Από το επαγγελματικό μπάσκετ δίπλα στα παιδιά με ειδικές ανάγκες

20:14 1/8/2016 - Πηγή: Basket Blog

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, που μπορεί να εμπνεύσει, έδωσε ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας Αλέξανδρος Γριμπαβιώτης στο περιοδικό «People Greece» και την δημοσιογράφο Πόπη Τερσιπάζογλου.

Σε αρκετούς από εσάς μπορεί να είναι γνωστός από την θητεία του σε συλλόγους όπως ο Ηλυσιακός ή ο Ιωνικός Νέας Φιλαδέλφειας, ή και από άλλες ομάδες που υπηρέτησε στα 17 χρόνια μπασκετικής του καριέρας, όμως πόσοι από εσάς γνωρίζατε ότι πλέον ακολουθεί το επάγγελμα που σπούδασε, την εργοθεραπεία, βοηθώντας καθημερινά δεκάδες παιδιά στο Κέντρο Ανάπτυξης Παιδιού και Εφήβου «Ώθηση», που άνοιξε στην Νέα

Ιωνία;

Ο Αλέξανδρος Τερσιπάζογλου στην συνέντευξη που έδωσε στην Πόπη Τερσιπάζογλου μίλησε για το πως αποφάσισε να επιστρέψει στο επάγγελμα που σπούδασε, για την «Ώθηση», αλλά και για το πως ο αθλητισμός, που αποτελούσε μέρος της καθημερινότητάς του για τόσα χρόνια τον έχει βοηθήσει στη νέα του καριέρα.

Αναλυτικά η συνέντευξή του στο περιοδικό People:

Ξεκίνησε στα 16 του να ασχολείται επαγγελματικά με το μπάσκετ, μέτρησε πολλά χιλιόμετρα στα 17 χρόνια της καριέρας του στο αθλητικό παρκέ, μέχρι πριν από δυο χρόνια όταν αποσύρθηκε για να ασχοληθεί με αυτό που έχει σπουδάσει και κατάλαβε πως αγαπάει από πολύ μικρή ηλικία, την εργοθεραπεία.

Μεταξύ πολλών άλλων ομάδων α εθνικής, οΑλέξανδροςΓριμπαβιώτης, έχει παίξει στον Ηλυσιακό αλλά και στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας με συμπαίκτες γνωστά ονοματά της Α1 κατηγορίας και της Εθνικής ομάδας. (Περπέρογλου ,Βουγιούκα κα) «Ουσιαστικά η πρώτη μου επαφή με την σημερινή μου επαγγελματική ενασχόληση, ήταν μια επίσκεψη που κάναμε με τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας σε ένα ίδρυμα για παιδιά με ειδικές ανάγκες . Αυτό πυροδότησε την επιθυμία μου να δραστηριοποιηθώ σε αυτόν το χώρο. Επέλεξα να το κάνω μέσω της εργοθεραπείας. Ακολούθησα τον κλάδο της παιδιατρικής εργοθεραπείας, δηλαδή όλη η εκπαίδευση μου, τα σεμινάρια μου και ότι έχω κάνει, σχετίζεται με παιδιά από ηλικίες 3-5 μηνών μέχρι και ενήλικες σχεδόν 20 χρονών» εξηγεί οΑλέξανδρος.

Παρόλο που έχουν περάσει αρκετά χρόνια από εκείνη την πρώτη του συνάντηση με αυτά τα παιδιά οΑλέξανδροςτη θυμάται σαν να συνέβη χθες, «Όταν σπούδαζα, πήγαινα και εθελοντικά σε κέντρα με παιδιά με ειδικές ανάγκες και ταυτόχρονα κάναμε και την πρώτη μας κλινική άσκηση σαν φοιτητές. Η πρώτη επαφή με αυτά τα παιδιά ήταν δύσκολή. Ήταν 2 με 3 φορές την εβδομάδα για αρκετές ώρες, κάθε φορά που τελείωνε το πρόγραμμα πήγαινα σπίτι με το στομάχι μου κόμπο». Υπήρξαν, βέβαια, και ευχάριστες εκπλήξεις που ήρθαν μαζί με την τριβή του με αυτά τα παιδιά. «Θυμάμαι όταν έμπαινα σε έναν χώρο με παιδιά που οι δυσκολίες ήταν σοβαρές, το πρώτο πράγμα που έκαναν, είναι να με δουν σαν φίλο τους και να έρθουν όλα μαζί πάνω μου να με αγκαλιάσουν, να με φιλήσουν χωρίς να έχουν την κοινωνική δεξιότητα να καταλάβουν ότι πλησιάζουν έναν άνθρωπο άγνωστο. Όμως, αναζητούν το παιχνίδι, την κουβέντα για να σε κερδίσουν να σε φέρουν στο χώρο τους να σου γνωρίσουν το σχολείο τους».

ΟΑλέξανδροςέχει ύψος 2,07 εκ. Αναμενόμενο για έναν μπασκετμπολίστα από τη μία, αλλά μη αναμενόμενο στα μάτια των παιδιών. «Λόγω του ύψους και της εμφάνισης μου, το είχα αγωνία πως θα με αντιμετωπίζουν. Πίστευα πως θα με βλέπουν σαν γίγαντα και θα είναι δύσκολη η επαφή μαζί τους, μπορεί να τους προκαλούσα φόβο .Τελικά αυτό που είχα στο μυαλό μου λειτούργησε ανάποδα. Με είδαν όντως σαν γίγαντα, αλλά αυτόν των παραμυθιών που είχαν ακούσει, τον καλό, και πάντα ερχόντουσαν και κρεμιόντουσαν πάνω μου, να πάμε να παίξουμε, να κλωτσήσουμε τη μπάλα κτλ. Τελικά λειτούργησε θετικά και όχι αρνητικά. Έχω αρχίσει βέβαια με την καλή έννοια να το εκμεταλλεύομαι. Όταν θέλω να πλησιάσω ένα παιδί πολλές φορές χρησιμοποιώ το ατού του «γίγαντα του παραμυθιού». Πολλά από αυτά τα παιδιά κάθονται αρκετή ώρα μαζί μου και θέλουν είτε να τα κάνω «αεροπλανάκι», είτε να ακούσουν ιστορίες και μυστικά του μπάσκετ. Αρκετά από αυτά που οι δεξιότητές τους το επιτρέπουν, μαθαίνουν και εφαρμόζουν συμβουλές γύρω από το μπάσκετ».

Ο αθλητισμός ήταν τρόπος ζωής που μετέφερε και στην επιχείρηση του, όταν άνοιξε το Κέντρο Ανάπτυξης Παιδιού και Εφήβου «Ώθηση», στη Νέα Ιωνία, «Νομίζω πως το μπάσκετ έπαιξε ρόλο να προσανατολιστώ προς την εργοθεραπεία και όχι π.χ. προς τη λογοθεραπεία. Η σχέση μου με την άθληση έχει να κάνει με την κίνηση και έγινε μια αυτόματη σύνδεση στο κεφάλι μου. Επίσης, με βοήθησε να μπορέσω να αντιληφθώ καλύτερα τις δυσκολίες των παιδιών στην κίνηση και στο παιχνίδι τους. Κατάφερα να κάνω συνδέσεις στο κεφάλι μου πιο εύκολα για το πώς αισθάνεται και λειτουργεί ένα παιδί με τέτοιες δυσκολίες φέρνοντας στο μυαλό μου μνήμες από την εποχή που και εγώ ήμουν σε κατάσταση τραυματισμού και δε μπορούσα να ανταποκριθώ στις ανάγκες του περιβάλλοντος μου».

Ομαδικό παιχνίδι μέσα στα γήπεδα, ομαδικό παιχνίδι και μέσα στο κέντρο Ώθηση τουΑλέξανδρου, «Επένδυσα σε έναν χώρο με τη λογική της ομάδας, διότι μόνος του κανείς δεν πετυχαίνει. Πόσο μάλλον σε ένα χώρο που αφορά παιδιά. Δεν έχει λογική ο ψυχολόγος να δουλεύει μόνος του, ο εργοθεραπευτής να δουλεύει ξεχωριστά με τη δική του μέθοδο και πάει λέγοντας. Στο γραφείο μέσα είμαι εγώ, ο λογοθεραπευτής, ο παιδοψυχίατρος, ο ειδικός παιδαγωγός, ο ψυχολόγος, υπάρχει γυμναστής προσαρμοσμένης φυσικής αγωγής. Λειτουργούμε ομαδικά».

Η πιο συνηθισμένη διαταραχή που συναντά καθημερινά οΑλέξανδρος, είναι ο αυτισμός. Ποιες είναι όμως οι λεπτομέρειες που οι γονείς σήμερα αγνοούν γύρω από αυτόν; «Ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούν τα παιδιά με αυτισμό είναι τελείως διαφορετικός από τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε εμείς τον κόσμο. Οι αισθήσεις τους αντιλαμβάνονται διαφορετικά το περιβάλλον. Ο τρόπος που επεξεργάζονται τα ερεθίσματα είναι διαφορετικός. Αυτό για μένα ήταν ένα άκρως ενδιαφέρον πεδίο».

Σήμερα που οι γονείς είναι πιο ενημερωμένοι αναγνωρίζουν πιο εύκολα το όποιο πρόβλημα του παιδιού τους; «Το πιο δύσκολο για τους γονείς σε περίπτωση που το παιδί τους έχει κάποια διαταραχή είναι να αποδεχθούν την ύπαρξη και την έκταση του προβλήματος. Το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουν είναι να ενημερωθούν και να αποταθούν κάπου που θα τους παρέχουν την κατάλληλη βοήθεια». Τελικά η εξέλιξη της τεχνολογίας κάνει καλό ή καλό στα παιδιά; «Αποτέλεσμα ερευνών από μεγάλα πανεπιστήμια έχει αποφανθεί εδώ και χρόνια πως η τεχνολογία πρέπει να μπαίνει σταδιακά και με μέτρο στη ζωή των παιδιών. Για τα παιδιά από 0 έως 2 χρονών για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται καθόλου τηλεόραση. Από 2 ετών και μετά η τηλεόραση θα πρέπει να αυξάνεται σταδιακά μέχρι τα 20 λεπτά τη μέρα. Επίσης οι εκπομπές που βλέπουν τα παιδιά θα πρέπει να είναι ανάλογες της ηλικίας τους και να μην έχουν σκηνές βίας . Η έξαρση της τεχνολογίας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού καθώς το παιδί μαθαίνει μέσα από το παιχνίδι. Αν του κόψεις το παιχνίδι προσφέροντας του έναν εναλλακτικό τρόπο που μπορεί να είναι ένα smartphone, ένα tablet, μια τηλεόραση ή ένας υπολογιστής, πρακτικά του κόβεις την ικανότητα του να μάθει μέσα από την αλληλεπίδραση που έχουμε ανάγκη όλοι οι άνθρωποι. Το μέτρο σε αυτήν την περίπτωση είναι ιδανικό. Δεν γίνεται να αποκόψεις το παιδί από την πληροφορία, αλλά θα πρέπει να είναι ο εναλλακτικός τρόπος παιχνιδιού η τεχνολογία και όχι ο βασικός».