Μια χώρα, ένα σολάριουμ

12:40 5/6/2017 - Πηγή: Protagon

«Ας το παραδεχτούμε. Τώρα που άνοιξε ο καιρός και θέλεις να βγαίνεις με τις μίνι φουστίτσες και τα τιραντάκια, δεν θέλεις να φαίνεσαι ασπρουλιάρα». Ετσι ξεκινάει η διαδικτυακή διαφήμιση ινστιτούτου αισθητικής για τεχνητό μαύρισμα (σολάριουμ) και σε μαύρες σκέψεις μ’ έβαλε.

Ξεπερνώντας γρήγορα τον θαυμασμό για την τέχνη του να πουλάς ψυγεία σε Εσκιμώους και ήλιο σε Ελληνίδες, μας είδα, μας φαντάστηκα, μας ένιωσα όλες κι όλους μας μέσα στον κράββατον των ακτίνων φθορίου (ή και διαφθορείου) UVA -μάλλον από το «λακκούβα»

βγαίνει αυτό, αλλά είπαν να το μαλακώσουν λίγο.

Μας είδα κλεισμένους αεροστεγώς και υποφωτισμένους σε ανάκλιντρο πηνίων και ηνίων με κυρτό καπάκι, σαν να θες να μπεις στο ρόλο του τοστ – η χαρά του κλειστοφοβικού λέμε. Ακτινοβολημένους έως ψεκασμένους και με ειδικά γυαλιά για να βλέπουμε μόνο όπως και όσο επιτρέπεται. Μόνο κάτι λίγο θα διαρκέσει η συνεδρία, πρόβλεψαν οι ειδικοί (κάποιοι κεραμιδόγατοι βέβαια μιλούσαν και για έξοδο από το 2012, μη ξεχνιόμαστε), και δεν είναι επικίνδυνο. Θα βγείτε κουκλάκια αμέριμνα, υγιείς κάργα στις βιταμίνες D, μπρούκληδες όπως παλιά κι έτοιμοι για τα μπιτς, για ευτυχίες και ειδύλλια, μας είπαν.

Black is beautiful, black is black, και γουστάρει τον αράπη ζαμπετοειδώς, Μάικλ Τζάκσον ζεις – για πάντα ΠΑΟΚτσής, σκεφτόμαστε και καρτερικά υπομένουμε μες στην τοστιέρα – η μαγνητική είναι παιδική χαρά μπροστά της. Κουνάμε χέρια, λαγόνια και γλουτούς, να πάει η υγεία και το χρώμα παντού, μη μείνουμε πουθενά ασπρουλιάρηδες κι αδιόρθωτοι υπακούοντας ειδικούς και μελλοντολόγους, μπογιατζήδες, μαυριτζήδες (το αντίθετο του παλαιού «ασπριτζής»), χρωμοπώλες και μυαλοπώλες.

Εχουμε πάντα εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, που επιλέξαμε την κομβική ώρα τόσων εκλογών, δικούς μας και ξένους. Αυτοί ξέρουν και διάλεξαν για μας μαύρισμα ειδικό για το δικό μας φωτότυπο. Ναιιιιιι, έχει ο καθένας μας δικό του φωτότυπο – άλλον αυτή για την οποία τραγουδούσε ο μέγας Μάρκος ο Συριανός «είσαι αφράτη σα φραντζόλα-σα το χάσικο ψωμί» κι άλλο ο Ταράπ, ο περιοδεύων παλαιοπώλης με το Ντάτσουν.

Κι έτσι, αμέριμνοι φορολογούμενοι και εκπεσόντες τέως νεόπλουτοι, συνηθισμένοι στην τεχνητή μαύρη μαυρίλα, που πλάκωσε στου Κίτσου το λημέρι, πέρασαν ήδη επτά χρόνια. Κανείς δεν ήρθε να ανοίξει το κιβού… εεε το καπάκι κι ούτε κανείς φαίνεται στον ορίζοντα να έρχεται. Ούτε πολιτικός ούτε μέντιουμ οικονομολόγος ούτε τραπεζίτης Ευρωπαίος —αχάλάρωτοι ποσοτικά και ποιοτικά θα πάμε. Πήραμε πια το χρώμα του καμένου (μικρό το «κ» κ. διορθωτά, μην έχουμε κι άλλα): εκείνο το σκούρο μωβ ροζουλί του εγκαύματος, μη σου πω πως μέχρι αλλαγή φυλής χτυπάμε. Από λευκή σε μωβ φυλή -ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι.

Κι όμως εκεί έξω, ο αμείλικτος, αιώνιος, ελληνικός ήλιος θα εξακολουθεί πεισματικά να μας βγάζει για πάντα τη γλώσσα.

The post Μια χώρα, ένα σολάριουμ appeared first on Protagon.gr.