Η ανάγκη του Ευκλείδη που έγινε φιλοτιμία

09:56 1/2/2018 - Πηγή: Protagon

Βγήκε λοιπόν στο Reuters ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και άρχισε τα περί «clean exit», «cash buffer» και τα άλλα ωραία για τη μεταμνημονιακή εποχή της Ελλάδας (και του ΣΥΡΙΖΑ). Ο υπουργός Οικονομικών διαβεβαίωσε ότι δεν θα χρειαστούμε προληπτική πιστωτική γραμμή όταν ολοκληρωθεί το τρέχον πρόγραμμα (3ο Μνημόνιο) και υποστήριξε ότι διαθέτει σχέδιο για τη χρηματοδότηση της χώρας, χωρίς νέα δάνεια από την

Ευρώπη.

Ως εδώ καλά, ακόμα και το μουσταρδί πουκάμισο του Ευκλείδη και το έμβλημα του ΠΑΟΚ από πίσω του μπορεί να δείχνουν κάπως αισιόδοξα όταν μιλάς για «μαξιλάρια» 19 δισ. ευρώ.

Ομως με την περιβόητη προληπτική γραμμή που ο Ευκλείδης και το Μαξίμου αποκηρύσσουν σε κάθε ευκαιρία, φαίνεται να υπάρχει ένα σεναριακό κενό, το οποίο για κάποιο λόγο δεν αντιλαμβανόμαστε. Είμαστε σίγουροι ότι η «καθαρή έξοδος» είναι ελληνική πολιτική επιδίωξη όπως θέλει να την περνάει προς τα έξω η κυβέρνηση; Ή μήπως είναι… υποχρέωσή μας; Με πιο απλά λόγια: είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι είμαστε εμείς που δεν θέλουμε να μας δανείζουν οι Ευρωπαίοι και προτιμούμε τις αγορές και ότι δεν είναι οι Ευρωπαίοι που δεν θέλουν πια να μας ξαναδανείσουν; Είμαστε σίγουροι ότι από το Μαξίμου δεν κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία κάνοντας πολιτική σημαία την επιβαλλόμενη από τις καταστάσεις καθαρή έξοδο;

Ο απερχόμενος πρόεδρος του EuroWorking Group Τόμας Βίζερ αφού έπλεξε το εγκώμιο του μνημονιακού Αλέξη Τσίπρα (εδώ), είπε δυο κουβέντες με ξεχωριστό ενδιαφέρον: ότι η Ελλάδα «μπορεί» να σταθεί μόνη της στα πόδια της (ως εδώ καλά) αλλά και ότι «υποχρεούται» να σταθεί μόνη της στα πόδια της (και εδώ αρχίζουν τα άσχημα).

«Υποχρεούται», λοιπόν, η χώρα μας να στηριχθεί για χρηματοδότηση στις αγορές, κατά τον Βίζερ. «Υποχρεούται» σε καθαρή έξοδο.

Την ίδια ώρα ο Ντέκλαν Κοστέλο, εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο κουαρτέτο, είπε (εδώ) πως το ζήτημα δεν είναι αν θα εξέλθει η Ελλάδα από το πρόγραμμα επιτυχώς, αλλά το πώς θα διασφαλιστεί ότι θα συνεχίσει σε ανάπτυξη και θα ανταποκριθεί στις «υποχρεώσεις» της προς τους δανειστές (εδώ).

Το κακό είναι διπλό και τριπλό. Διότι οι αγορές σε δανείζουν α) με πολύ υψηλότερα επιτόκια απ’ ό,τι οι κακοί «τοκογλύφοι» Ευρωπαίοι και β) είναι εξ ορισμού ασύγκριτα πιο ανάλγητες από τους Θεσμούς και τις Βρυξέλλες στον έλεγχο της πορείας της ελληνικής οικονομίας, όπως και κάθε άλλης, «τιμωρώντας» με αυξήσεις επιτοκίων τις όποιες αποκλίσεις και καθυστερήσεις.

Το τρίτο κακό είναι ότι ακόμα και αν ζητούσαμε την προληπτική πιστωτική γραμμή, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι Ευρωπαίοι θα μας την παρέχουν. Σύμφωνα με τον κανονισμό, η προληπτική πιστωτική γραμμή στήριξης παραχωρείται μόνο αν τη ζητήσεις και αφού πρώτα εγκριθεί από όλους τους Ευρωπαίους. Θυμάστε τι έγινε στην Μπούντεστανγκ το καλοκαίρι του 2015 για να πείσουν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε τους γερμανούς βουλευτές να εγκρίνουν το 3ο Μνημόνιο; Πιστεύει κανείς ότι το κλίμα έχει αλλάξει στην Ευρώπη για την Ελλάδα, μια χώρα με capital controls που καθυβρίζει τους πάντες; Κάποιος δηλαδή, εκτός από τον Ευκλείδη;

The post Η ανάγκη του Ευκλείδη που έγινε φιλοτιμία appeared first on Protagon.gr.