Στην πόλη όπου πηγαίνουν για να πεθάνουν οι χήρες

17:58 23/9/2017 - Πηγή: Protagon

«Μια μέρα του 1994, ενώ βρισκόμουν στην Βρινταβάν, μια μικρή πόλη στην πολιτεία Ούταρ Πραντές (στο βόρειο-βορειοανατολικό τμήμα της Ινδίας), βγήκα να την εξερευνήσω μόνη μου. Έφτασα σε μια ήσυχη πλατεία. Ήταν μεσημέρι και είχε καύσωνα. Είδα μια γυναίκα ξαπλωμένη στην πλατεία τυλιγμένη με ένα ύφασμα. Στο φόντο της φωτογραφίας μου φαίνεται ένας σωρός από ρούχα. Αυτή είναι», λέει η φωτογράφος Πάμελα Σινγκ περιγράφοντας στον Guardian το συγκλονιστικό στιγμιότυπο, που αποτύπωσε και με την φωτογραφική της μηχανή.

«Πήγα προς το μέρος

της και είδα ότι πέθαινε. Ήταν πολύ μεγάλη και προφανώς ζούσε τις τελευταίες της στιγμές. Πήγα να της φέρω λίγο νερό όταν εμφανίστηκε μια ομάδα παιδιών. Δεν το σκέφτηκαν ούτε λεπτό. Μου εξήγησαν ότι συχνά έρχονται εδώ ηλικιωμένες γυναίκες και χήρες για να πεθάνουν. Εκείνη δεν μπορούσε πλέον να μιλήσει».

Γνωστή και ως η «πόλη των χηρών», η Βρινταβάν, είναι ένας μαγνήτης για τις θλιμμένες γυναίκες. Περίπου 15.000 ζουν μόνιμα εκεί και χιλιάδες ακόμα ταξιδεύουν εκεί κάθε χρόνο. Ο θρύλος λέει ότι ο Κρίσνα, ο ινδουιστής θεός της αγάπης και της συμπόνιας, πέρασε την παιδική του ηλικία στην Βρινταβάν. Και οι προσκυνητές συρρέουν από όλη τη χώρα για να υποβάλουν τα σέβη τους.

«Treasure Map 013», 2015 (© Pamela Singh / SepiaEYE)

Κάποιες από τις χήρες είναι ακόμη παιδιά. Σε ορισμένες επαρχίες της Ινδίας, μικρά κορίτσια μόλις λίγων ετών παντρεύονται πολύ μεγαλύτερους άνδρες. Συχνά στα δέκα τους είναι ήδη χήρες (η οικογένειά τους τις εγκαταλείπει στο έλεος του θεού) και έρχονται στο Βριντιβάν αναζητώντας παρηγοριά και υποστήριξη. Οι πιο τυχερές ζουν σε άσραμ χάρη σε φιλανθρωπίες, αλλά οι περισσότερες ζητιανεύουν στους δρόμους. Είναι κομψές, ντυμένες στα λευκά και έχουν τα κεφάλια τους ξυρισμένα. Παρά τις αδιανόητες δυσκολίες, αυτές οι γυναίκες υπομένουν καρτερικά αφιερωμένες σε μια πραγματικά πνευματική ζωή.

Έμεινα σε ένα από τα πολλά άσραμ (πνευματικά καταφύγια) της πόλης. Έγινα φίλη με μια ντόπια γυναίκα, η οποία ήταν σχεδόν 100 ετών. Δεν είχε δόντια και έπινε μόνο γάλα. Πλήρωνα τον γαλακτοπαραγωγό κάθε μήνα, ώστε να μπορεί να παίρνει ένα λίτρο γάλα όποτε το χρειαζόταν. Κάθε μέρα, περπατούσε στους δρόμους της πόλης και συχνά την ακολουθούσα. Τα αυτοκίνητα δεν επιτρέπονται στην Βρινταβάν, έτσι περπατούσα πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα, ακολουθώντας την. Με οδήγησε σε δρόμους που οι επισκέπτες δεν θα δουν ποτέ. Μέσα από τα μάτια της είδα πολλά πράγματα. Είχε ζήσει μια δύσκολη ζωή αλλά δεν αισθανόταν πικρία. Ήταν πολύ γλυκιά.

Η Πάμελα Σινγκ στην έρημη πλατεία της Βρινταβάν, στο βάθος κάτω από το σωρό των ρούχων μια νεκρή γριά χήρα © Pamela Singh / SepiaEYE

Εκείνη την ημέρα, όμως, ήταν μόνο η πεθαμένη γυναίκα κι εγώ. Υπήρχε μια τρομακτική ακινησία στη σκηνή. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν από το πουθενά οι πίθηκοι που φαίνονται στα δεξιά της φωτογραφίας. Ένα λεπτό αργότερα, η γυναίκα πέθανε. Ήταν ένα πολύ παράξενο συναίσθημα, αν και λογικό στο πλαίσιο μιας μη-δυτικής φιλοσοφίας. Ακριβώς όπως κάποιοι Βουδιστές και Ινδουιστές ανεβαίνουν στο ιερό όρος Καϊλάς του Θιβέτ και χάνονται στο κρύο, έτσι κι αυτές οι χήρες πεθαίνουν κάτω από την ζέστη του ήλιου.

Έστειλα να ειδοποιήσουν τις τοπικές αρχές για να συλλέξουν το σώμα. Ενώ περίμενα, το μάτι μου έπεσε στην πύλη που βρίσκεται στην άκρη της πλατείας. Καθώς περιπλανιόμουν, έβγαλα τη μικρή Leica με την οποία φωτογράφιζα εκείνη την εποχή. Η γαλήνη της σκηνής μου μίλησε, έτσι τράβηξα αυτή τη φωτογραφία με τον εαυτό μου στο πλάι. Η πύλη ήταν ένα κατώφλι, μια συμβολή ζωής και θανάτου. Και εγώ μόλις είχα γίνει μάρτυρας του περάσματος αυτής γυναίκας μέσα από αυτό.

«The Moghul Coat», 1994-1995 (© Pamela Singh / SepiaEYE)

*Η Πάμελα Σινγκ γεννήθηκε το 1962 στο Νέο Δελχί. Σπούδασε στη Νέα Υόρκη στις σχολές Parson School of Design και International Center for Photography και έργα της έχουν δημοσιευτεί στα μεγαλύτερα έντυπα του κόσμου

The post Στην πόλη όπου πηγαίνουν για να πεθάνουν οι χήρες appeared first on Protagon.gr.