Η απόλυτη δοκιμασία του Αυθεντικού Μαραθωνίου

18:46 12/11/2016 - Πηγή: Protagon

Μαραθώνιοι υπάρχουν πολλοί. Περί τους 750 σε όλο τον κόσμο. Σαν της Αθήνας, κανείς.

Αυτή η διαδρομή είναι ιστορική: με αφετηρία τον τόπο εκκίνησης του πρώτου μαραθωνοδρόμου.

Είναι αυθεντική: χαράχτηκε στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Είναι υπέροχη: διατρέχει 27 χιλιόμετρα εξοχής κι άλλα 15 στον οικιστικό ιστό μιας πόλης με σπουδαία αξιοθέατα και εξαιρετικό κλίμα, αλλά και με

άριστη υποστήριξη των δρομέων.

Είναι και… ζόρικη. Γιατί έχει 20 χιλιόμετρα ανηφόρας, υψομετρικές διαφορές που κόβουν την ανάσα -από τα 7 έως τα 244 μέτρα- με το υψηλότερο σημείο της στον Σταυρό Αγίας Παρασκευής (31,3 χλμ.) και το χαμηλότερο στον Τύμβο (5,25 χλμ.).

Κατά τον Νίκο Πολιά, που κατέχει το πανελλήνιο ρεκόρ της διαδρομής (2ω.17′.56″) από το 2004, ο βαθμός δυσκολίας του Μαραθωνίου της Αθήνας αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για χιλιάδες σημαντικούς μαραθωνοδρόμους. Οι οποίοι, δεν έρχονται στην Ελλάδα για να επιτύχουν έναν εξαιρετικό χρόνο -αυτόν τον επιδιώκουν σε διαδρομές πολύ πιο ευνοϊκές- αλλά για τη μοναδική εμπειρία να τρέξουν εδώ. Ερχονται για το «προσκύνημα», μόνο και μόνο για να τερματίσουν. Αυτό εξηγεί και το ελάχιστο ποσοστό εγκαταλείψεων που καταγράφεται, παρά τις εξουθενωτικές ιδιαιτερότητες του δρόμου.

Οσοι θέλουν να τρέξουν γρήγορα, θα προτιμήσουν το Βερολίνο – την πιο εύκολη, flat διαδρομή. Εκεί, άλλωστε, γίνονται οι καλύτερες επιδόσεις, τα τελευταία χρόνια. Ή τον -επίσης «φιλικό»- Μαραθώνιο του Δουβλίνου, όπου οι συμμετέχοντες απολαμβάνουν τις επευφημίες των θεατών όσο σε κανένα άλλο μέρος. Προσπαθούν να τους βοηθήσουν, όχι μόνο να τερματίσουν, αλλά και να μπουν στα ρεκόρ Guinness.

Ο «δικός μας» Μαραθώνιος είναι μια πραγματική δοκιμασία. Για το σώμα, αλλά και τον νου. Η εκκίνηση «χαμογελά» στους δρομείς, με μία κατηφόρα που δεν τη βλέπουν τα μάτια αλλά τη νοιώθουν τα πόδια. Το πρώτο πεντάρι (χιλιομέτρων) είναι το ευκολότερο τμήμα ολόκληρης της διαδρομής, αφού καταλήγει στο χαμηλότερο σημείο της. Είναι και το πιο «ιστορικό», αφού περιλαμβάνει τον Τύμβο των πεσόντων Αθηναίων στη μάχη του 490 π.Χ. -το σπουδαιότερο αξιοθέατο του Μαραθωνίου- και τα αγάλματα του στρατηγού Μιλτιάδη και του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Το όγδοο είναι το τελευταίο επίπεδο χιλιόμετρο (ακριβώς στην είσοδο της πρώην αμερικανικής βάσης στη Νέα Μάκρη), προτού αρχίσει η πρώτη ανηφορίτσα – η οποία γίνεται κανονική ανηφόρα, συνολικού μήκους 5 χιλιομέτρων, μετά το 11ο χλμ. (στα φανάρια της Παμμακαρίστου). Στο 16ο χλμ. και ιδίως μετά το 19ο (διασταύρωση Ραφήνας), η διαδρομή αρχίζει να δείχνει το… σκληρό της πρόσωπο. Αυτό το τέταρτο πεντάρι (από το Μάτι έως τη διασταύρωση της Καλλιτεχνούπολης) επιφυλάσσει μεγάλες υψομετρικές εναλλαγές.

Στο 21,8 χλμ. οι δρομείς συναντούν -στα δεξιά τους – το ανακαινισμένο Χάνι του Σκορδά, το οποίο λειτουργούσε ως κύριος σταθμός ανάψυξης στους πρώτους Μαραθωνίους. Τρία χιλιόμετρα παρακάτω, εκεί που βρίσκεται το Alex Pack, τους περιμένει το δυσκολότερο χιλιόμετρο. Ακολουθεί μια «ανάσα», στο 28ο χλμ. Στο ύψος του σταδίου του Γέρακα, το πιο απαιτητικό κομμάτι της διαδρομής πλησιάζει προς το τέλος του.

Ο ανισόπεδος κόμβος του Σταυρού, στο 31ο χλμ., είναι η τελευταία εξουθενωτική ανάβαση. Με μέση κλίση 3,1% οδηγεί στην υψομετρική κορυφή του Μαραθωνίου, ενώ η κόπωση των δρομέων έχει αρχίσει να δείχνει έντονα τα σημάδια της. Οι παλιοί συνήθιζαν να λένε πως «αν περάσεις… ζωντανός τον Σταυρό της Αγίας Παρασκευής, είναι βέβαιο οτι θα τερματίσεις». Τα επόμενα δέκα χιλιόμετρα είναι, ως επί το πλείστον, μια υπέροχη κατηφόρα.

Λίγο πριν από το Πεντάγωνο βρίσκεται το 36ο χλμ. που σηματοδοτεί τα 6/7 της διαδρομής. Απομένουν μόλις έξι χιλιόμετρα και 195 μέτρα. Η τελευταία μεγάλη δοκιμασία -κυρίως λόγω κόπωσης- είναι η απότομη ανηφόρα της οδού Φειδιππίδου, στο τέλος του 39ου χλμ. Από το 40ο χλμ. (μετά το Μέγαρο Μουσικής, στο Πάρκο Ελευθερίας), στα 2.195 μέτρα που απομένουν έως τον τερματισμό, οι δρομείς διατρέχουν ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της Αθήνας. Φτάνοντας στην Ηρώδου του Αττικού αντικρύζουν, πλέον, το Παναθηναϊκό Στάδιο.

Υπάρχουν κι άλλες διαδρομές που θεωρούνται σημαντικές, όμως για λόγους εντελώς άσχετους με τις αρχές ενός Μαραθωνίου. Για παράδειγμα, ο Μαραθώνιος του Λονδίνου είναι ελκυστικός, επειδή είναι ο μοναδικός που ξεκινά από το ανατολικό ημισφαίριο και περνά -μέσω Γκρίνουιτς- στο δυτικό. Αυτός του Ρίο ντε Τζανέιρο είναι… αισθησιακός, σε μια παραμυθένια -από άποψη φυσικής ομορφιάς- διαδρομή, συνοδεία χορών σάμπα. Κάποιοι άλλοι, όπως της Βοστώνης και της Νέας Υόρκης, προσελκύουν ως πολύ καλά οργανωμένα (και διαφημισμένα) tour πόλης. Του Σαν Φρανσίσκο, με τις πολλές κλειστές στροφές, ενδείκνυται για να κάνουν οι δρομείς το δικό τους προσωπικό ρεκόρ.

Αυτές οι τεράστιες διαφορές από αγώνα σε αγώνα -στις υψομετρικές εναλλαγές, την επιφάνεια του δρόμου, τις καιρικές συνθήκες κ.λπ.- είχαν οδηγήσει την ΙAAF (Διεθνής Ομοσπονδία Στίβου) στη σωστή απόφαση να μην αναγνωρίζει τους καλύτερους χρόνους ως παγκόσμια ρεκόρ, αλλά ως «παγκοσμίως βέλτιστες επιδόσεις». Μέχρι τον Ιανουάριο του 2004. Επειτα υπέκυψε στις απαιτήσεις των χορηγών, οι οποίοι θέλουν να ακούνε τον όρο «παγκόσμιο ρεκόρ» σε όλες τις διοργανώσεις που χρηματοδοτούν. Λογικό, όμως άδικο.

Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος δεν προσφέρεται για εντυπωσιακές επιδόσεις. Αλλά, πέρα από την ιστορική σημασία του, αυτές οι ιδιαίτερες δυσκολίες του είναι που τον κάνουν τόσο ελκυστικό. Και, σύμφωνα με το αγαπημένο «μότο» των απανταχού μαραθωνοδρόμων, «σαράντα χιλιόμετρα μπορούν να καθορίσουν την ψυχή ενός άντρα και την καρδιά μιας γυναίκας».

The post Η απόλυτη δοκιμασία του Αυθεντικού Μαραθωνίου appeared first on Protagon.gr.