Ο ευλογημένος Κολοκυθάς

13:38 2/3/2013 - Πηγή: Basket Blog

"Είναι κορυφαίος όλων των εποχών ο Γιώργος Αμερικάνος ή ο Γιώργος Κολοκυθάς;" Μ’ αυτό το δίλημμα στα χείλη των πρεσβυτέρων δημοσιογράφων στην εκκίνηση της καριέρας μας "μεγαλώσαμε". Ήταν η εποχή, που εμείς, οι περισσότεροι της γενιάς μας, νεοσσοί τότε, είχαμε στο μυαλό μας αποτυπωμένες τις εικόνες από τα ανδραγαθήματα των επίσης μεγάλων του ελληνικού μπάσκετ, του Νίκου Γκάλη και του Παναγιώτη Γιαννάκη του Άρη και της Εθνικής ομάδας. Σε κάθε περίπτωση, Γκάλης, Γιαννάκης, Αμερικάνος, Κολοκυθάς μετουσιώνουν

ακριβώς αυτό ακριβώς το τιτανοτεράστιο σε αξία καρέ αστέρων, που όμοιό του δεν έχει η μπασκετική Ευρώπη. Αυτό για να αντιληφθούμε το μέγεθος του ανδρός...

Η είδηση για τον χαμό του Γιώργου Κολοκυθά μας γύρισε, λοιπόν, χρόνια πίσω. Δεν προλάβαμε (δυστυχώς για μας) τον παίκτη-Κολοκυθά. Προλάβαμε τον παράγοντα και άνθρωπο Κολοκυθά, ιδίως από τα ταξίδια μας με την Εθνική ομάδα επί διευθύνσεως του αειμνήστου Θόδωρου Μπαλφούσια στην ελληνική Ομοσπονδία. Και προλάβαμε έντονα αυτόν τον Κολοκυθά. Με το αστείρευτο χιούμορ και την ξεκαρδιστική πλάκα, με την άνεση να λειτουργεί ως αγχολυτικό για όλους.

Υπάρχουν δεκάδες περιστατικά, που θα μπορούσαμε να καταγράψουμε, όπως συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αλλά επιλέξαμε να μην …εκμεταλλευτούμε την ημέρα, έστω κι αν αυτό θα αποτελούσε οδηγό για τους νεότερους. Σημειολογικά και μόνο και ως ελάχιστο φόρο τιμής καταγράφουμε δίχως λεπτομέρειες την ευχάριστη… περιπέτεια στην ισπανική καστρούπολη, τη Λεόν, όταν ο μεγάλος Κολοκυθάς ζήτησε τη δική μας παρέμβαση σε γεγονός που αφορούσε στην Εθνική ομάδα του Ιωαννίδη, δημιουργώντας με τον τρόπο του την αίσθηση ότι "είμαστε κάποιοι και εμείς". Εμείς οι "μικροί", οι "σχεδόν ανύπαρκτοι" νιώσαμε "κάποιοι" χάρη στη μεγαλοσύνη ενός θρύλου του μπάσκετ. Που τρέμαμε… με την καλή έννοια στη θωριά του. Διότι, παρότι είχαμε διανύσει "δημοσιογραφικά χιλιόμετρα" δεν είχαμε απομυθοποιήσει\ τους πάντες και τα πάντα μέσα μας. Και δεν έπρεπε να γίνει αυτό. Και ΔΕΝ γίνεται. Τουλάχιστον από πλευράς μας…

Ο Κολοκυθάς, που δεν προλάβαμε να δούμε να παίζει και να "σκοράρει" εμείς οι δυστυχείς, έφυγε. Το ελληνικό μπάσκετ έγινε φτωχότερο, όπως συνηθίζεται να λέμε, αλλά τούτη τη φορά είναι εντελώς αδιαπραγμάτευτη αυτή η μεταθανάτια επωδός. Το νηφάλιο ύφος του και η ευγενική διαδρομή του από τα μετερίζια της Εθνικής που τίμησε συνιστούν ιδανικά, που θα ήταν ευχής έργον να ξέραμε ότι μεταλαμπαδεύτηκαν σε κάποιους από τους νεότερους στην "σκουριασμένη" και "ορφανή" από ιδέες ελληνική Ομοσπονδία.

Ο Κολοκυθάς υπήρξε ισορροπιστής στις πολλές κρίσεις της ΕΟΚ και το ξέρουν καλά οι μυημένοι και κυρίως όσοι τον παρακολούθησαν πιο στενά από την αφεντιά μας. Ο Κολοκυθάς υπήρξε η "ήρεμη φωνή" του Γιώργου Βασιλακόπουλου, δίχως αυτό να σημαίνει ότι ο κορυφαίος σκόρερ δεν διατηρούσε την αυτοτέλειά του. Το αντίθετο. Παρέμεινε πανίσχυρος μέχρι και την τελευταία ημέρα του, παρότι αντιμετώπισε και στο πρόσφατο παρελθόν κάποια προβλήματα υγείας. Ο Κολοκυθάς του Παναθηναϊκού και του Σπόρτιγκ και της Εθνικής μπορεί να μην προκαλεί αίσθηση στους νεότερους. Ο Κολοκυθάς είναι εξ εκείνων, όμως, που έγραψαν την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Τι ευλογημένος αλήθεια;

Καλό ταξίδι, Γιώργο Κολοκυθά.

[e-mail]