Μιλάνο ήταν και πάει…

00:57 21/5/2014 - Πηγή: Basket Blog

Κάποια πράγματα μπορεί να μην τα βλέπεις όπως πρέπει, όταν είσαι μέσα στην δίνη τους και τα ζεις πάνω στην φούρια. Έτσι για πρώτη φορά μετά από ένα Φάιναλ Φορ, που είδα από κοντά, θέλησα να γράψω, αφού έχει περάσει ένα 48ωρο γεμάτο. Να δω τι μπορεί να θυμηθώ, να δω τι μου έχει μείνει χαραγμένο και να δω ότι μπορεί να είχα προσπεράσει και δεν είχα δώσει την πρέπουσα σημασία….

Η αλήθεια είναι ότι είναι το πρώτο Φάιναλ Φορ που πήγα χωρίς να υπάρχει ελληνική ομάδα, είτε

Ολυμπιακός, είτε Παναθηναϊκός, είτε και οι δύο μαζί. Ήθελα να το κάνω και από ότι είδαν το έκαναν και πολύ ακόμα έλληνες δημοσιογράφοι… Τελικά όπως μου είπαν κάποιοι που ήταν δίπλα μου, στην θέση που καθόμουν, οι έλληνες αγαπάνε το μπάσκετ και όχι μόνο τις ομάδες τους. Δεν έχουν άδικο, εν μέρει….

Πριν κάνω αυτό το ταξίδι, κάτι που έλεγε ότι θα είναι είτε πολύ καλό, είτε μεγάλη αποτυχία… μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν τρομερή επιτυχία. Το Μιλάνο είναι μία πόλη την οποία την λάτρεψα, όπως και τον κόσμο του, σε μένα τουλάχιστον και εκεί που κινήθηκα, μου έδειξε τρομερή ποιότητα ζωής και παρά τις πολυπολιτισμικές του πινελιές να έχει συνοχή. Το πιο σημαντικό σε μία πόλη είναι πρώτα από όλα να μην αισθάνεσαι να κινδυνεύεις και να φοβάσαι παραπάνω από το επιτρεπτό και αυτό δεν το αισθάνθηκα σε κανένα σημείο… Και δεν ήμουν με σοφέρ, με μετρό, τρένο, ποδαράτο και άντε με κανά ταξί, αν και ειλικρινά αν ρωτήσεις και μάθεις, δεν χρειάζεται….

Κατά τα άλλα το ούνα φάτσα, ούνα ράτσα… δεν είναι και τόσο μακριά…και στα καλά και στα κακά, κάτι από ιταλικό φιλότιμο και διάθεση υπάρχει να σε βοηθήσουν και να σε εξυπηρετήσουν, πάντα με εξαιρέσεις, αλλά ούνα φάτσα και ούνα ράτσα και στην προχειρότητα και την τελευταία στιγμή… Για παράδειγμα οι δύο κοπέλες στις πληροφορίες του γηπέδου δεν μιλούσαν αγγλικά, ενώ την Πέμπτη και την Παρασκευή, ανήμερα των ημιτελικών, έβαφαν τα κάγκελα.. πέριξ του γηπέδου…

Αυτά στα τουριστικά και στα διοργανωτικά, υπάρχουν και άλλα, όμως δεν είναι της παρούσης… Για το τι είδαμε στους ημιτελικούς τα είπαμε και τα γράψαμε, για τον τελικό δεν μιλήσαμε ουσιαστικά. Πρώτα από όλα ότι το πήρε η Μακάμπι, ήταν έκπληξη, έκπληξη για την μπασκετική λογική, που έχει όμως σχεδόν καταργηθεί τα τρία τελευταία χρόνια. Στους δύο από τους τελικούς ο χαμένος ήταν η Ρεάλ και στον άλλο η ΤΣΣΚΑ.. Εντάξει λούζερ και οι δύο και πεταμένα ευρώ… Την ΤΣΣΚΑ την είδαμε και φέτος και την Ρεάλ επίσης. Κοινός τους παρανομαστής, η Μακάμπι, που τους έκανε να φαίνονται ομαδούλες σχεδόν, αν αναλογιστεί κανείς την διαφορά των μπάτζετ και των επιλογών…

Και μπορεί τα λεφτά να μην παίζουν μπάσκετ, αλλά όπως και να το κάνουμε σου δίνουν την δυνατότητα να φτιάξεις μία ομάδα που ξεκινάει από πιο μπροστά από την εκκίνηση και έχεις περισσότερες πιθανότητες να τερματίσει πρώτη..

Δεν θέλει και πολλά πολλά αυτή την ώρα, έψαχνα το γενικό συμπέρασμα. Ρεάλ και Μπαρτσελόνα δεν έχουν προπονητές, αν και έχουν τρομερά ρόστερ. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός με αυτά τα ρόστερ και με προπονητές που είχαν στο παρελθόν θα το είχαν πάρει το φετινό τρόπαιο. Ο Πασκουάλ, είναι καλός για να σου στήσει μία ομάδα, να την οργανώσει για το τι πρέπει να κάνει μέσα στο παιχνίδι, η αλήθεια είναι ότι και σε αυτό το τομέα έχει καλύτερους στην Ευρώπη.. αλλά όταν το παιχνίδι έχει ξεκινήσει και δεν πάει όπως το έχει σχεδιάσει, ο Καζλάουσκας μπροστά του στο τελικό της Πόλης, μοιάζει με αετόπουλο… Όσο για τον Λάσο, τώρα το να ακούγεται ότι έλεγε στους παίκτες του κάντε ότι θέλετε στην επίθεση, αλλά να με ακούτε στην άμυνα.. δεν είναι ούτε καν για να σχολιαστεί. Έτσι δεν φτιάχνεις ομάδες για να πάρεις τίτλο, αλλά δημόσιες σχέσεις για να έχεις ένα σίγουρο μέλλον.. και οι καλές δημόσιες σχέσεις, όπως φαίνεται δεν φέρουν τίτλο.

Θα πει κανείς και η ΤΣΣΚΑ, που είχε προπονητή, τον Μεσίνα, είδε προκοπή. Όχι, αλλά και ο Μεσίνα δεν είναι πλέον ο Μεσίνα που ξέρουμε, μάλλον πρέπει να απορεί και ο ίδιος με τον εαυτό του και το ρόστερ που έχει καταρτίσει φέτος την ομάδα. Τώρα αν είναι πρώην ευρωπαίος προπονητής, μελλοντικός του ΝΒΑ, δεν έχει σημασία, το θέμα είναι ότι προπονητής της ΤΣΣΚΑ που να την βοηθήσει να φτάσει στον τελικό και να πάρει τον τίτλο δεν ήταν.

Πάμε και στην Μακάμπι, που κακώς την αφήσαμε στο τέλος. Αφού είναι αυτή που πήρε τον τίτλο. Μιλάμε για τον Μπλατ, ναι τον ξέρουμε, ναι τον έχουμε κριτικάρει, είναι λογικό να είναι αυτή την στιγμή το πιο χοτ όνομα για πάγκο στην Ευρώπη. Η αλήθεια είναι ότι ο Μπλατ δεν έκανε και πολλά πράγματα διαφορετικά από όσα μας έχει δείξει τόσα χρόνια που τον ξέρουμε. Η αλήθεια είναι ότι έκανε το απλό, με ένα μπάτζετ στα χέρια του κοντά στα 6-7 εκατομμύρια, αλλά μιας ομάδας με πολύ βαριά φανέλα, υπήρξε απλά κανονικός προπονητής. Που δούλεψε, προβληματίστηκε, φρόντισε και προσπάθησε να κρύψει πολλές από τις αδυναμίες της ομάδας του και των παικτών του και βρήκε τον τρόπο να πάρει το καλύτερο από τον καθένα και να τους το βγάλει μέσα στο παρκέ. Και δεν τους παρότρυνε, αλλά τους έδειξε πώς να παίξουν άμυνα και τι άμυνα. Απλά προπονητής και όχι χειροκροτητής δηλαδή.

Στον τελικό επίσης είδαμε ότι έχουμε δει και έχουν πει και σε άλλους τελικούς. Δεν αρκεί να είσαι παικτάρα, πρέπει να είσαι και ψυχάρα και να έχεις και άντερα... Δεν το είδαμε από τον Μίροτιτς, δεν το είδαμε από τον Ρούντι, δεν το είδαμε από τον Γιουλ, δεν το είδαμε σε πιο μικρό βαθμό από τον Ροντρίγκεθ.. Ο Μπουρούσης πήγε να βγάλει πάθος και να παρασύρει και κερκίδα και συμπαίκτες του, αλλά δεν ήταν αρκετός και ήταν ψηλός, όχι ένας περιφερειακός…

Μετά τον τελικό, για μία ακόμα φορά ακούσαμε ελληνικές υπερβολές, πως αφήσαμε τον Ράις να φύγει από την Ελλάδα, δεν τον είδε κανένας.. και όλα τα σχετικά.. απλά λέω δείτε τον φετινό Χάινς όταν έφυγε από τον Ολυμπιακό και πήγε στην ΤΣΣΚΑ. Και μερικές απλά σκόρπιες σκέψεις, που δεν θέλουν περισσότερη ανάλυση.

Άντε τώρα να πάρει η ΤΣΣΚΑ τον Μπλατ τον ισπανοφάγο.. από την Μακάμπι. Όλος ο κόσμος θα βγει στους δρόμους…

Η Ρεάλ θα έχει μία ευκαιρία και του χρόνου στην Μαδρίτη να διεκδικήσει τον τίτλο, αλλά εκεί ακόμα και να φτάσει στον τελικό, σίγουρα δεν θα βρει χειρότερο αντίπαλο ή μάλλον πιο στα μέτρα της από τον φετινό.

Κάτι πρέπει να γίνει και με το θέμα των εισιτηρίων. Ισραήλ θύμισε το Μιλάνο, με τους ισπανούς να μην είναι δυνατό να μην μπορούν έστω στον τελικό να είναι 3-4 χιλιάδες. Οι δε ισραηλινοί αγόραζαν ότι υπήρχε σε εισιτήριο, gold, vip, απλό για να είναι μέσα στο γήπεδο. Εδώ δεν δίστασαν να ζητήσουν να αγοράσουν διαπιστεύσεις… και πλήρωναν καλά…!!!!!

Τρεις έλληνες είχε το Φάιναλ Φορ, Μπουρούση, Σόφο και Παπανικολάου, ο τελευταίος μετά από δύο κούπες, φέτος δεν τα κατάφερε. Ο Μπουρούσης μέσα του σίγουρα θεωρούσε ότι είναι η χρονιά του και όχι άδικα, αλλά ο Σόφο ήταν αυτός που πανηγύρισε. Η αλήθεια είναι ότι τον περίμενα να είναι πιο χαμογελαστός και πιο ευδιάθετος στις δηλώσεις του μετά από το τέλος του παιχνιδιού, περίμενα και τον Μπουρούση να μιλήσει, παρά την ήττα, το ίδιο και από τον Παπανικολάου. Το να χάνουμε δεν είναι το τέλος του κόσμου, είναι και αυτό μέρος του παιχνιδιού, όπως και το να χαιρόμαστε περισσότερο την στιγμή, δεν είναι κακό στον αθλητισμό και δη στο μπάσκετ.

Πλέον βλέπουμε ότι υπάρχει μία στροφή προς την τάση, ότι μικραίνουμε το μπάτζετ και φτιάχνουμε ομάδα, με την έννοια ομάδα… Μετά από τον Ολυμπιακό τα δύο προηγούμενα χρόνια και την Μακάμπι φέτος, από το καλοκαίρι μάλλον και άλλοι θα ακολουθήσουν αυτή την τάση.. Αλλά δεν θα είναι οι τουρκικές, δεν θα είναι οι ισπανικές και δεν θα είναι οι ρωσικές ομάδες.

Η Μακάμπι δεν είχε ψηλό και πήρε τον τίτλο με 6 ½ παίκτες. Είναι αυτή η τάση του μπάσκετ πλέον στην Ευρώπη; Όχι κατά την δική μου άποψη.

Είναι δεδομένο ότι ένα Φάιναλ Φορ για ένα έλληνα δημοσιογράφο χωρίς ελληνικές ομάδες, είναι πολύ πιο ήρεμο, αυτό δεν σημαίνει ότι του χρόνου στην Μαδρίτη δεν θέλουμε να έχουμε Παναθηναϊκό ή Ολυμπιακό, το αντίθετο μάλιστα.

Αν ο Παναθηναϊκός είχε περάσει την ΤΣΣΚΑ, μάλλον θα είχε περάσει την Μακάμπι στον ημιτελικό. Και αν ο Ολυμπιακός έπαιζε στον τελικό αντί της Ρεάλ, μάλλον θα είχε κερδίσει την Μακάμπι. Με τα αν δεν γίνεται τίποτα, απλά το λέω για να έχουμε κάτι να λέμε ακόμα.

Τα πιο βασικά τα είπαμε, ίσως επιστρέψουμε εκ νέου με Μιλάνο…