Ο «Ζοτς» και ο κόσμος του Παναθηναϊκού ξέρουν...

12:09 20/3/2014 - Πηγή: Basket Blog

Αυτό το βράδυ δεν περίμενε, δεν το φανταζόταν και δεν ήθελε να το ζήσει κανείς... Δεν το ήθελε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, δεν το ήθελε ο κόσμος του Παναθηναϊκού... Κανείς μας... Το 2012, η είδηση της αποχώρησης του μέγιστου «Ζοτς» από την ομάδα με την οποία μεγαλούργησαν χέρι-χέρι επί 13 συναπτά έτη (τυχαίος άραγε ο αριθμός;) ήταν «κεραμίδα»!

Μια είδηση που πολλοί θεώρησαν δικαίως πως πρόκειται για κακόγουστο πρωταπριλιάτικο αστείο. Αλλά δυστυχώς ήταν αλήθεια... Το χτύπημα ήταν

μεγάλο, γιατί όλοι στο βάθος του μυαλού τους κατάλαβαν, πέρα από αυτά που θα έχανε ο ίδιος ο Παναθηναϊκός από την αποχώρηση του, πως θα φτάσει αργά ή γρήγορα ετούτη η αποφράδα βραδιά... Η βραδιά όπου ο Ομπράντοβιτς θα μπει στο ΟΑΚΑ, όχι για να κάνει την κλασική του διαδρομή, από τη φυσούνα και δεξιά, περιμετρικά του παρκέ, την ώρα που οι παίκτες του κάνουν διατάσεις, για να πάει με αργά βήματα προς τον πάγκο του Παναθηναϊκού, υπό τους ήχους του «Ομπράντοβιτς, πόρομ πομ πέρομ» και αυτό το μοναδικό standing ovation, που δεν έχει απολαύσει ουδείς σε τέτοια καθολικότητα, σε κανένα γήπεδο στον πλανήτη.

Αυτή τη φορά θα πάει αριστερά, με νευρικό βήμα, για να διασχίσει τα πιο δύσκολα μέτρα της καριέρας του. Ισως πιο δύσκολα και από τα πρώτα του μέτρα ως προπονητής, όταν το 1991 κοιμήθηκε παίκτης για να ξυπνήσει... κόουτς της Παρτίζαν. Θα είναι τα πιο δύσκολα, γιατί ο κόσμος δεν θα έχει σηκωθεί απλώς για να τον αποθεώσει, αλλά για να κάνει ακόμα και τα λάβαρα να... τρέμουν. Ειδικά αυτό που απεικονίζει τον Ομπράντοβιτς να κρατά την κούπα του 2009 στο Βερολίνο. Ναι, τότε που γκρέμισε άλλον ένα μύθο, ότι αυτός που επιζεί από εμφύλιο δεν παίρνει το τρόπαιο (σ.σ. ημιτελικός με Ολυμπιακό, τελικός με ΤΣΣΚΑ και... κούπα).

Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά κανείς δεν έχει συνδέσει σε τέτοιο βαθμό το όνομά του με μία ομάδα και η σχέση του με αυτήν δεν περιορίζεται σε ένα... χαρτί, ένα συμβόλαιο. Είναι κάτι πολύ παραπάνω και το τι ακριβώς σημαίνει Παναθηναϊκός-Ομπράντοβιτς το ξέρουν καλύτερα απ' όλους ο ίδιος και ο κόσμος της ομάδας... Γιατί χρησιμοποιώ ενεστώτα; Μα γιατί μπορεί ο «Ζοτς» να... μοιράζει μπασκετική σοφία σε άλλα λημέρια πλέον, αλλά επί της ουσίας η ψυχή και η καρδιά του θα είναι πάντα εδώ. Η σχέση του με τον Παναθηναϊκό δεν τελείωσε το 2012. Θα υπάρχει για πάντα...

Η σχέση του κόσμου με τον συγκεκριμένο προπονητή είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, που το ΟΑΚΑ ακόμα και στα πιο δύσκολα βράδια ήταν στο πλευρό της ομάδας, όσο στραβά κι αν πήγαιναν τα πράγματα. Στις ήττες, το χειροκρότημα ήταν πολύ πιο δυνατό απ' ότι στις νίκες. Εξάλλου, κατά τη διάρκεια των αγώνων, ό,τι κι αν έκανε ο Ομπράντοβιτς, όσο τρελή κι αν φαινόταν εκ πρώτης όψεως μια επιλογή του, όλοι αναφωνούσαν πως «για να το κάνει ο Μεγάλος, κάτι θα ξέρει». Εμπιστοσύνη σε τέτοιο βαθμό που ακόμα κι αν κατέβαζε... τετράδα αντί για πεντάδα, πάλι το ίδιο θα έλεγαν.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ταυτόχρονη αλλαγή όλης της πεντάδας σε εκείνο το μυθικό πλέον ματς με την Πρόκομ το 2009 στο ΟΑΚΑ; Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και αποθέωσε τον «Ζοτς», γιατί ήταν ήσυχος πως «αυτός ξέρει». Ακολούθησε το επικό ξέσπασμα στη συνέντευξη Τύπου με το «My name is Obradovic» την ώρα που έπαιζε νευρικά τα κλειδιά του (σ.σ. το έκανε κάθε φορά όταν ήταν εκνευρισμένος, μιλώντας παράλληλα στα αγγλικά αντί για τα σέρβικα...). Ε, μάλλον θα θυμάστε πως από τότε ο «διακόπτης γύρισε» όπως έλεγε ο Τσαρτσαρής και καταλήξαμε σε τριπλ κράουν!

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα τεχνητής κρίσης που έκανε σε όλα τα χρόνια για να φτάσει στο τέλος να πει «γι' αυτό φίλε παίρνουμε τα τρόπαια». Παραδείγματα αμέτρητα, ιστορίες ακόμα περισσότερες.

Αυτή του Ομπράντοβιτς και του Παναθηναϊκού έχει «to be continued»...

ΥΓ.: Θα μπορούσα να επιλέξω μία οποιαδήποτε φωτογραφία από τις χιλιάδες σε αυτά τα 13 χρόνια του «Ζοτς» στον Παναθηναϊκό, αλλά η φωτό του θέματος συμβολίζει πάρα πολλά... Είναι η στιγμή που ο Ομπράντοβιτς ολοκλήρωσε ένα από τα αριστουργήματά του, το 2011 στη Βαρκελώνη... Το έκτο για τον Παναθηναϊκό, το όγδοο δικό του και το πέμπτο του στα πράσινα, αφού είχε ρίξει την Μπαρτσελόνα στο καναβάτσο. Μια χρονιά γεμάτη αμφισβήτηση, όπου και οι... πέτρες φώναζαν «πάρε γκαρντ», αλλά ο Σέρβος ως... αγύριστο κεφάλι έβαλε σκοπό και πέτυχε να πάρει Ευρωπαϊκό μεταμορφώνοντας σε «εξολοθρευτή» τον Καλάθη. Ομως τίποτε δεν θα είχε γίνει αν ο Διαμαντίδης δεν είχε κάνει τότε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, την οποία μπορούσε να κάνει μόνο υπό τη σοφή καθοδήγηση του Ομπράντοβιτς...

Το βίντεο με το ξέσπασμα μετά το παιχνίδι με την Πρόκομ...