Φάρμακο ή δηλητήριο

16:21 19/2/2014 - Πηγή: Basket Blog

Με δεδομένο ότι το βράδυ της Πέμπτης (20/2, 21.45), στο παρκέ του ΟΑΚΑ θα μονομαχήσουν οι πρωταθλητές Ευρώπης της τελευταίας τριετίας , είναι προφανές ότι μιλάμε για τον πιο σκληρό “εμφύλιο” της Ευρώπης. Παναθηναϊκός (τιτλούχος του 2011) εναντίον Ολυμπιακού (τιτλούχος 2012 και 2013).

Αν πάλι , απεμπλακούμε συναισθηματικά από τα σοβινιστικά δεσμά

μας και λάβουμε υπ' όψη μας άλλες παραμέτρους όπως την αγωνιστική ποιότητα, την φόρμα , το μπάτζετ και τις συνθήκες που στήνουν όλο το σκηνικό μιας αναμέτρησης δυο “κολοσσών” από την ίδια χώρα, τότε ο μεγαλύτερος “εμφύλιος” θα γίνει όταν και εάν φτάσει η ώρα να αναμετρηθούν Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, που δείχνουν να αποτελούν, μέχρι στιγμής, το πιο “καυτό” δίδυμο της φετινής Ευρωλίγκας.

Εννοείται ότι τέτοιου είδους συγκρίσεις έχουν περισσότερο θεωρητικό , ου μην και υποκειμενικό χαρακτήρα. Γιατί κάποιος θα επιχειρήσει να βάλει στην κουβέντα και το νταβαντούρι που συνοδεύει τις αναμετρήσεις της Παρτίζαν με τον Ερυθρό Αστέρα , στο Βελιγράδι, το οποίο πολλές φορές μας ξεπερνά.

Ωστόσο δεν είναι καθόλου υποκειμενική, η διαπίστωση ότι στις συναντήσεις Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού και τούμπαλιν , είναι αυτές πάνω στις οποίες επενδύονται και ξοδεύονται τα μεγαλύτερα αποθέματα ενέργειας, γοήτρου και επικοινωνιακής πολιτικής. Με απλά λόγια επάνω τους, παίζονται πάρα πολλά.

Είναι ένα ματς στο οποίο συνήθως δεν μετράει η ψυχολογία με την οποία πηγαίνεις , αλλά η ψυχολογία με την οποία φεύγεις. Τί πιο ενδεικτικό από το πρόσφατο παράδειγμα, του ημιτελικού του Κυπέλλου, που έγινε στις 23 Δεκεμβρίου του 2013. Ο Ολυμπιακός πήγε στο ΟΑΚΑ με ένα σερί 23-0. Ηττήθηκε και έκτοτε πέρασε έναν εφιαλτικό μήνα γεμάτο ήττες . Καθυστέρησε αρκετά για να ξαναβρεί τον βηματισμό του. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός που πήρε την νίκη και την πρόκριση, αν και προερχόταν από εντός έδρας ήττα από την Μακάμπι, αναβαπτίστηκε. Και με τη φόρα που απέκτησε, ξεκίνησε μια εντυπωσιακή κούρσα που του απέφερε μια δυναμική εκκίνηση στο ΤΟΡ 16 με ένα άνετο 3-0. Αφήστε που αναχαιτίστηκαν οι φήμες που διέρρευσαν ότι για μια πολλοστή φορά κινδύνεψε η θέση του Αργύρη Πεδουλάκη.

Θυμάμαι ότι πέρυσι, ο Ολυμπιακός πέρασε νικητής από το ΟΑΚΑ στο ξεκίνημα της κανονικής περιόδου της Α1 και επειδή είχε το μυαλό του στο συγκεκριμένο ματς, λίγες ημέρες πριν είχε συντριβεί από την Εφες στην Πόλη και λίγες μέρες μετά γνώρισε ήττα στο ΣΕΦ από την Ζαλγκίρις του Πλάθα στο πλαίσιο της πρώτης φάσης μιας σεζόν που τελικά τον οδήγησε στο repeat του Λονδίνου.

Η προϊστορία του συγκεκριμένου “εμφύλιου ζευγαριού” έχει τρία χαρακτηριστικά. Το ένα είναι ότι στα επτά ματς που προηγήθηκαν ο Ολυμπιακός έχει την μερίδα του λέοντος στις νίκες , αφού μετράει 5 (συνεχόμενες) και ο Παναθηναϊκός 2 (συνεχόμενες). Κοινός παρονομαστής είναι ότι όσες φορές αναμετρήθηκαν , η μία ομάδα έφτασε στον τελικό (1994,1995,1997,2002,2009). Ο Παναθηναϊκός μετέτρεψε και τις δυο επικρατήσεις του σε ισάριθμες κατακτήσεις της κούπας (2002,2009), ο Ολυμπιακός μόνο σε μία (1997).

Πάντως , ανεξάρτητα από τις γνωστές αγωνιστικές παραμέτρους, είναι ξεκάθαρο ότι αυτό το ντέρμπι είναι περισσότερο κρίσιμο για τον Παναθηναϊκό, αφενός γιατί είναι ο γηπεδούχος και έχει χαμηλότερο ρεκόρ (3-3) και αφετέρου γιατί προέρχεται από 3 σερί ήττες και μία ακόμη θα τον αφήσει πολύ πίσω βαθμολογικά και κυρίως ψυχολογικά. Ο Ολυμπιακός από την άλλη περισσότερο έχει στο μυαλό του να αποτινάξει από πάνω του τη ρετσινιά της ομάδας που τα τελευταία χρόνια, μόλις πλησιάζει το ΟΑΚΑ, παθαίνει vertigo και προσπαθεί να πείσει το εαυτό του, ότι και μόνο ότι οι διαιτητές είναι ξένοι, δεν θα είναι φορτισμένος με καχυποψία.

Από εκεί και πέρα, είναι δεδομένο ότι το αποτέλεσμα , για τον νικητή θα επιδράσει σαν φάρμακο και για τον ηττημένο σαν δηλητήριο. Και τα δυο μακράς διαρκείας.