«Θα με σκοτώσει ο κύριος Παύλος»

13:21 5/3/2014 - Πηγή: Basket Blog

Με αφορμή την επικείμενη διεξαγωγή του All Star Game στα Χανιά (8-9 Μαρτίου 2014) θυμήθηκα δύο ιστορίες, που απέχουν χρονικά, αλλά είναι άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους και έχουν πρωταγωνιστή τον ανεπανάληπτο Ντομινίκ Ουίλκινς!

Ο «Human Highlight Film» επρόκειτο να επιστρέψει στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στην ανοιχτή συζήτηση με

θέμα «το σύγχρονο μοντέλο οργάνωσης του επαγγελματικού μπάσκετ», που πραγματοποιήθηκε στο All Star Weekend στην Πάτρα τον Απρίλιο του 2005.

Η βλακώδης, όπως αποδείχθηκε, απορία, που εξέφρασα προς τη μέλλουσα σύζυγό μου ήταν… «άραγε θα με θυμάται ο Ντομινίκ έπειτα από δέκα χρόνια;». Ομολογώ πως με έτρωγε μέσα μου και αναρωτιόμουν αν το πέρασμα των χρόνων είχε ξεθωριάσει τη σχέση που είχαμε αναπτύξει στο διάστημα κατά το οποίο ο Αμερικανός αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό τη σεζόν 1995-96.

Τον είδα από μακριά να δίνει συνεντεύξεις και έδωσα χρόνο στη στιγμή να έλθει μόνη της. Η απορία μου λύθηκε με μια τεράστια αγκαλιά, μέσα στην οποία έδειχνα νάνος. «Με τον Κώστα τα λέγαμε σχεδόν καθημερινά», εκμυστηρεύτηκε με ενθουσιασμό στη σύζυγό μου, η οποία δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι δεν έλεγα παραμύθια.

Αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω είναι η γνωριμία με τον Ντομινίκ. Οχι η συνάντηση στο εστιατόριο, όπου είχαν προσκληθεί ορισμένοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, δημοσιογράφοι. Ειλικρινά, δεν είχα ιδέα πώς βρέθηκα εγώ ανάμεσά τους, αφού ήμουν πιτσιρικάς, με έναν χρόνο στη δουλειά και εντελώς άβγαλτος. Το γεγονός που μας έφερε κοντά και με βοήθησε να κερδίσω την εμπιστοσύνη του ήταν ένα… τροχαίο, στο οποίο έτυχε να είμαι αυτόπτης μάρτυρας!

Επέστρεφα ένα βράδυ στο σπίτι μου από κάτι γενέθλια και, δεν θα το ξεχάσω, ήμουν τόσο «πλακωμένος» στην Κηφισίας, ώστε δεν έστριψα στο φανάρι, που έπρεπε, αλλά λίγο πιο πάνω. Η ώρα θα πρέπει να ήταν περασμένες τρεις, ώσπου κάποια στιγμή, από απόσταση περίπου εκατό μέτρων, διακρίνω μερικές τεράστιες ανθρώπινες φιγούρες καταμεσής του δρόμου.

Φρενάρω απαλά και πλησιάζω με μικρή ταχύτητα. Ανοίγω το παράθυρο και άξαφνα ποιους βλέπω μπροστά μου; Αριστερά τον Ντομινίκ και δεξιά τον Αντονι Πελ και τον Μάρκους Λίμπερτι της ΑΕΚ, τον Μέλβιν Τσίτουμ, με τον οποίο γνωριζόμασταν και τον γίγαντα των 2,21 μ. Πριστ Λόντερντεϊλ, συμπαίκτη του στο Περιστέρι.

«Αμάν!», λέω, «εδώ είμαστε». Θυμίζω στον Ντομινίκ ότι είχα παρευρεθεί στο πρόσφατο δείπνο, που είχε οργανώσει ο ατζέντης του Γιάννης Τάρκας, αλλά εκείνη τη στιγμή με αναγνωρίζει ο Τσίτουμ και λέει στους υπόλοιπους: «Hey guys, ετοιμαστείτε να δείτε τις φάτσες σας στην εφημερίδα. Το παιδί είναι δημοσιογράφος»! Τον διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται να το κάνω βούκινο και μου εξιστορούν τι έγινε.

Εκανε πάρτι ο Λίμπερτι στο διαμέρισμά του και ξαφνικά ακούστηκε ένα… μπαμ στον δρόμο. Ενας οδηγός ταξί, ποιος ξέρει, κουρασμένος, νυσταγμένος, έπεσε πάνω στην BMW του Ντομινίκ και της είχε κάνει μεγάλη ζημιά. Κατέβηκαν κάτω καμιά δεκαριά θεόρατοι μαύροι και ο ανθρωπάκος, που δεν γνώριζε αγγλικά, προσπαθούσε να συνεννοηθεί μαζί τους με νοήματα.

«Πες του ρε φίλε», με εκλιπαρεί ο ταξιτζής, «εντάξει, φταίω, αλλά ο Ντομινίκ είναι, ας πληρώσει εκείνος τη ζημιά». Το μεταφέρω στον Νικ, κάνοντας χωρίς να το θέλω τον διερμηνέα, και εκείνη τη στιγμή μού είπε τη θανατηφόρα ατάκα. «Θα με σκοτώσει ο κύριος Παύλος (Γιαννακόπουλος), αν του πάω και τη BMW τρακαρισμένη. Πριν από μια εβδομάδα του χάλασα τη Mercedes»!

Τέτοιοι surreal διάλογοι γίνονταν για αρκετή ώρα εκείνο το βράδυ, ώσπου κάποια στιγμή δεν βρίσκαμε άκρη και ήλθε το 100 για να καταγράψει το συμβάν. Από εκείνο το περιστατικό και μετά, οι σχέσεις μου με τον Ντομινικ, τον μεγαλύτερο μπασκετμπολίστα, που πέρασε τον Ατλαντικό για να αγωνιστεί στην Ελλάδα, ήταν πολύ θερμές, περιλαμβάνοντας τηλεφωνήματα και εκμυστηρεύσεις, για τις οποίες θα μπορούσα να γράψω βιβλίο. Εκείνο το τρακάρισμα, όμως, δεν θα το ξεχάσω ποτέ…