Τα «ναι μεν, αλλά» της βίας

10:41 21/5/2018 - Πηγή: Protagon

Πιθανότατα η γραπτή δήλωση του Πρωθυπουργού αποδίδεται σε αστοχία του παιδιού που είχε βάρδια στο Μαξίμου. Δεν είναι δυνατόν ο Αλέξης Τσίπρας να εννοεί ότι η βία νομιμοποιείται όταν προέρχεται από αγανακτισμένους ή πλήθος! Γιατί και η Θύρα 4 είναι αυτή τη στιγμή αγανακτισμένη, έχει μέγα πλήθος και μέγα δίκαιο στον τίμιο και όμορφο αγώνα της.

Αυτοί που επιτέθηκαν στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης,

Γιάννη Μπουτάρη, δεν είναι ούτε αγανακτισμένοι πολίτες, ούτε συγκεντρωμένο πλήθος. Είναι απλά ακροδεξιοί τραμπούκοι που πρέπει να βρεθούν άμεσα αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεών τους.

— Prime Minister GR (@PrimeministerGR) May 19, 2018

Επίσης ο Πρωθυπουργός δεν χρειαζόταν να κάνει το ρεπορτάζ και να μας διευκρινίσει ότι οι τραμπούκοι είναι ακροδεξιοί. Το ξέραμε εκ των προτέρων. Καλόν είναι να αποφεύγει τα πολιτικά πρόσημα γιατί η τοποθέτησή του δύναται να παρεξηγηθεί λες και κάνει διαχωρισμό ανάμεσα σε δεξιά και αριστερή βία. Και ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας άνθρωπος με βαθιές δημοκρατικές ευαισθησίες. Αρκούσε εκείνο το συνηθισμένο «καταδικάζω τη βία από όπου και αν προέρχεται», το οποίο, βέβαια, καθίσταται γελοίο με το «από όπου και αν προέρχεται».

Ο Πρωθυπουργός, λοιπόν, υπαινίσσεται, έστω αφελώς, ότι η βία διακρίνεται σύμφωνα με το πολιτικό πρόσημο. Και τα ακροδεξιά καρτούνς, με απύθμενο θράσος, που ενδεχομένως να ελέγχεται και ποινικά, είτε δικαιώνουν τους τραμπούκους, είτε τους αναγνωρίζουν ελαφρυντικά. Είναι η ακροδεξιά εκδοχή του «ναι μεν, αλλά» που ακούσαμε όταν μάτωσε το πρόσωπο του Κωστή Χατζηδάκη. Τότε ήταν η αγανάκτηση του πλήθους για τα μνημόνια. Τώρα είναι η οργή των ακροδεξιών πατριωτών, οι οποίοι θα είχαν χαρεί και την επίθεση στον Χατζηδάκη.

Για σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας και ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος, η βία, όταν δεν γίνεται αποδεκτή, είναι τουλάχιστον δικαιολογημένη. Ειδικά στην ακροδεξιά θεωρείται βασικό μέσο πολιτικής διαλεκτικής. Όσο πιο πρωτόγονη είναι η πολιτική σκέψη, τόσο η καρπαζιά θεωρείται εργαλείο. Αυτό δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει στη βαλκανική μας γωνιά της κρίσης. Η βία είναι μέτρο πολιτικού πολιτισμού και κοινωνικής προόδου. Αλλού σκάνε βόμβες, εδώ αλήτες επιτίθενται με παιδιά στην αγκαλιά. Και πιστεύουν ότι κάνουν πολιτική, όχι έγκλημα.

Υπάρχουν πολλά σχόλια που παραπέμπουν στο παρακρατικό παρελθόν της Θεσσαλονίκης και στην ακροδεξιά μούχλα στα τείχη της. Σε λίγο θα μας πουν ότι ξαναβγαίνει το τρίκυκλο με το φάντασμα του Κοτζαμάνη. Λες και δεν είναι η Θεσσαλονίκη που ψήφισε τον Μπουτάρη. Και αν η Θεσσαλονίκη θυμάται το παρακρατικό της παρελθόν, τι είναι αυτό που θυμάται η Αθήνα όταν τα σπάνε οι μπάχαλοι; Το αντιστασιακό της παρελθόν; Οπου και αν ήταν ο Μπουτάρης θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο. Σε οποιαδήποτε πόλη. Οι ακροδεξιοί φρίττουν μαζί του, οι συντηρητικοί σκανδαλίζονται. Είναι δύσκολο από όλους αυτούς να πεταχτούν δέκα τραμπούκοι; Δεν είναι, ειδικά όταν ξέρουν ότι στη χειρότερη περίπτωση θα δικαστούν μετά από δύο χρόνια και θα πάρουν μία ποινή με αναστολή, ενώ θα έχουν αποκτήσει αυξημένη δημοφιλία στους κύκλους τους. Αλλά, σιγά, όταν βλέπεις ότι ο δολοφόνος του Φύσσα κοιμάται σπίτι του, δεν θα το σκεφτείς πολύ για ένα πατριωτικό πέσιμο στον δήμαρχο.

Αυτά δεν τελειώνουν ούτε με την κρίση, ούτε υποχωρούν με δημοκρατικό διάλογο και άλλα ωραία και ενδιαφέροντα. Tελειώνουν με το γκλομπ της Αστυνομίας και τις «καμπάνες» της Δικαιοσύνης. Αν αυτοί που χτύπησαν τον δήμαρχο δουν την επόμενη επέτειο της γενοκτονίας πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, ο κάθε Μπουτάρης θα μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει, λέγοντας ό,τι θέλει. Οι Ψωμιάδηδες και οι Βελόπουλοι θα είναι στις φυλακές των Διαβατών, επισκεπτήριο στους πολιτικούς τους φίλους.

The post Τα «ναι μεν, αλλά» της βίας appeared first on Protagon.gr.