Ποίηση στα λεωφορεία; Ωιμέ!

08:57 2/7/2018 - Πηγή: Protagon

Δεν ξέρω ποιος είχε την καταπληκτική ιδέα, να διαβάζονται live ποιήματα στα λεωφορεία. Διαβάζω ότι ήταν μια πρωτοβουλία των δήμων Πειραιά και Αθήνας στα πλαίσια της διοργάνωσης «Αθήνα 2018 Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου» και ότι θα ξεκινήσει 1η Οκτωβρίου στη γραμμή 040. Αναρωτιέμαι όμως σε ποιου το κεφάλι κατέβηκε η ιδέα,

γιατί πραγματικά όποιος την είχε, χαραμίζεται στα δημοτικά συμβούλια. Το πραγματικό του ταλέντο βρίσκεται στη σκηνοθεσία σουρεαλιστικού κινηματογράφου.

Σκέψου τη σκηνή: Φτάνει το λεωφορείο, επιτέλους. Το περιμένεις μισή ώρα, δεν έχει παγκάκι να καθίσεις στη στάση, πονάνε τα πόδια σου, σκέφτεσαι ότι θ’ αργήσεις στη δουλειά και εύχεσαι να ακούσεις απλώς μια κατσάδα και όχι να σ’ απολύσουν. Μπαίνεις στο λεωφορείο, είναι γεμάτο ως συνήθως. Άλλη μισή ώρα όρθιος λοιπόν, με την ιδρωτίλα του διπλανού δυο εκατοστά απ’ τα ρουθούνια σου και την τσάντα του να σου δίνει ένα χτύπημα στα πλευρά σε κάθε τράνταγμα. Παραδίπλα μια θείτσα ξεκινά ρατσιστικό παραλήρημα γιατί κάθισε κοντά της Πακιστανός, ενώ στο πίσω μέρος κάποιος βρίζει γιατί φρακάρουν όρθιοι την πόρτα και δεν μπορεί να κατέβει.

Φαντάσου λοιπόν, ανάμεσα σε επιβάτες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, αποκαμωμένους απ’ την ταλαίπωρη ελληνική καθημερινότητα των μέσων μαζικής μεταφοράς και όχι μόνο, κάποιος να απαγγέλλει ποίηση. Είμαι σίγουρη ότι ο Terry Gilliam του σουρεαλιστικού The imaginarium of dr. Parnassus και ο Christopher Nolan του Inception, θα λάτρευαν τη σκηνή. Και μάλλον θα την εξέλισσαν, βάζοντας ίσως κάποιον να φτάσει να κλαίει απ’ τα νεύρα του, ή να ουρλιάζει, ή ακόμα και να τους σκοτώνει όλους μέσα στο λεωφορείο, σε μια σπλάτερ σκηνή υπερρεαλισμού που φτάνει στο αποκορύφωμά της μετά από ένα σαδιστικό σπάσιμο ήδη σπασμένων νεύρων κατακαημένων επιβατών, με ποίηση.

Δεν λέω ότι δεν είναι ωραίο ν’ ακούς ποιήματα στα λεωφορεία, λέω όμως ότι είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες να σου συμβεί, μέσα στα ελληνικά λεωφορεία. Πριν βιώσεις την απαγγελία στίχων εκεί μέσα, θέλεις να βιώσεις άλλα πράγματα, όπως το να έρχονται τα λεωφορεία στην ώρα τους, να μην σου έρχεται λιποθυμία απ’ τη ζέστη και τη μπόχα όταν μετακινείσαι μ’ αυτά και να μην σκέφτεσαι αν θα καταφέρεις ν’ ανέβεις με το αναπηρικό αμαξίδιο πάνω τους. Πριν ακούσεις ποίηση στα λεωφορεία, θέλεις να μην την ακούς μέσα στα λεωφορεία.

Όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε, το ποίημα. Ξέρετε βέβαια πώς είναι αυτά. Εντυπωσιακά. Είναι οι τέλειες δηθενιές με τις οποίες κάποιοι καμώνονται ότι κάτι κάνουν, ενώ δεν κάνουν τίποτα απ’ όσα έχεις ανάγκη να κάνουν. Παγκόσμια πρωτεύουσα βιβλίου η Αθήνα σου λέει, βάλε μια ποίηση μέσα στα λεωφορεία. Είναι ανέξοδο; Είναι. Και εύκολο είναι, και ανώδυνο. Τώρα, αν προσφέρει κάτι στον επιβάτη, αυτό είναι άλλη ιστορία που μάλλον δεν τους ενδιαφέρει κιόλας…

Υ.Γ.: Το ότι ξεκινάνε το ποιητικό πρόγραμμα απ’ το 040 (Πειραιάς – Σύνταγμα), αποτελεί μία ευκαιρία που χάνεται για ένα μόλις νούμερο – θα γινόταν όλη η ιδέα τους ακόμα πιο σουρεαλιστική. Θα έπρεπε να επιλεχθεί το 140. Το συγκεκριμένο λεωφορείο κάνει μια τεράστια διαδρομή (Γλυφάδα – Πολύγωνο), ατελείωτη, είναι το λεωφορείο που δεν φτάνει πουθενά, όπως το περιγράφει ο κωμικός Βύρων Θεοδωρόπουλος.

Φαντάσου ποίηση μέσα σ’ αυτό το λεωφορείο. Μαγικά εκνευριστικό.

The post Ποίηση στα λεωφορεία; Ωιμέ! appeared first on Protagon.gr.