Περπατώντας με τον γιο μου στο πάρκο

15:34 27/4/2016 - Πηγή: Protagon

-Mπαμπά, μπαμπά… Θα πάμε σήμερα στο πάρκο;

-Θα πάμε αγόρι μου… πάρε το ποδηλατάκι σου και φύγαμε…

Μόλις φθάσαμε στο πάρκο της πόλης μας, έμεινα άναυδος από την πολυκοσμία. Ανθρωποι κάθε ηλικίας, γυναίκες με καροτσάκια, παιδιά με ποδηλατάκια, έφηβοι με τους φίλους τους, ηλικιωμένοι να περπατούν, παππούδες και γιαγιάδες να βολτάρουν με τα εγγονάκια τους. Συμμαθητές με τα παιδάκια τους να με ρωτούν: «Λάζαρε, θυμάσαι σ’ αυτό το σημείο;» Σε εκείνο το σημείο όπου 35 χρόνια πριν…

35 χρόνια πριν… Ημουν 7 χρονών παιδάκι, όταν στο ίδιο μέρος έπαιζα και εγώ με τους φίλους μου. Μόνο που

τότε ήταν ρέμα γεμάτο καλαμιές, αγριόχορτα και τσουκνίδες. Βέβαια, για μας ήταν η αλάνα μας, εκεί όπου στήναμε τα τέρματά μας, χωριζόμασταν σε ομάδες και παίζαμε ασταμάτητα ποδόσφαιρο. Μόνο το σφύριγμα του πατέρα μας, μας θύμιζε ότι νύχτωσε και έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι. Τον Χειμώνα μάλιστα, εκεί όπου τα χιόνια κάλυπταν τα πλαϊνά σημεία της αλάνας, βρίσκαμε ευκαιρία με ένα κομμάτι τσίγκο ή κάποιο πεταμένο πλαστικό να πραγματοποιούμε χιονοδρομικές καταβάσεις.

Επειτα, όταν έφτιαξαν και τους υπονόμους, είχαμε τη φαεινή ιδέα να τους περπατήσουμε με τους φίλους μου, τον Πάνο και τον Παύλο αγγίζοντας για λίγο την αίγλη των μικρών εξερευνητών. Πετροπόλεμος, αγώνες ποδοσφαίρου, αμπάριζα, κρυφτό ήταν μερικά από τα παιχνίδια με τα οποία ασχολούμασταν και γυρνούσαμε σπίτι καταϊδρωμένοι, γεμάτοι σκόνη και συχνά ματωμένοι στα γόνατα. Φωνές, γέλια, κλάματα, χαρές, παιδικοί έρωτες… Μα πάνω απ’ όλα αχόρταγη η επιθυμία για παιχνίδι.

Την ίδια επιθυμία για παιχνίδι έχουν και τα σημερινά παιδιά, μόνο που σήμερα πραγματώνεται μέσα στο διαδίκτυο, στο πάρκο με τα σύγχρονα ποδήλατα, με τα επώνυμα ρούχα υπό τη συνοδεία γονέων. Τότε στην αλάνα πολλά αγοράκια μ’ ένα σορτσάκι και ένα φανελάκι αψηφούσαμε τον κίνδυνο προκειμένου να νικήσουμε τον ποδοσφαιρικό μας αντίπαλο. Από την άλλη, τα κοριτσάκια συγκεντρώνονταν, συνήθως, στις εισόδους των σπιτιών τους και έπαιζαν τα δικά τους παιχνίδια. Το ποδήλατο ήταν είδος πολυτελείας, αλλά δε μας ένοιαζε. Περνούσε ο χρόνος ανέμελα, ξένοιαστα.

– Μπαμπά, μπαμπά… νύχτωσε. Πάμε σπίτι γιατί πείνασα;

– Nαι αγόρι μου πάμε..πάμε..Αν θέλεις αύριο μπορούμε να ξανάρθουμε!

*Ο Λάζαρος Κόλλιας είναι εκπαιδευτικός.

The post Περπατώντας με τον γιο μου στο πάρκο appeared first on Protagon.gr.