Πώς μας βλέπουν οι έξω;

18:57 16/7/2016 - Πηγή: Protagon

Ο Νίκος Πετραλείφης γεννήθηκε το 1979 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έφυγε από την Ελλάδα το 2003 για την Αγγλία, όπου έκανε το μεταπτυχιακό του και στη συνέχεια εργάστηκε για δέκα χρόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια εργάζεται στη Νέα Υόρκη ως σύμβουλος επιχειρήσεων. Ταξιδεύει πολύ λόγω της δουλειάς του ενώ επισκέπτεται την Ελλάδα

τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, συνήθως για κάποιες εβδομάδες το καλοκαίρι. Φέτος κατέγραψε τις εντυπώσεις από την διαμονή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, από όπου τις παραθέτω.* Οι παρατηρήσεις του δεν εκφέρονται από σκοπιά ουδέτερη, χρωματίζονται από την υποκειμενικότητα και τη φιλελεύθερη ιδεολογία του, ωστόσο προσωπικά τις θεωρώ μια έντιμη και πραγματιστική ματιά, με όλες τις αναπόφευκτες απλουστεύσεις και σχηματοποιήσεις. Χωρίς να συμφωνώ σε όλα, σημαντικό είναι πως διατηρούν το πλεονέκτημα της εξ αποστάσεως ματιάς: ό,τι ενδεχομένως χάνουν σε μικρογραφική ακρίβεια το αναπληρώνουν σε μακροσκοπική κατόπτευση και προοπτικότητα, την αίσθηση της μεγάλης εικόνας.

«Μετά από πολλές συνομιλίες μου με Ελληνες από διάφορα στρώματα της οικονομίας και γεωγραφικά τμήματα της χώρας κατά την διάρκεια των διακοπών διαπίστωσα τα εξής:

Υπάρχουν πολλοί που είναι σοσιαλιστές ή κομμουνιστές χωρίς να το συνειδητοποιούν, πολλές φορές ακόμη και αν το αρνούνται. Μισούν την ιδέα του κέρδους και της επιχειρηματικότητας και πιστεύουν στο λεφτόδεντρο του κράτους. Ο λειτουργικός αναλφαβητισμός είναι τεράστιος, από θαύμα δεν έχουμε πιο πολλά ατυχήματα και θύματα σε ό,τι κάνουμε. Είμαστε η πιο αντιδυτική χώρα της Ευρώπης και με διαφορά. Από τη κρίση δεν έχουμε μάθει πολλά, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού δεν αναγνωρίζει ακόμη πως έχουμε οικονομικό πρόβλημα, πόσω μάλλον να σκεφτεί πάνω στα αίτια και τις λύσεις του. Είμαστε ακόμη στο στάδιο της άρνησης, οι δε φιλελεύθεροι βρίσκονται στην άρνηση της άρνησης. Υπάρχει κόσμος που ακόμη πιστεύει πως δεν ήταν αναγκαίο να μπούμε στα μνημόνια και την εποπτεία. Η άγνοια και η σύγχυση είναι περίπου ίδια στις νέες και στις παλιές γενιές. Οι νέοι δεν έχουν κριτική ικανότητα και επαγωγική σκέψη, αναπαράγουν σοσιαλιστικά τσιτάτα των 80’s και έχουν λίγα εφόδια για να επιβιώσουν στον κόσμο σε σχέση με συνομηλίκους τους από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι κομπίνες με τα ΕΣΠΑ και τα σχετικά φαίνεται να συνεχίζονται κανονικά, ειδικά στο χώρο της αυτοδιοίκησης, όπου ακούς παντού για καταχρήσεις, κακοδιαχείριση και σπατάλες. Η απομυθοποίηση της Αριστεράς είναι μύθος. Η Αριστερά εξακολουθεί να είναι η κυρίαρχη αφήγηση και στάση ζωής. Το rebranding της ΝΔ από τον Κυριάκο δεν έχει αποτέλεσμα μέχρι στιγμής. Ο αριθμός των ανθρώπων που πλέον ανοιχτά ζητούν να φύγουμε από το ευρώ (για τους λάθος λόγους όμως) έχει αυξηθεί σημαντικά και θα αυξηθεί κι άλλο. Ο μέσος ψηφοφόρος των κυβερνητικών κομμάτων δεν έχει πρόβλημα με την αισθητική τους και κάθε κριτική σε αυτό τον τομέα δεν είναι αντιπολίτευση αλλά καλαμπούρι για το Facebook και τα λάικ. Ο πρωθυπουργός, ακόμα και ο Βαρουφάκης, εξακολουθούν να απολαμβάνουν μεγάλη δημοτικότητα. Οι περισσότεροι που έφυγαν από το μαντρί του ΣΥΡΙΖΑ και στράφηκαν εναντίον του είναι καταδικασμένοι να εξαφανιστούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι τελικά οne man show.Οι δήθεν γνήσιοι Αριστεροί που τώρα νιώθουν προδομένοι μετατόπισαν στο μέλλον τη Βασιλεία των Ουρανών, όπως κάνουν από τότε που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, και περιμένουν με την ίδια πίστη και αφοσίωση τον επόμενο σωτήρα. Το brain drain συνεχίζεται και όλοι έχουν να σου πουν για κάποιον ικανό που έφυγε. Σε όσους μένουν πίσω αυξάνεται συνεχώς η αναλογία των μέτριων και των ανήθικων, ψεκασμένων που καταδικάζουν τους ικανούς. Το επίπεδο ζωής διατηρείται ακόμη σε καλά ύψη σε σχέση με άλλες βαλκανικές χώρες χάρη στη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Ο Ελληνας διαλέγει να κόψει από εκεί που δεν φαίνεται για να έχει τα επώνυμα ρούχα και γκάτζετ. Με τον ένα τρόπο ή τον άλλο τα καταφέρνει. Τα σημάδια της κρίσης είναι εμφανή σε ό,τι έχει να κάνει με τη λειτουργία του κράτους αλλά η παρακμή ξεδιπλώνεται με αργούς ρυθμούς και έτσι δεν έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις. Ο Ελληνας έχει μάθει να μην περιμένει πολλά από το κράτος και δεν διαμαρτύρεται παρά το υψηλό κόστος που αυτό έχει. Η Αθήνα σε κάποιες περιοχές δίνει εικόνα διάλυσης. Κάποιοι αρχίζουν να μιλάνε για την υψηλή φορολογία ως πρόβλημα αλλά αδυνατούν να πραγματοποιήσουν τη σύνδεση και να καταλάβουν ότι η φορολογία υπάρχει για να διατηρούνται τα προνόμια κάποιων εκλεκτών. Αντιθέτως προτιμούν να ρίχνουν ευθύνες γενικά και απρόσωπα στους κακούς ξένους, τους μενουμευρώπηδες κλπ. Η μάζα των δημοσίων υπαλλήλων εξακολουθεί να είναι η πιο συμπαγής. Μπορεί να συντονιστεί, να απαιτήσει, να εκβιάσει και να χρησιμοποιήσει, σε συνδυασμό με τους γνωστούς-αγνώστους ταραχοποιούς, ακόμη βία όντας στο απυρόβλητο. Χαίρει της γενικής εκτίμησης του λαού ως η Ελλάδα που αντιστέκεται και διατηρεί ακόμη στάτους ιερής αγελάδας. Είναι το πιο ελκυστικό κομμάτι της κοινωνίας για όποιον θέλει να κυβερνήσει, σε αντίθεση με το παραγωγικό κομμάτι και τους ανέργους που είναι ανοργάνωτο και δεν κατανοεί τα αίτια της δυσπραγίας του. Ο φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος εξακολουθεί να είναι κατώτερος των περιστάσεων. Δεν μπορεί καν να μεταρρυθμίσει τον εαυτό του και αναλώνεται σε βεντέτες και αυτοκανιβαλισμό. Ακόμη όμως και αν δεν το έκανε, πάλι δεν θα είχε μεγάλη απήχηση στην κοινωνία γιατί πολύ απλά οι πολίτες ΔΕΝ θέλουν για πολλούς λόγους που αναφέρθηκαν να ασπαστούν τη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας. Δυστυχώς ή ευτυχώς χάρη στη χρηματοδότηση της Ευρώπης κάθε φορά που δεν βγαίνουν τα προγράμματα (που δεν έχουν ελπίδα να βγουν έτσι και αλλιώς πλέον) οι συνέπειες των επιλογών του λαού δεν έχουν γίνει αντιληπτές. Το σενάριο να καταλάβουν οι Ελληνες σιγά σιγά το σφάλμα τους δεν παίζει. Αυτό που συμβαίνει είναι η καθυστέρηση του αναπόφευκτου και η φορολογική αφαίμαξη της πραγματικής οικονομίας μέχρι τελικής πτώσης. Χρειάζεται μια ριζική τομή για να αλλάξει νοοτροπία και να δεχτεί έστω να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό ο Ελληνας. Αυτό όμως είναι πολύ επικίνδυνο και μπορεί να σημαίνει μια εθνική καταστροφή ή ακόμη και εμφύλιο. Η χώρα έχει μπει σε αδιέξοδο. Για όλους τους παραπάνω λόγους, αν και πλέον διαφωνώ εντελώς με την οικονομική πορεία της Ευρώπης, εξακολουθώ να πιστεύω πως πρέπει να μείνουμε κοντά της γιατί φοβάμαι τις εκτροπές στις οποίες μπορεί να πέσουμε εάν οι πολιτικές ηγεσίες μείνουν τελείως ανέλεγκτες. Όχι διότι απαραίτητα εμφορούνται από οράματα ολοκληρωτισμού αλλά διότι οι συνέπειες της πλημμελούς διαχείρισής τους μας οδηγούν σε τέτοια μονοπάτια.»

* Με επουσιώδεις γλωσσικές και εκφραστικές παρεμβάσεις

The post Πώς μας βλέπουν οι έξω; appeared first on Protagon.gr.