Μια τελευταία ματιά στον ωκεανό – το δώρο ενός τραυματιοφορέα σε μια ασθενή σε τελικό στάδιο

14:55 24/11/2017 - Πηγή: Protagon

Υπάρχουν, όντως, κάποιες κινήσεις που σταματάνε τον χρόνο, επιτρέποντάς μας έτσι να αναλογιστούμε την εξαιρετική σημασία που δύναται να διαδραματίσει η καλοσύνη στη ζωή. Ειδικά όταν κάποιος ικανοποιεί την τελευταία επιθυμία ενός ανθρώπου που υποφέρει και σύντομα πρόκειται να πεθάνει. Η παραπάνω φωτογραφία που αναρτήθηκε στο Facebook από μια αυστραλέζικη εταιρεία διαχείρισης ασθενοφόρων και κατέκλυσε τον αχανή κόσμο του διαδικτύου, δεν απεικονίζει μόνον

τον τραυματιοφορέα Γκράεμ Κούπερ αλλά και μια ασθενή σε τελικό στάδιο, να στέκονται ακίνητοι και αποσβολωμένοι μπροστά από τον απέραντο ωκεανό αλλά μεταλλάσσει την ανθρωπιά, τη συμπόνια προς μία άρρωστη γυναίκα, εν προκειμένω, σε κοινό τόπο ή μάλλον σε κοινό συναίσθημα της παγκόσμιας διαδικτυακής κοινότητας.

Ταυτόχρονα, και κατά πάσα πιθανότητα ακούσια, και μόλις για μια στιγμή, η φωτογραφία αυτή ενδέχεται να αμβλύνει το μένος και την οργή (την κακία εν τέλει) που καθημερινά εκλύεται και ξεβράζεται στο Διαδίκτυο, προσφέροντας στον καθένα μας τη δυνατότητα να πιστέψουμε (ή να μην ξεχάσουμε) πως η γαλήνη και η καλοσύνη δεν είναι έννοιες μεταφυσικές αλλά πραγματικές. Ανθρώπινες.

«Πριν πεθάνω θέλω να δω την θάλασσα», δήλωσε, σχεδόν απαιτώντας, η μελλοθάνατη γυναίκα στον άνδρα που έτυχε να την μεταφέρει στο νοσοκομείο. Οπως και έγινε. Το ότι η φευγαλέα, προσωρινή, αγαλλίαση (περισσότερο από ανακούφιση καθώς μόνον ο θάνατος ανακουφίζει πραγματικά) δεν αλλάζει τον ρου της ζωής είναι γνωστό. Στο τέλος επικρατεί πάντα η φθορά. Αλλά φαίνεται πως υπάρχει κάτι που δίνει νόημα και αξία στην όποια θεραπεία ή φροντίδα: η αντίληψη του πόνου του σώματος και του άλγους της ψυχής του άλλου.

Καθήκον των οδηγών ασθενοφόρων και των τραυματιοφορέων είναι να παραμένουν το δυνατόν αποστασιοποιημένοι και να μεταφέρουν τάχιστα – παρέχοντας ταυτόχρονα τις όποιες απαραίτητες πρώτες βοήθειες – τον εκάστοτε ασθενή στον προορισμό του. Η επιλογή παραβίασης του πρωτοκόλλου από τον Γκράεμ Κούπερ αποκαλύπτει ότι εκείνη τη στιγμή προτίμησε να μπει στη θέση της ασθενούς και να γίνει κοινωνός του πόνου και της μελαγχολίας της. Ο συλλογισμός, όντας συναισθηματικός, πιθανώς να είναι και παρωχημένος. Αλλά όσο κοινότοπο είναι το κακό τόσο κοινότοπο δύναται να είναι και το καλό.

Το οποίο καταγράφεται, όποτε υφίσταται, περισσότερο στη συνείδηση των τυχαίων φορέων του –ως ανάμνηση ευγνωμοσύνης αμφίδρομης– παρά στους εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια χρήστες του Διαδικτύου. Ο εκάστοτε μελλοθάνατος προσφέρει σε όλους εμάς τους επιζήσαντες (με αναστολή) την ευκαιρία να διακρίνουμε τη ζωή. Στην προκειμένη περίπτωση από τις απόκρημνες ακτές της Αυστραλίας. Αν η γυναίκα στον ορίζοντα ατένιζε το επέκεινα, τότε ο Γκράεμ Κούπερ αντιλαμβανόταν πως ακόμα και την ύστατη στιγμή ο καθένας μπορεί να κάνει πολλά για τον άλλον. Να ακούσει, για παράδειγμα, και να πραγματοποιήσει την τελευταία επιθυμία ενός ανθρώπου που σύντομα θα εγκαταλείψει τη ζωή.

The post Μια τελευταία ματιά στον ωκεανό – το δώρο ενός τραυματιοφορέα σε μια ασθενή σε τελικό στάδιο appeared first on Protagon.gr.