Ένας ωραίος «τσόγλανος»

12:09 2/11/2013 - Πηγή: Basket Blog

Ανέκαθεν είχα την τάση να συμπαθώ τους διαφορετικούς, τους αντισυμβατικούς, τους αντιδραστικούς, τους παρεξηγημένους. Παρακολουθώντας το «θρίλερ», που εκτυλίχθηκε στη «Χάλα Πιονίρ» του Βελιγραδίου μεταξύ του Ερυθρού Αστέρα και του Παναθηναϊκού, ομολογώ ότι συνέλαβα τον εαυτό μου να αναρωτιέται φωναχτά: Τι κάνει ο… τσόγλανος;

Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο Νίκος Παππάς κατάφερε να αποτινάξει κάθε είδους ταμπέλα, που του έχουν «κολλήσει» οι επικριτές του και να βγάλει τα ταλέντα του (όπως

το είχε προσδιορίσει ο Λεμπρόν Τζέιμς υπογράφοντας στο Μαϊάμι) διαχειριζόμενος το βάρος μιας φανέλας, που άλλα παιδιά τρόμαξαν να αντέξουν.

Με τον τρόπο του όμως και όχι συμβατικά. Με το ύφος, που προκαλεί αντιπάθειες. Με την (αγωνιστική) αλητεία απέναντι σε πιο δυνατούς και ψηλούς αντιπάλους. Με το τσαγανό και το πάθος που οπλίζουν τους ηγέτες. Αλλά και με τον σεβασμό προς τον προπονητή του Αργύρη Πεδουλάκη, τον αρχηγό του Δημήτρη Διαμαντίδη, τους συμπαίκτες του, το άθλημα.

«Είναι τιμητικό να σε εμπιστεύεται ο προπονητής για να κατεβάζεις την μπάλα στον Παναθηναϊκό», μου είχε πει με ισχυρή δόση θαυμασμού στη «Media Day» του Τριφυλλιού στο ΟΑΚΑ. «Άρρωστο είναι το παιδί, έχει πυρετό», σκέφτηκα ακούγοντάς τον να αναλύει το σκεπτικό του απαλλαγμένος από τη λανθασμένη αντίληψη του να παίζει η ομάδα για σένα, αλλά εσύ για την ομάδα.

«Πολλές φορές νιώθω ότι μπορώ να πάρω φόρα, αλλά πατάω φρένο, γιατί πρέπει να πατάω φρένο. Οι απαιτήσεις εδώ είναι διαφορετικές. Πρέπει να ελέγχω περισσότερο τα… ερεθίσματά μου. Βέβαια, ούτε ο κόουτς μου έχει πει μην σκοράρεις, μην παίρνεις προσπάθειες. Με εμπιστεύεται και για αυτό βρίσκομαι εδώ», μου είχε εκμυστηρευτεί.

Αν θέλαμε να απομονώσουμε μία μόνο αγωνιστική… ευλογία του Παππά, θα ήταν η ευχέρειά του στο σκοράρισμα. Όχι επειδή μπορεί να βάζει την μπάλα στο καλάθι, αυτό το κάνουν όλοι εύκολα ή δύσκολα. Αλλά γιατί είναι από τους ελάχιστους παίκτες, που όταν εκρήγνυνται στον αιφνιδιασμό, το υποσυνείδητο σε σκουντάει: «Θα το βάλει! Ή έστω θα κερδίσει φάουλ ή ακόμη καλύτερα θα πετύχει γκολ - φάουλ».

Αν ακολουθεί τον Παππά μια μορφή ρετσινιάς, εκτός από τον διαφορετικό (και όχι απαραίτητα δύστροπο, από τη στιγμή που ο ίδιος «ξεκρέμασε» τη συγκεκριμένη ταμπέλα προ διετίας) χαρακτήρα, είναι η αδυναμία στα όρια της αδιαφορίας που είχε στο αμυντικό κομμάτι. Παλιά. Ο μικρός έχει αντιληφθεί ότι χωρίς άμυνα δεν θα μπορούσε να σταθεί στον Παναθηναϊκό, πόσω μάλλον να καταγράφει μυθικές εμφανίσεις, όπως η χθεσινή (1/11), σε ντέρμπι της Ευρωλίγκας, στο Βελιγράδι. Και είναι αποφασισμένος, αυτό του το αναγνωρίζουν όλοι.

Προπονείται σκληρά και επίπονα, αρκετή ώρα πριν και μετά την προκαθορισμένη ώρα. Συναναστρέφεται με τον Διαμαντίδη και εκτός παρκέ, επομένως όλο και κάποιες ιδέες θα του έχει μεταλαμπαδεύσει εκείνος που επί έξι χρόνια είχε πάρει στο σπίτι του τον τίτλο του κορυφαίου αμυντικού της Ευρωλίγκας. Τα «ερεθίσματα», που ο ίδιος είχε επικαλεστεί για τον εαυτό του έχουν πλέον μετατραπεί σε… αμυντικές προκλήσεις, που θέλει να μετατρέψει σε αρετές, διανθισμένες με το δεδομένο επιθετικό ταλέντο του.

Αν αποκτήσει σταθερότητα και στις δύο πλευρές του γηπέδου, πρωτίστως στην άμυνα, όπου ακόμη φυσικά δεν θεωρείται αυθεντία, αλλά προσπαθεί, το επόμενο βήμα είναι το σωστό «διάβασμα» του παιχνιδιού. «Είναι μεγάλη ευθύνη να πρέπει να δημιουργήσεις σε μια ομάδα με τόσους σπουδαίους συμπαίκτες», μου είχε ψιθυρίσει εκείνο το μεσημέρι στο ΟΑΚΑ γνωρίζοντας ότι υπό την καθοδήγηση του Πεδουλάκη και των συνεργατών του, στο χέρι του είναι να βελτιωθεί και να μπορεί να «διαβάζει» όχι μόνο την πρώτη περιστροφή της άμυνας.

Όσο για το κομμάτι «Εθνική Ομάδα»; Όσοι τον ζουν καθημερινά στον Παναθηναϊκό, αντιλαμβάνονται πως ο αποκλεισμός από το Ευρωμπάσκετ λειτούργησε θετικά για τον Παππά, υπό την έννοια ότι έπεσε με τα μούτρα και γεμάτος λαχτάρα στη δουλειά για να αρχίσει να αφομοιώνει την αγωνιστική φιλοσοφία των Πρασίνων. «Μήπως και εσύ χαλάρωσες βλέποντας ότι δεν ήσουν στα πλάνα του Τρινκιέρι;», τον είχα τσιγκλήσει, αλλά η απάντησή του ήταν αφοπλιστική, συνυπολογίζοντας πάντα και τον εγωισμό που κρύβει μέσα του.

«Δεν χαλάρωσα. Δεν θα μπορούσα να χαλαρώσω από τη στιγμή που βρισκόμουν στο γήπεδο με τον Ζήση, τον Μπουρούση, τον Σπανούλη. Να χαλαρώσω εγώ, ποιος είμαι; Έκανα την προετοιμασία μου και όταν ήλθε η ώρα αποχώρησα», είχε πει επί λέξει αποδίδοντας τον προσήκοντα σεβασμό προς τις «παλιοσειρές» της Εθνικής και βάζοντας το δεύτερο μεγάλο «στοίχημα», που έπεται χρονικά από την καθιέρωση στον Παναθηναϊκό: «Να ζήσω ανάλογες στιγμές με εκείνες που ζήσαμε με τις μικρές εθνικές ομάδες και στην ανδρών». Καλομελέτα κι έρχεται, τσόγλανε!