Η μάχη των... DNA

12:57 29/6/2016 - Πηγή: Basket Blog

Πώς το συνηθίσαμε, και το πανηγυρίσαμε είναι η αλήθεια, το μπάσκετ εμείς οι Ελληνες. "Αμυντικό και σκεπτόμενο" για να βάλουμε σε δύο λέξεις, τις πιο παγιωμένες από τις συνήθειες που μετέφεραν οι προπονητές στους παίκτες σε βάθος χρόνων. Πώς το βλέπουμε, και μας κεντρίζει πολύ το ενδιαφέρον είναι επίσης η αλήθεια, στη φετινή Εθνική; "Αθλητικό και... ελεύθερο" για να βάλουμε σε άλλες δύο λέξεις το συγκεκριμένο καλούπι. Λογικότατα με μια φουρνιά παικτών που εξελίσσεται πάνω σε αυτά τα χαρακτηριστικά, ρισκαδόρικα

εκ των πραγμάτων όπως έχει φανεί και στα μέχρι τώρα φιλικά, ελπιδοφόρα σίγουρα αν τελειοποιηθούν κάποιες λεπτές ισορροπίες στον χρόνο που απομένει μέχρι τα επίσημα παιχνίδια.

Η φετινή Εθνική, ανανεωμένη ή ελλιπής ή... ανανεωμένη λόγω ελλείψεων και όπως προτιμάτε πείτε την, έχει κάποια οφθαλμοφανή ατού. Οι "δίμετρες" πεντάδες, δίνουν την ευχέρεια να κρύβεται το οπτικό πεδίο του αντιπάλου, τα μεγάλα άκρα αλλά και ο μεγάλος δρασκελισμός των παικτών κάνουν μικρότερο το οπτικό πεδίο των αντιπάλων και μικρότερες τις αποστάσεις για τους Ελληνες διεθνείς. Ταυτόχρονα, οι πολλοί ικανοί στις διεισδύσεις παίκτες κάνουν πιο εύκολη την πρόσβαση στο αντίπαλο καλάθι και κάνουν και τις επιθέσεις να μοιάζουν πιο... άνετες σε χρόνο.

Ολα τα παραπάνω, όμως, μοιάχουν να δημιουργούν μια σύγχυση. Είναι πολλοί που σκέφτοντα... πολύ το να "ξεχυθεί" η ομάδα μπροστά και αμελούν το, πάρα πολύ σημαντικό πίσω. Περισσότερο "αφελή" μπορεί να την πει κάποιος την ομάδα στην άμυνα και όχι αδούλευτη. Οταν πέφτουν... γκάζια από τους προπονητές ή, και από πιο συνεπείς αμυντικούς παίκτες, η αμυντική λειτουργία είναι σωστή και η αναφορά γίνεται για σετ καταστάσεις και όχι για το πρεσάρισμα που εφαρμόζει κατ' εξακολούθηση πλέον η ομάδα ψηλά στο γήπεδο για να δυσκολέψει από την αρχή την επίθεση του αντιπάλου και το οποίο κρίνεται αποτελεσματικό.

Τα αμυντικά ριμπάουντ που χάθηκαν στο Βελιγράδι δεν ήταν επειδή έλειπε ο Κουφός. Ηταν επειδή δεν υπήρχαν σωστές τοποθετήσεις από όλος, αφού κάποιοι έδειχναν σίγουροι ότι... κάποιος άλλος θα το πάρει και έσπευδαν να φύγουν μπροστά. Η ισορροπία μεταξύ ενθουσιασμού και σωστής λειτουργίας ακόμα δεν έχει παγιωθεί, θέλει δουλειά κι αυτό φαίνεται.

Και στην επίθεση υπάρχουν φάσεις που σε κάνουν να απορείς. Βλέπεις όταν υπάρχει συγκέντρωση στο πλάνο σωστές επιθέσεις, ορθολογικές, όμορφες πολύ συχνά. Ακόμα και το "δεν έχουμε σουτέρ" που ακούστηκε από την ημέρα των προσκλήσεων κιόλας, καταρρίπτεται. Διότι μπορεί να μην υπάρχει πληθώρα κλασσικών τέτοιων, όμως, όταν γυρίζει σωστά η μπάλα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για ελέυθερα σουτ και μπαίνουν πολλά από αυτά όπως έχει φανεί μέχρι τώρα στα φιλικά. Είναι κι ένα παράπονο των προπονητών μάλιστα, ότι οι παίκτες "υποτιμούν" πολλές φορές την δυνατότητα να δημιουργήσουν καλή ευκαιρία για σουτ, δείχνοντας... εθισμό στη διείσδυση που νιώθουν ενστικτωδώς ως το δυνατό σημείο της ομάδας.

Ο ενθουσιασμός που λέγαμε παραπάνω για την άμυνα, γίνεται... κατάρα από ευλογία κάποιες φορές και στην επίθεση. Το αδικαιολόγητο λάθος έχει κάνει συχνά μέχρι τώρα την εμφάνισή του. Οχι βήματα, μια λάθος πάσα ή, κάτι τέτοιο. Αλλά λάθος επαναφορές, χαμένες μπάλες επειδή πήγαν να γίνουν... φαντεζί και άλλα τέτοια που στα φιλικά φέρνουν μόνο φωνές και επισημάνσεις αλλά στα επίσημα μπορεί να φέρουν ανεπανόρθωτες ζημιές.

Στα 120 "φιλικά" λεπτά η Εθνική έδειξε και ακαταμάχητη και πλήρως ευάλωττη, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και τα δύο. Αμφιβολία για το αν ορθά έχει επιλέξει αυτή την αγωνιστική ταυτότητα, δεν υπάρχει καμία. Ορθότατα το έχει πράξει, αυτό το υλικό υπάρχει πλέον, αυτό επιλέχτηκε. Τα ερωτηματικά αφορούν στο κατά πόσο μπορεί να επέλθει η ισορροπία μέχρι τον ημιτελικό του Προολυμπιακού, όταν με το καλό βρεθούμε εκεί. Και τα πλεονεκτήματα να υπερταρήσουν χρονικά των μειονεκτημάτων και κυρίως τα δεύτερα, να μη συνοδεύονται από "παιδικά" λάθη που τότε δεν θα επιτρέπονται και θα στοιχίζουν.