμέτωπος με τον Νέιτ «Tiny» Άρτσιμπαλντ και οι θεατές θυμούνται πως συχνά τον κέρδιζε! Αν και ο Άρτσιμπαλντ ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερός του, είχε υπάρξει ήδη παίκτης του γυμνασίου ΝτεΒιτ Κλίντον και πραγματοποιήσει σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ με Σινσινάτι, Μιλγουόκι και Βοστόνη. Ωστόσο, η δεύτερη σύζυγός του, Κάρμεν Ντίαζ Φαρέλ, τονίζει πως «όσο γνωστός και καλός κι αν ήταν, ποτέ του δεν κόμπασε. Ήταν απλός και αγαπούσε το μπάσκετμπολ». Συμπληρώνοντας ότι «ακόμη και στο Πουέρτο Ρίκο, που ήταν μεγάλος σταρ, δεν αρνήθηκε ποτέ ένα αυτόγραφο. Όμως αμέσως μετά, γύριζε και με ρωτούσε: "δεν καταλαβαίνω γιατί θέλουν να υπογράφω. Δεν ξέρουν πως είμαι απλώς ένα παιδί από το Μπρονξ;"». Το χαμηλό του προφίλ δεν επηρέασε την ανταγωνιστικότητά του. Το 1987, οι Νικς τον κάλεσαν στο καμπ προετοιμασίας τους, βάζοντάς τον απέναντι στον Μαρκ Τζάκσον, που είχαν επιλέξει στο Νο17 του ντραφτ από το Σεντ Τζον'ς. Αν και οι περισσότεροι υποψήφιοι για μία θέση στο ρόστερ πήγαιναν στη Νέα Υόρκη με τους ατζέντηδές τους, ο Κρουζ έφτασε εκεί με την σύζυγό του! Η Κάρμεν, μάλιστα, αναπολεί πως «τα πήγε πολύ καλά και δεν ξέρω γιατί τελικά οι Νικς δεν τον διάλεξαν. Ήταν τόσο καλός κόντρα στον Τζάκσον, που σε κάποια στιγμή του προπονητικού αγώνα, ο ατζέντης του ρούκι της ομάδας ζήτησε να αλλάξουν τις 5αδες και να βάλουν τον Άνχελ στην ίδια ομάδα με τον Μαρκ»!!!

Μετά το τέλος της καριέρας του, το 1993 στο Πουέρτο Ρίκο, ο «Μαντς» επέστρεψε στη Νέα Υόρκη για μόνιμη εγκατάσταση. Βρήκε μία θέση στην ασφάλεια του «Yankee Stadium». Δεν ζήτησε ποτέ κάτι παραπάνω και δεν παραπονέθηκε για τίποτε. Ένα μεσημέρι στην έδρα των Γιάνκις (σ.σ.: ομάδας μπέιζμπολ της πόλης), όπως αποκάλυψε η Κάρμεν Ντίαζ Φαρέλ, τον αντίκρισε ο σταρ Χοσέ Βαλεντίν, με την οικογένειά του. Ο Βαλεντίν δεν το πίστευε, εξήγησε στην σύντροφο και τα παιδιά του ποιος είναι απέναντί του και του. ζήτησε αυτόγραφο! Ο Κρουζ χαμογέλασε και του απάντησε: «Εσύ πρέπει να μου δώσεις αυτόγραφο». Με «συμβιβαστική» κατάληξη από τον Βαλεντίν, που του είπε να υπογράψουν από μία μπάλα μπέιζομπολ και μπάσκετμπολ και να τις ανταλλάξουν. Μέχρι το 1998, χρονιά της μυστηριώδους εξαφάνισής του, υπήρξαν φήμες πως αντιμετώπισε πρόβλημα με χρήση ναρκωτικών. Εκείνη την (τελευταία με παρέα τους φίλους και συγγενείς του), ο «Μαντσίτο» είπε πως θα πάει να αγοράσει γάλα, όμως δεν επέστρεψε ποτέ.

Η φαμίλια του και οι κοντινοί του φίλοι τον αναζητούν ακόμη. Ο καλύτερος φίλος του -και συμπαίκτης του στο γυμνάσιο ΝτεΒιτ Κλίντον- Μάικ «Nappy Nap» Ναπολιτάνο, επιμένει πως είναι «ζωντανός και κάποια μέρα θα βρει τον τρόπο να γυρίσει μαζί μας». Ο ίδιος, μάλιστα, έχει κοινοποιήσει φωτογραφίες του Κρουζ στο Facebook, ζητώντας από όποιον γνωρίζει κάτι, πληροφορίες. Ενώ κάθε χρόνο διοργανώνει έναν αγώνα μπάσκετ στο ανοικτό γήπεδο της 49ης Οδού προς τιμήν του, περιμένοντας μία μέρα να είναι και εκείνος εκεί. Η Κάρμεν Ντίαζ Φαρέλ, δεύτερη σύζυγός του, είναι πάντως πιο επιφυλακτική για το αν ο άλλοτε σύντροφός της είναι ζωντανός. Εξηγώντας πως «ακόμη κι αν ήθελε να ξεφύγει από όλα, δεν υπήρχε περίπτωση να σταματούσε να επικοινωνεί με τα 5 παιδιά του, τα οποία λάτρευε». Ο ένας γιος του, Άνχελ τζούνιορ, συνεχίζει να γυρίζει τα ανοικτά γήπεδα της Νέας Υόρκης με μία φωτογραφία του αγνοούμενου πατέρα του. Ο άλλος γιος του, Άλβιν, επιχείρησε να ακολουθήσει τα βήματά του και είναι ο κορυφαίος πασέρ του πανεπιστημίου Νιαγάρα (μ.ο. 5,1ασ., μαζί με 9,8π. από το 2001-05, αλλά δίχως μετέπειτα αξιοσημείωτη επαγγελματική πορεία) και τονίζει ότι «τον στηρίζουμε ακόμη. Δεν ξέρουμε τι του έτυχε, όμως είμαστε ακόμη δίπλα του. Καταλαβαίνω πως ίσως δεν κατάφερε να προσαρμοστεί από την φήμη του μπάσκετμπολ στην κανονική ζωή, αλλά θα πρέπει να ξέρει πως η οικογένειά του τον αγαπά και τον περιμένει».

Αν αγωνιζόταν στις μέρες μας, θα τον παρομοίαζαν με τον Άλεν Άιβερσον. Εκείνος, όμως, λάτρευε το στυλ του Λάρι Μπερντ! Ο θρύλος του Άνχελ «Μαντσίτο» Κρουζ, ακόμη κι αν ο ίδιος τελικά δεν είναι πια εν ζωή, «ζει» μέσα από το μυστήριο της εξαφάνισής του. Εκτός αν απλώς πραγματοποιεί την μεγαλύτερη ευχαρίστησή του, που ήταν πάντα τα ταξίδια. Η Κάρμεν αποκάλυψε ότι στο σπίτι είχε δύο καπέλα γεμάτα από καρφίτσες-αναμνηστικά από όλες τις πόλεις και χώρες που επισκέφθηκε στην καριέρα του! Και τα οποία δεν πήρε μαζί του. Λάτρευε επίσης τις ταινίες του Μπρους Λι. Ενδεχομένως για αυτό, κατά την διάρκεια των περίτεχνων ενεργειών και καρφωμάτων του, όσο αγωνιζόταν, έβγαζε συχνά κραυγές σαν αυτές των φιλμ καράτε! Όπως και αν έχει, σε αντίθεση με τον «θόρυβο» που έκανε στο τσιμέντο και στο παρκέ, αποφάσισε(;) να φύγει αθόρυβα.

[e-mail]