Το Hall Of… Change

16:59 7/9/2013 - Πηγή: Basket Blog

Η αμπελοφιλοσοφία στην Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε εθνικό σπορ. Δεν μπορώ να κρύψω πως και του λόγου μου έχω ξεκινήσει ή συμμετάσχει σε συζητήσεις χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα και με μοναδική αιτιολογία το ανούσιο πείσμα. Την ώρα, ωστόσο, που στην Ελλάδα μία πομπώδης κουβέντα δίχως βάση έχει σχεδόν πάντα σκοπό να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του ομιλούντος, στις μπασκετικές Η.Π.Α. -αν και για χρόνια το... (παρα)φιλοσόφησαν- αποδεικνύουν πως δεν έχουν πια σκοπό

να φέρουν κανένα στα μέτρα τους, σε ό,τι αφορά την επιλογή των νέων μελών του Hall Of Fame. Και συγχωρείστε μου την... «αμπελοφιλοσοφία» για ένα τέτοιο ζήτημα εν μέσω Ευρωμπάσκετ, όμως αν οι Αμερικανοί επιμένουν ότι «αυτή είναι μία βρώμικη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει», στην προκειμένη περίπτωση, αυτή η συζήτηση είναι μία... «αμερικάνικη» δουλειά και μετά χαράς την κάνω εγώ.

Η φετινή επιλογή σπουδαίων παικτών, αλλά αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων, όπως οι Μπερνάρντ Κινγκ, Ρότζερ Μπράουν, Τζέρι Ταρκάνιαν (την ιστορία του οποίου θα διαβάσετε την Τρίτη (20/9), στη νέα ενότητα «Old School Bball» του σάιτ αποδεικνύει πως η φιλοσοφία της επιτροπής του Μουσείου του μπάσκετ στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, αλλάζει. Στο Hall Of Fame δεν εξετάζουν πια (εκτός βεβαίως από εκτίμηση του ταλέντου, των ικανοτήτων και των επιτυχιών) τόσο τα... «γαλλικά και πιάνο» ενός παίκτη, προπονητή ή παράγοντα. Ούτε κοιτούν ιδιαίτερως εξονυχιστικά την έξωθεν καλή μαρτυρία. Και η εισαγωγή έγινε εφικτή και για ανθρώπους του αθλήματος, που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν θα περίμεναν ποτέ να λάβουν το πολυπόθητο τηλεφώνημα. Η αυριανή (8/9) τελετή θα φέρει στο πόντιουμ χαρακτήρες που είχαν ορκισμένους εχθρούς και αντιμετώπισαν δίκαιες και άδικες κατηγορίες (Ταρκάνιαν). Θα παρουσιάσει παίκτες που τιμωρήθηκαν προσωρινά χωρίς αιτιολογία, αλλά δικαιώθηκαν έστω και αργά (Μπράουν). Και θα συστήσει ξανά έναν σταρ που πριν την δόξα του, δεν έκρυψε πως ήταν για λίγο αλκοολικός (Κινγκ).

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εδώ και χρόνια πίστευαν πως η επιτροπή επιλογής ενεργεί και αποφασίζει με μπόλικη υποκρισία. Λαμβάνοντας συχνά σοβαρά το... πόσο καλός άνθρωπος είναι ένας υποψήφιος ή ακόμη και έχοντας άγνοια ή περιφρόνηση για τα κατορθώματα ενός «σημαδεμένου». Η ταμπέλα του «καλού παιδιού» που είχε ο Τζόε Ντούμαρς προκάλεσε πολλούς διαξιφισμούς κατά την επιλογή του το 2006, αντί (τότε) παλαίμαχων σταρ όπως οι Έιντριαν Ντάντλεϊ, Σίντνεϊ Μόνκριφ και Ντένις Τζόνσον. Ενώ φέτος, ο παλαίμαχος φόργουορντ των Σόνικς και Νικς, Σπένσερ Χέιγουντ, ενημερώθηκε λανθασμένα από παράγοντα του ΝΒΑ ότι θα είναι στην «τάξη του 2013», αλλά υποχρεώθηκε να δηλώσει μετά πως «ντρέπομαι γιατί το είπα σε συγγενείς, φίλους και τώρα νιώθω σαν να δέχθηκα γροθιά στο στομάχι». Αυτές οι διαφωνίες, πάντως, φάνηκε να καταλαγιάζουν το 2011, με την εισαγωγή του εκκεντρικού και ιδιόρρυθμου Ντένις Ρόντμαν, σε μία εποχή που σχεδόν κανείς δεν θα περίμενε ότι το «Σκουλήκι» θα «νικήσει» τον καθωσπρεπισμό και θα βάλει τα φανταχτερά ρούχα και μαλλιά του μπροστά από το πόντιουμ.

Το «Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame», όπως είναι η πλήρης ονομασία του, ιδρύθηκε το 1959 και απαριθμεί 325 μέλη. Ουσιαστικά, τα πραγματικά μέλη είναι 323, καθώς οι Τζον Γούντεν, Λένι Ουίλκενς και Μπιλ Σάρμαν έχουν επιλεχθεί και σαν παίκτες και σαν προπονητές. Πλέον, από το 2011, υπάρχουν 7 επιτροπές ψήφου -Βόρειας Αμερικής, Γυναικών, Διεθνών, Βετεράνων, Αμερικάνικης Ομοσπονδιας, Επιτροπή Αφρο-Αμερικανών πρωτοπόρων και Επιτροπή Συνεισφερόντων. Για αυτή των Βετεράνων, απαιτείται αποχώρηση τουλάχιστον 35 χρόνων, για εκείνη των παικτών αποχώρηση 5 ετών, ενώ για προπονητές και διαιτητές επίσης τέλος καριέρας για 5 έτη ή συνεχής παρουσία σε πάγκους ή παρκέ με τη σφυρίχτρα για 25 διαδοχικά χρόνια. Εδώ και δύο σεζόν, επίσης, το Hall Of Fame μετέτρεψε τις επιλογές βετεράνων, ξένων ή μελών του ΑΒΑ σε απευθείας απόφαση για ένα μέλος κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι ένας υποψήφιος χρειάζεται να λάβει 7 ψήφους από την Επιτροπή Βόρειας Αμερικής και 5 από κάθε άλλη επιτροπή, ώστε να «προκριθεί» στην λεγόμενη Επιτροπή Τιμών, τα 24 μέλη της οποίας αποφασίζουν για την τελική 12αδα που γίνεται δεκτή.

Αν και επιμένω πως το πραγματικό μπάσκετ παίζεται (οργανώνεται, εφαρμόζεται, παρουσιάζεται κλπ.) στις Η.Π.Α., δεν θα πω αφοριστικά ότι ακόμη και στο Hall Of Fame δεν γίνονται λάθη ή παραλείψεις. Σαφώς και γίνονται. Κανείς δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να σφετεριστεί τέτοιο αλάθητο. Ίσως, όμως, η Επιτροπή να έχει μερικά άλλοθι με το μέρος της. Παρόλα αυτά, δεν νομίζω πως κάποιο από τα μέλη που «χρίστηκαν» «αθάνατοι» δεν άξιζε να είναι εκεί. Το να αξίζει κάποιος άλλος περισσότερο και να μην έχει λάβει (ακόμη) την τιμή, μάλλον αποδεικνύει πως εκεί το μπάσκετ και έχει προσφέρει πολλά και έχει να προσφέρει ακόμη περισσότερα. Και επιβεβαιώνει το τεράστιο μέγεθός του σαν άθλημα. Ενδεχομένως, αν και θα διαβαστεί ίσως λίγο λαϊκό, στο Hall Of Fame προφανώς θα ισχύ(σ)ει το «όλοι οι καλοί χωράνε»! Την περασμένη Τετάρτη (4/9), η επίσημη ιστοσελίδα του ΝΒΑ έθεσε ένα ερώτημα στους αρθρογράφους, σχετικά με το αν θα έπρεπε η Λίγκα να έχει δικό της, ξεχωριστό, Hall Of Fame (με τη συμμετοχή-γνώμη του Στέφανου Τριαντάφυλλου, από την ελληνική έκδοση του site). Με μόλις μία -στις επτά- απόψεις να συμφωνούν σε κάτι τέτοιο...

Κι ενώ το βράδυ της Κυριακής (8/9) το (παγκόσμιο και οικουμενικό) Μουσείο του μπάσκετ θα γίνει ακόμη πιο πλούσιο από τις εισαγωγές των Μπερνάρντ Κινγκ, Τζέρι Ταρκάνιαν, Ρότζερ Μπράουν, Ρικ Πιτίνο, Γκάρι Πέιτον, Ντον Στέιλι, Ρίτσαρντ Γκέριν, Ρας Γκράνικ, Σίλβια Χάτσελ, Δρος Ε.Μ. Χέντερσον, Γκάι Λιούις και Όσκαρ Σμιντ, οι διαφωνίες δεν θα πάψουν να υπάρχουν. Αλλά η σαφής «στροφή» των επιλογών, θα δίνει ελπίδες ακόμη και σε «bad boys» να ευελπιστούν στην ύψιστη τιμή της εισαγωγής στο Σπρίνγκφιλντ. Ίσως γι’ αυτό και εσχάτως «στήθηκαν» δεκάδες debate για το αν θα «χωρέσουν» κάποτε στο Hall Of Fame οι Άλεν Άιβερσον και Τρέισι ΜακΓκρέιντι, που αποσύρθηκαν πρόσφατα. Στο «ιερό» της Μασαχουσέτης, άλλωστε, αξίζουν να βρίσκονται σπουδαίοι παίκτες/προπονητές/παράγοντες/διαιτητές και όχι μόνο αυτοί που διαθέτουν clean-cut εικόνα.

[e-mail]