Η θέση του Γκάλη

13:43 8/5/2013 - Πηγή: Basket Blog

Αποκαταστάθηκε (μερικώς) χθες μια αδικία 18 ετών. Γιατί, σε οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη, όπου η μέση τιμή IQ των κατοίκων υπερβαίνει αυτή του… πιθήκου, αθλητές όπως ο Νίκος Γκάλης αυτοδίκαια παίρνουν τη θέση που τους αξίζει. Βεβαίως, ο Γκάλης έχει αναγνωριστεί από τον απλό μπασκετόφιλο, όμως αυτό δεν φτάνει, καθώς υπάρχουν αρχές που διοικούν το σπορ και οφείλουν να πράττουν τα δέοντα.

Αν αναλογιστεί κανείς πως ο Φραγκίσκος Αλβέρτης (κι αυτό τιμά τον Παναθηναϊκό, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μομφή για τον εμβληματικό του αρχηγό) τιμήθηκε άμα τη αποχώρησή του και ο Νίκος Γκάλης περίμενε

13 χρόνια να δει τη φανέλα του να κρεμιέται από την οροφή, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της αδικίας ως προς τον Θεό του μπάσκετ.

Αν αναλογιστεί κανείς πως διάφορα γήπεδα έχουν (καλώς) πάρει ονόματα αθλητών, Ολυμπιονικών (ακόμα και ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έχει "δικό του" γήπεδο), αντιλαμβάνεται το μέγεθος της αδικίας προς τον άνθρωπο που μας έμαθε να αγαπάμε το μπάσκετ.

Όλα αυτά είναι γνωστά και δεν περιμέναμε τη χθεσινή βραδιά για να τα συνομολογήσουμε. Εμείς, άλλωστε, τα γράφουμε χρόνια τώρα. Το ζήτημα δεν είναι τί δεν έγινε, το ζήτημα δεν είναι πόσες τιμητικές διακρίσεις θα συνοδεύσουν τον μεγάλο Νίκο Γκάλη. Το ζήτημα είναι πότε θα πάρει τη θέση που του αξίζει κι εντέλει, ποια είναι αυτή η θέση;

Ο Νίκος Γκάλης δεν είναι απλά ένας ζωντανός θρύλος. Είναι ΟΛΟΚΛΗΡΟ το ελληνικό μπάσκετ. Είναι η… αρχή του παραμυθιού, είναι η σύνδεση του χθες με το αύριο. Κι όποιος θαρρεί ότι η εκδήλωση στο Αλεξάνδρειο δεν έχει καμία σχέση με την παρουσία του Ολυμπιακού στο Λονδίνο (τη διπλή παρουσία πέρυσι στην Κωνσταντινούπολη, πρόπερσι των "πράσινων" στη Βαρκελώνη, των "ερυθρόλευκων" στο Παρίσι, το 2009 την από κοινού έξοδο στο Βερολίνο και πάει λέγοντας), απλά δεν ξέρει τί του γίνεται.

Ο Νίκος Γκάλης είναι ΚΕΦΑΛΑΙΟ και τα κεφάλαια δεν μπαίνουν σε προθήκες. Αξιοποιούνται, τοκίζονται, ανατοκίζονται, αποδίδουν. Ο Νίκος Γκάλης έπρεπε να είναι: Είτε Γενικός Διευθυντής στον ΕΣΑΚΕ, είτε πρόεδρος στην ΕΟΚ, είτε ο Πρεσβευτής του ελληνικού μπάσκετ σε όλα τα διεθνή φόρουμ.

Υπάρχουν θέσεις που μπορεί να προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες. Γιατί πείτε μου ότι υπάρχει άνθρωπος που να αναγνωρίζουν και να σέβονται περισσότερο από αυτόν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί λάτρεις του σπορ; Πείτε μου άνθρωπο που να μπορεί να αποδώσει καλύτερα τη φιλοσοφία του μπάσκετ; Πείτε μου άνθρωπο που μπορεί να μιλήσει καλύτερα για τη στρογγυλή θεά, από τον… Θεό της;

Μόνο που οι διοικούντες δεν έχουν τον Θεό τους. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Δεν αντέχουν να σταθούν πίσω από τον Γκάλη (είναι να γελάει κανείς, που έλεγε και ο μεγάλος Φίλιππος Συρίγος), δεν αντέχουν να συνταχθούν στο πλάι του και να τον… βγάλουν μπροστά. Λες και θα ήταν κάτι, θα ήμασταν κάτι, αν αυτός δεν άλλαζε την πολικότητα των πλανητών και δεν έστελνε τον πορτοκαλί κομήτη στη μικρή Ελλαδίτσα…

Το μπάσκετ δεν έχει ανάγκη από ηγέτες, γιατί έχει τον Γκάλη. Και κάποιους που μπορεί να μην είναι Γκάληδες, αλλά μπορούν να προσφέρουν. Το μπάσκετ έχει ανάγκη από παράγοντες που θα παραμερίσουν το "εγώ" για να επιβληθεί το "εμείς".

Αν ο Γκάλης, πλαισιωμένος από τεχνοκράτες, από εργάτες, από ανθρώπους που θα στήριζαν ένα μεγάλο εγχείρημα, αναλάμβανε την τύχη του αθλήματος, το μπάσκετ στην Ελλάδα θα αποτελούσε αντικείμενο προς έρευνα ακόμα και γι' αυτούς που το ανακάλυψαν. Υπερβολή;
Μα κάθε κίνησή του, κάθε φορά που έμενε στον αέρα, κάθε φορά που σκόραρε απέναντι σε παίκτες με… διπλάσιο μπόι, κάθε φορά που… τραβούσε 45άρι, κάθε φορά που… γύριζε την μπάλα ο Θεός, έκανε και μια υπερβολή.

Η απουσία του Γιώργου Βασιλακόπουλου από τη χθεσινή εκδήλωση μαρτυρά αυτό που όλοι εδώ και χρόνια (κάποιοι νωρίτερα από το 1995, όταν και αποχώρησε) γνωρίζαμε: Πως κάποιοι -αμετανόητοι- δεν θα αναγνωρίσουν ποτέ πόσο μεγάλος ήταν (και είναι) ο Νίκος Γκάλης. Γιατί απλά θεωρούν ότι το μπάσκετ ανακαλύφθηκε από τον Νέισμιθ για να το διοικούν αυτοί…

[e-mail]