"Ε, ρε, Μίστερ Μπιν που σας χρειάζεται..."

08:00 13/5/2013 - Πηγή: Basket Blog

Εχω δει από κοντά 18 φάιναλ-φορ και 19 τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Έχω ζήσει (Θεέ μου, πόσο ευλογημένος...) και τα 9 ευρωπαϊκά τρόπαια της Ελλάδας.

Έκλαψα στο πρώτο στο Παρίσι κλωτσώντας καρέκλες από τα... νεύρα μου μετά τις απανωτές "σφαλιάρες" σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα. Άναψα το καθιερωμένο πούρο δύο λεπτά πριν τη λήξη στον τελικό της Ρώμης (και έδωσα και ένα στον Φασούλα έχοντας φτάσει στον πάγκο...), ανατρίχιασα στη "μπάσκετ σίτι" Μπολόνια, απόλαυσα όσο τίποτε άλλο τον τελικό του 2007, υποκλήθηκα στο μεγαλείο

του Ομπράντοβιτς και του Διαμαντίδη το 2011, έμεινα... μαλάκας στο σουτ του Πρίντεζη που έγινε στα πέντε μέτρα από τη θέση μου.

Το βράδυ της Κυριακής όμως, το μόνο πράγμα που έκανα ήταν να σηκωθώ από τη θέση μου, να χειροκροτήσω και να βγάλω από το στόμα μου μία κουβέντα. "Μπράβο ρε μάγκα Γιώργο Μπαρτζώκα".

Ναι, είμαι και εγώ ένας από αυτούς που γνωρίζουν τον Γιώργο από τα... πέτρινα χρόνια. Είμαι από αυτούς που εντυπωσιάστηκαν από τη δουλειά του στην Ολύμπια Λάρισας και μετά στο "ευρωπαίο" Μαρούσι. Πίστεψα όταν οι Αγγελόπουλοι έπαιρναν το "ρίσκο" (από πλευράς "ονόματος" και όχι προπονητικά) του ανέθεσαν τις τύχες του Ολυμπιακού (τους) και το μόνο που του ευχήθηκα, θυμάμαι, πέρυσι το καλοκαίρι είναι να έχει γερό στομάχι. Αποδείχθηκε ότι εκτός από γερό στομάχι να αντέξει την προκατειλλημένη κριτική των... ειδικών είχε και το καθαρό μυαλό να οδηγήσει την ομάδα του στην κορυφή της Ευρώπης. Και να γίνει ο πρώτος, ναι ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά το τρόπαιο. Κάτι που δεν πέτυχαν ούτε ο "ξανθός", ούτε ο "δράκος" ούτε κανείς άλλος. Ναι ρε, σας αρέσει δεν σας αρέσει, ο Γιώργος ο Μπαρτζώκας το πήρε. Και σας το τρίβει στη... μούρη (συγγνώμη για το ξέσπασμα). Ο "Μίστερ Μπιν" το πήρε αν και από τη στιγμή που έπαιζε... εντός έδρας, στην πατρίδα του το Λονδίνο, ήταν αναμενόμενο...
Κλείνει η παρένθεση... καφρίλας. Ο Γιώργος, ο Μπαρτζώκας ντε, όπως παραλίγο και ο Αργύρης ο Πεδουλάκης και αυτοί που έπονται (και είναι πολλοί, να με θυμηθείτε) έδειξαν και απέδειξαν ότι το μπάσκετ όχι μόνο το έχουμε στο αίμα μας, αλλά ξέρουμε και να το παίζουμε. Τέρας ψυχραιμίας, τέρας μεθοδικότητας και υπομονής. Μαζί με τον πιστό του συνεργάτη Χρήστο Παππά (γιατί φυσικά και δεν ήταν μόνος ο Μπαρτζώκας) και όλο το σταφ της ομάδας. Από τον φροντιστή μέχρι αυτόν που κουβαλάει τα νερά. Όλοι τους έδειξαν την απαιτούμενη για την περίσταση ψυχραιμία, μεθοδικότητα, αποτελεσματικότητα. Ούτε "τσολιάδες", ούτε "ελληνικές ψυχές", ούτε "καρύδια" ούτε τίποτα. Δουλειά ρε. Που φέρνει αποτελέσματα.
Έπρεπε να τον βλέπατε με πόση ψυχραιμία αντιμετώπισε τον τελικό ακόμη και στο -17. Με πόση αποφασιστηκότητα έριξε μέσα στο παρκέ τη second unit της ομάδας του δείχνοντάς της εμπιστοσύνη για να γυρίσει το ματς από το -17. "Κόμπο" έδεσε τον Μεσίνα, "κόμπο" και τον Λάσο. Δίχως "ηρωϊσμούς" και "κολοκοτρωνέϊκα". Με εμπιστοσύνη σε όσα είχε σχεδιάσει, με εμπιστοσύνη στις δυνατότητες των παικτών που που επίσης είχαν αμφισβητηθεί όσο δεν πάει όλη τη σεζόν. Ψυχραιμία, μεθοδικότητα, αποτέλεσμα. Ούτε ουρλιαχτά, ούτε πεταμένα σακάκια, ούτε εκρήξεις προς τους διαιτητές. Εμπιστοσύνη. Τίποτε άλλο.
Γιώργο Μπαρτζώκα αυτό το Κύπελλο είναι δικό σου!