Το πάθημα (και το μάθημα;) του συλλαλητηρίου

17:03 21/1/2018 - Πηγή: Protagon

Ηταν ένα μεγάλο συλλαλητήριο. Εντάξει, δεν είχε και μισό εκατομμύριο κόσμο, όπως ισχυρίζονται οι διοργανωτές, αλλά δεν μαζεύτηκαν μόνο 30.000 άνθρωποι, όπως εκτιμούσε η Τροχαία Θεσσαλονίκης. Είχε πολλά χρόνια η πόλη να δει τόσο μεγάλη συγκέντρωση. Ισως από το προηγούμενο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία.

Το μέγεθος του συλλαλητηρίου δεν φέρνει καλά νέα στην κυβέρνηση και, κυρίως, στη χώρα. Ο Πρωθυπουργός καλείται να κάνει την υπέρβαση,

απαιτώντας, δικαίως, τη στήριξη της αντιπολίτευσης. Αν η Ελλάδα δεν συμμετάσχει ενεργά στη διαμόρφωση ενός πλαισίου λύσης, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι θα τη σύρουν κάποιοι άλλοι εκεί. Το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλουν να σταθεροποιήσουν την ΠΓΔΜ και να την απομακρύνουν από τη ρωσική σφαίρα επιρροής. Νομίζετε ότι θα περιμένουν για πολύ;

Ο Πρωθυπουργός, λοιπόν, οφείλει να ελέγξει πρωτίστως τον εταίρο του, η στάση του οποίου έστελνε κόσμο στο συλλαλητήριο. Ομοίως, οφείλει να αναρωτηθεί αν ο Αρχιεπίσκοπος τον δουλεύει. Δεν μπορεί να δηλώνει ότι δεν χρειάζονται συλλαλητήρια και η εξέδρα στη Θεσσαλονίκη να θυμίζει σύνοδο της Ιεραρχίας. Και αφού τα κάνει αυτά ο κ. Τσίπρας και αφού διαμορφώσει σαφή κυβερνητική πρόταση, τότε μπορεί να πετάξει το μπαλάκι στον κ. Μητσοτάκη, να μας πει και αυτός τι θα κάνει με τους δικούς του.

Η κυβέρνηση έδειξε με σαφήνεια ότι δεν επιθυμούσε τη διεξαγωγή του συλλαλητηρίου. Ο δε φιλικός Τύπος και η μισθωμένη στρατιά στα social media αντιμετώπισαν τους «Μακεδονομάχους» με λοιδορίες, επενδύοντας, όχι άδικα είναι η αλήθεια, στις πολλές νησίδες γραφικότητας. Κατά μία εκδοχή, λοιπόν, το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία αντικυβερνητική συγκέντρωση. Ομως το θέμα μας δεν είναι αυτό. Εδώ το πρόβλημα είναι στη σχέση που θα διατηρήσει το συνταγματικό τόξο με αυτούς τους ανθρώπους. Αν θεωρήσουμε ότι όλα τα κόμματα του δημοκρατικού χώρου συναινούν, αμέσως ή εμμέσως, στη λύση του Μακεδονικού, τότε ελοχεύει ο κίνδυνος πολλοί από τους συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο να αναζητήσουν πολιτική καταφυγή στην ακροδεξιά. Προς αυτήν την κατεύθυνση, άλλωστε, τους σπρώχνουν και οι διάφοροι μπάχαλοι που δημιούργησαν συνθήκες εμπλοκής.

Η κυβέρνηση δεν πρέπει ούτε να απαξιώσει, ούτε να μεμφθεί πολιτικά τις ανησυχίες αυτών των ανθρώπων. Χρέος της είναι να διαμορφώσει συνθήκες συναίνεσης. Εδώ έπεισε τον κόσμο ότι θα σκίσει τα μνημόνια και δεν θα καταφέρει να περάσει τη λύση του Μακεδονικού; Ας είμαστε σοβαροί… Απαιτείται εντιμότητα και καθαρά χαρτιά από όλους. Εν προκειμένω, η σαφής στάση του Σταύρου Θεοδωράκη ο οποίος, συνεπής με το παρελθόν του, ετάχθη κατά των συλλαλητηρίων και της εθνικιστικής ακρότητας, θα πρέπει να εκτιμηθεί για το θάρρος και την καθαρότητα της.

Αντίστοιχα όλοι εμείς που πιέζουμε για λύση, αντιμετωπίζοντας με ελαφρότητα τις αντιδράσεις των συμπατριωτών μας, πρέπει να το ξανασκεφτούμε, χωρίς ωστόσο να επιτρέψουμε στη συντήρηση, στον στείρο εθνικισμό και στον φανατισμό να καθορίσουν την πορεία της χώρας.

Τέλος, αξίζει να δούμε αν η ΕΣΗΕΑ, που πάντα ευαισθητοποιείται με κάτι τέτοια, θα βγάλει καμιά ανακοίνωση για την κατάπτυστη στάση της ΕΡΤ που δεν κάλυψε το συλλαλητήριο. Ειδικά στην ΕΡΤ3 πρέπει να ντρέπονται. Εξω από την πόρτα τους είχαν μία συγκέντρωση χιλιάδων ανθρώπων και εκείνοι έδειχναν «Κυριακή στο Χωριό». Αξιος ο μισθός τους, κυριολεκτικά.

The post Το πάθημα (και το μάθημα;) του συλλαλητηρίου appeared first on Protagon.gr.