Ναι αλλά εδώ παίζουν με... μέσο και είναι κλικαδόροι

11:41 14/8/2016 - Πηγή: Basket Blog

Να κάνουμε μια... εξήγηση ξεκινώντας γιατί είναι βέβαιο ότι χωρίς αυτήν, η παρεξήγηση ελοχεύει. Και οι Αργεντίνοι... σχεδόν 40άρηδες είναι πραγματικά συγκινητικοί με το πάθος που συνεχίζουν να προσφέρουν στην Εθνική τους ομάδας χωρίς να ψάχνουν καμία δικαιολογία, όπως είναι και ο Γκασόλ και ο Πάρκερ και ο Νοβίτσκι μέχρι πρόσφατα και οι δικοί μας λείπουν πολύ και μας αφήνουν με ένα μεγάλο «γιατί» όταν στα 30-32 αποφασίζουν να... δώσουν ανάσες στο κορμί τους.

Πάμε τώρα και στα της... παρεξήγησης. Μήπως και όλοι εμείς που «γκιρινιάζουμε» και όχι αδικαιολόγητα ακούγοντας παίκτες σε απολύτως

γόνιμες μπασκετικά ηλικίες να σταματάνε από την Εθνική, κάπου φταίμε; Οχι, δεν είμαστε «συνένοχοι», δική τους είναι η απόφαση αποκλειστικά, αλλά μήπως όσο τους είχαμε να παλεύουν και να προσπαθούν τα καλοκαίρια τους, κάπου υπερβάλαμε;

Στην Ελλάδα δεν είναι που ο 32χρονος θεωρείται «γερασμένος»; Και όχι μόνο θεωρείται, αλλά λέγεται, γράφεται μαζί με ένα σωρό συνειρμούς και... μπηχτές του στιλ «πόσο θα τα παίρνει ακόμα, γιατί δεν δίνει χώρο στα νέα τα παιδιά»;

Στην Ελλάδα ο Ζήσης δεν έπαιζε... με μέσο στην Εθνική; Τόσο χρόνια, μια ζωή ολόκληρη και με τόσες τεράστιες εμφανίσεις και τόσο μεγάλη συνεισφορά σε όλες τις προσπάθιες της Εθνικής; Στην Ελλάδα ο Σπανούλης δεν είναι «ατομιστής, που χαλάει το ομαδικό παιχνίδι και εγκλωβίζει την ομάδα»; Οπως επίσης «ξέρουμε» από τους... παντογνώστες για κλικαδόρους, για «καπετανάτα» και για άλλα πολλά. Ελάτε τώρα, μεταξύ μας μιλάμε, όλοι εδώ ζούμε και εδώ ζουν και ο Σπανούλης και ο Ζήσης έστω από το εξωτερικό τα ελληνικά δεν τα ξέχασε...

Για να πάμε ακόμα πιο πίσω, ο Κακιούζης, ο Παπανικολάου, ο Σιγάλας, σε ηλικία πολύ νεότερη των Αργεντίνων δεν ενημερώθηκαν ότι δεν ανήκαν πια στην Εθνική στον «βωμό» μιας ανανέωσης και επειδή ο κύκλος είχε κλείσει; Δεν συζητάμε αν η ανανέωση έφερε επιτυχίες ή, όχι, η κουβέντα γίνεται στην ελληνική λογική των κύκλων που κλείνουν επειδή... έτσι πρέπει και στο «άγχος» που παρατηρείται πολλές φορές να βγάλουμε μπροστά τους νέους, είναι ή δεν είναι έτοιμοι αυτοί.

Κι εδώ βέβαια μπαίνει και άλλη μια παράμετρος στην όλη ιστορία. Οτι εμείς έχουμε και νέους, ακόμα δόξα τω μπασκετικό Θεώ, βγάινουν φουρνιές ικανών παικτών. Για να μην πάμε στην Αργεντινή, ας ρίξουμε μια ματιά στην Ισπανία για να δούμε τι ακολουθεί τον Γκασόλ, τον Ναβάρο και συνολικά αυτή την ευλογημένη φουρνιά που της έφερε τόσο μεγάλες επιτυχίες. Οχι και πολλά, πιστέψτε το...

Σε όλα τα παραπάνω, θα βρεθούν πολλοί που θα πουν «επαγγελματίες είναι, ακριβοπηρωμένοι, μέρος του παιχνιδιού είναι και η κριτική και όχι άλλοθι για να τα παρατάνε. Ας μείνουν εκεί να δείξουν ότι δεν ισχύουν». Αλλά είναι γνωστό ότι τον Ελληνα δύσκολα τον πιάνεις κάπου. Γιατί θα γυρίσει και ο παίκτης, που λέει ο λόγος, και θα σου πει «ας μη μου έδινες το άλλοθι, να καθόμουν εκεί και να έπαιζα»... Στην Ελλάδα του «καφενείου», του... διαδικτύου, του οπαδικού μίσους, των αμέτρητων προπονητών, ποτέ ένα νόμισμα δεν έχει μόνο μία όψη.