Η ανεξήγητη σιωπή του Κώστα Ζουράρι

15:39 31/8/2017 - Πηγή: Protagon

Για πολλούς θεωρείται χαρισματικός, ιδιοφυής, ασυμβίβαστος και ανατρεπτικός, αντικομφορμιστής ως άτομο και σταρ της ανανεωτικής Αριστεράς. Η Νέμεσις των ηλιθίων, όπως τον είχαν χαρακτηρίσει κάποτε, ο Αρμαγεδών της απύθμενης Νεοελληνικής βλακείας. Για κάποιους άλλους είναι βλάσφημος, αιρετικός, επιδειξίας , κομματικός γυρολόγος, κάλπικος πολιτικάντης, ψευτοκουλτουριάρης της πεντάρας και λούμπεν της διανόησης. Για μία πολυσχιδή προσωπικότητα όπως αυτός, πάντοτε οι γνώμες διίστανται.

Κατ’ εμέ, είναι απλώς ο κύριος Καθηγητής. Ένας

από τους πιο ταλαντούχους ευρυμαθείς της Νεοελληνικής γραμματείας, ένας άριστος γλωσσοπλάστης του γραπτού και προφορικού λόγου, πιθανόν ένας από τους τελευταίους των «Γραμματικών» του τόπου μας. Άσχετα εάν συμφωνείς ή όχι με τους πυρίκαυστους λόγους του και με τα γλωσσικά παράδοξα του, είναι χάρμα «οφθαλμών» να τον ακολουθείς ως απλός ωτακουστής, στις μακρινές ιχνηλασίες του για το Νεοελληνικό παράλογο και να διαβάσεις τα προκλητικά και ανατρεπτικά κατά καιρούς, κείμενα του.

Ταξικά και ιδεολογικώς ανήκουμε σε αποκλίνοντα σύμπαντα, σαν μια αντιστοιχία από δύο τεκτονικές πλάκες που κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση. Μεγαλοαστός επαναστάτης αυτός, κακομοίρης προλετάριος εγώ. Γαλλικά και πιάνο έναντι international κουτσοαγγλικών και lifestyle εργατικών συνοικιών των 80s’. Περισσότερα κοινά σημεία είχαν ο Λένιν με τον Ροκφέλερ, παρά εμείς οι δύο. Αυτό βέβαια δεν έχει σταθεί εμπόδιο, εδώ και πολλά χρόνια να παρακολουθώ με μεγάλη θέρμη την πορεία του, αρχή γενομένης από τα «μυθικά» editorial του στους 4τροχούς, στη συνέχεια ως θεατής στα ασφυκτικά γεμάτα αμφιθέατρα των Ρηγάδων, από τα βιβλία και τα άρθρα του, από την κοινή μας λατρεία και αγάπη για τον ΠΑΟΚ και από τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές του παρουσίες που πάντα εκτόξευαν τους δείκτες ακροαματικότητας στα ύψη. Και πραγματικά το χάρηκα πάρα πολύ, που μετά από τόσες πολλές προσπάθειες κατάφερε επιτέλους να εκλεγεί στα βουλευτικά έδρανα, έστω και με ένα κόμμα που η ύπαρξή του και μόνο ως πολιτικός φορέας, αποτελεί το «βούτυρο στο ψωμί» του τηλεοπτικού κόσμου σατυρικών εκπομπών όπως οι Simpsons (κάτι παρόμοιο με το Trump party δηλαδή αλλά χωρίς πολύ χρυσάφι).

Μετά λύπης μου όμως, τον τελευταίο καιρό παρατηρώ εκ μέρους του μία ανησυχητική στάση «αφωνίας» στα κοινωνικά δρώμενα που εξακολουθούν να ταλανίζουν και να ταλαιπωρούν τον τόπο μας. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν αυτό οφείλεται εν μέρει στην υπουργοποίησή του ή γενικώς στην πολιτική πορεία που χαράζει ο κομματικός του προϊστάμενος, ελέω συγκυβέρνησης με το αριστερό Trust εξουσίας που έχει αναλάβει εδώ και δύο περίπου χρόνια τις τύχες μας. Απλώς θα ήθελα να του υπενθυμίσω, ότι ο «θεσμικός του» ρόλος ως άνθρωπος της επανάστασης και της ανατροπής, είναι να αγορεύει Φιλιππικούς – ως άλλος Δημοσθένης, να αφυπνίζει συνειδήσεις, να λοιδορεί- όταν κρίνει ότι χρειάζεται, να αυτοσαρκάζεται κάποιες φορές δίνοντας το καλό παράδειγμα και να επιπλήττει δημόσια αυτούς που ξεπερνούν τα όρια της «ηθικής». Αυτή είναι η συμβολή και η ευθύνη του πνευματικού κόσμου μίας σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας προς τα κοινά, ιδιαίτερα σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς όπως ζούμε τα τελευταία χρόνια στο δύσμοιρο Ελλαδιστάν.

Και επειδή μου αρέσει να πιστεύω ότι υπάρχουν πάντα δυνατότητες, απλά περιμένω. Περιμένω τον καθηγητή Ζουράρι (έστω και από υπουργικό θώκο), περιμένω τους υπόλοιπους Μέρλιν της διανόησης και του πνεύματος, περιμένω κάποιον να κάνει κάτι και να πει αυτό που πρέπει να ακούσουμε. Διότι αυτή η κοινωνία των απογόνων της Πλατωνικής ηθικής και των αξιακών αρχών του Σωκρατικού βίου, βρίσκετε σε χειμερία νάρκη όπως οι αρκούδες το καταχείμωνο. Έχει τελματώσει από την έλλειψη ηθικών ανθρώπων και από την ανυπαρξία αντιλόγου και κριτικής στους απανταχού σωτήρες και εθνοπατέρες του λαού μας.

Έτσι ως συνέπεια της ηθικής αλαλίας από τους ημετέρους, το «νόμο» τον έχουν πάρει στα χέρια τους κάποιοι επίδοξοι Δημοσθένηδες της κακιάς ώρας – όπως ο υπογράφων, προσπαθώντας να αφυπνίσουν όσο είναι δυνατόν την ωραία κοιμωμένη, με κάποια φτωχά υποκατάστατα αρθρογραφίας όπως το κειμενάκι που μόλις τώρα διαβάσατε.

Qui tacet consetit, Σύντροφοι και Συντρόφισσες.

The post Η ανεξήγητη σιωπή του Κώστα Ζουράρι appeared first on Protagon.gr.