Με τις υγείες τους

10:30 19/11/2013 - Πηγή: Basket Blog

Δεν ήταν μόνο στο Ρέθυμνο, επειδή ο ΑΓΟΡ έπαιζε με τον Ολυμπιακό του Πέτγουεϊ, ή στην Πάτρα επειδή ο Απόλλωνας υποδεχόταν τον Άρη, όπου οι κερκίδες ήταν γεμάτες και μάλιστα υποδέχθηκαν πρόθυμα οπαδούς των φιλοξενουμένων. Αντίστοιχες εικόνες πήραν τα μάτια μας και στα Τρίκαλα και στη Δράμα και στη Ρόδο και στη

Χαλκίδα. Είναι ένα από τα ενθαρρυντικά μηνύματα που στέλνει το πρωτάθλημα και η επιβεβαίωση ότι σε μια τόσο δύσκολη εποχή, η περιφέρεια μπορεί να προσφέρει στο μπάσκετ το οξυγόνο που χρειάζεται για να πάρει μια βαθιά ανάσα. Και όλοι συμφωνούμε ότι το ιδανικό θα ήταν να μπορούσε η Α1 να απλωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας. Συμφωνούμε ακόμη, ότι το επαγγελματικό πρωτάθλημα αποκτά άλλη δυναμική με τη συμμετοχή μεγάλων παραδοσιακών δυνάμεων, όπως ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ ή ο Ηρακλής. Και έχει ιδιαίτερη ομορφιά όταν αγωνίζονται σε αυτό ομάδες που εκπροσωπούν δήμους-γειτονιές των μεγάλων αστικών κέντρων όπως η Νέα Σμύρνη, το Μαρούσι, το Περιστέρι, η Νίκαια, τα Ιλίσια, η Ελευσίνα, η Κηφισιά, η Κυψέλη και πάει λέγοντας. Αυτό που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι κάθε ομάδα που φτάνει στο σημείο να κερδίζει, μέσα στα γήπεδα, τη συμμετοχή της στη μεγάλη κατηγορία είναι ευπρόσδεκτη. Και ότι για να φτάσει σε αυτό το σημείο, εκπληρώνοντας παράλληλα και τις απαραίτητες οικονομικές προδιαγραφές, κάτι έκανε καλά, που δεν μπόρεσαν οι άλλοι. Και βέβαια κάτι έχει να «πει» που οφείλουμε να το ακούσουμε. Ποτέ δεν συμφωνούσα με εκείνους που αναρωτιούνταν κάποτε: «Τι ανέβηκε να κάνει στην Α1 (για παράδειγμα) ο Ιωνικός Νέας Φιλαδέλφειας;» και τον αντιμετώπιζαν λες και τους ήταν βάρος. Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει για να μη τους χαλάσει τα κέφια; Να κάθεται να χάνει στην Α2, μήπως ανέβει μια άλλη ομάδα με μεγαλύτερο λαϊκό έρεισμα; Επίσης, στο διηνεκές του χρόνου, ποτέ δεν συμφωνούσα με εκείνους που κλαψούριζαν ότι δεν νοείται πρωτάθλημα χωρίς την ΑΕΚ, τον Ηρακλή, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τον Άρη ή τον ΠΑΟΚ και χρησιμοποιούσαν συναισθηματικά τεχνάσματα για να τους λυπηθούμε. Ε, λοιπόν το πρωτάθλημα δεν έχει ανάγκη παρά μόνο τις υγιείς ομάδες, ανεξαρτήτως ονόματος και προέλευσης. Τι να την κάνεις μια μεγάλη ομάδα αν το μόνο που κουβαλάει και περιφέρει είναι μια παθογένεια που αρρωσταίνει και το περιβάλλον; Μια ομάδα που με τη λογική του «ξέρεις ποια είμαι εγώ;» προσπαθεί να κρατηθεί γαντζωμένη, εν ονόματι της ιστορίας της και του λαού της, δηλαδή του μέσου πίεσης προς τις αρχές; Το χειρότερο απ’ όλα, δεν είναι ότι τέτοιοι εκβιαστικοί πειθαναγκασμοί υποκινούν τους μηχανισμούς του αθέμιτου ανταγωνισμού. Είναι ότι δημιουργούν σε εκείνους που κατά καιρούς διοικούν (ειδικά αυτές) τις μεγάλες ομάδες τη νοοτροπία του «…σκοτώνω και δεν πληρώνω». Για παράδειγμα, δεν θεωρώ ότι κανείς αδίκησε ποτέ την ΑΕΚ ή τον Ηρακλή περισσότερο από τους ίδιους τους ανθρώπους που διαχειρίστηκαν τις τύχες τους. Κι ελπίζουμε ότι όλη αυτή η περιπέτεια που ζουν τα τελευταία χρόνια να τους οδηγήσει πρώτα στην αυτοκάθαρση. Με το καλό να επιστρέψουν, αντάξιοι της ιστορίας τους. Άλλωστε ομάδες σαν κι αυτές έχουν ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα: ότι μπορούν πιο εύκολα να αντλήσουν δύναμη από την ευρύτερη βάση τους, απ’ όση το Μαρούσι, ο Πανελλήνιος, το Περιστέρι, ο Σπόρτιγκ, η Λάρισα (Γυμναστικός ή Ολύμπια), ο Ιωνικός Νικαίας, το Ηράκλειο, ο Μακεδονικός, που διένυσαν λαμπρές περιόδους, αλλά για να καλύψουν το χαμένο έδαφος να πρέπει να ξαναβρούν Βωβό, Κυριακού, Μαλάκο, Μεσάϊκο, Παπακαλιάτη ή σχήματα που θα μπορέσουν να τρέξουν ένα αποτελεσματικό πρόγραμμα που θα τις ξαναφέρουν στον αφρό.