Δέσποινα Βανδή: Τα λόγια που δεν είπε ποτέ στην Χάρις Αλεξίου

22:46 22/6/2020 - Πηγή: In.gr

Η Δέσποινα Βανδή σε μια πραγματική κατάθεση ψυχής αφιερωμένη στο είδωλο της

View this post on Instagram

#dress #despinavandicollection Shop.despinavandi.gr @j2us_gr

A post shared by Despina Vandi (@desp1navandi) on Jun 13, 2020 at 4:47am PDT

Η ανάρτηση αφιερωμένη στην Χάρις ΑλεξίουΚαβάλα 1979…

Στο σχολείο θυμάμαι να ζωγραφίζω AC/DC πάνω στο θρανίο και στις μαθητικές μου τσάντες!

Ωστόσο κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της αδελφής μου άκουγα τις δικές της μουσικές!
Ο πρώτος δίσκος με ελληνικά τραγούδια που κράτησα στα χέρια μου ήταν εκείνος της Χαρούλας και του Μάνου Λοίζου! «Όλα σε θυμίζουν»…
Αν και δε με αφορούσε ιδιαίτερα το ελληνικό τραγούδι εκείνη την περίοδο, η φωνή αυτής της γυναίκας διείσδυσε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο στην
παιδική ψυχή μου!

Θεσσαλονίκη…

Στην επόμενη σκηνή θα σας πάω σε ένα κατάμεστο θέατρο στο θέατρο Δάσους!
Φοιτήτρια εγώ, ανυποψίαστη,θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα και να μπαίνω με βουρκωμένα μάτια μόνο με το άκουσμα της φωνής της!
Η δίκη μου φωνή πάλι εκείνη τη νύχτα έκλεισε καθώς ήμουν από κάτω και ούρλιαζα για το τραγούδι που θα θελα να ακούσω! «Την μπαλάντα της Ιφιγένειας»! Δεν το είπε πότε!
Από εκείνη τη συναυλία δεν άργησα και πολύ να ξεκινήσω το δικό μου ταξίδι!
Ούτε άργησε και η στιγμή που κατέβηκα στην Αθήνα!

Αθήνα 1995…

Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με βρίσκουν σε ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβάτι ,έναν καναπέ, ένα τραπέζι και..τον σκύλο μου!
Μόνη σε μια άγνωστη πόλη όπου και οι 2-3 άνθρωποι που γνώριζα ήταν με τις οικογένειες τους-μέρες που ήταν – και σε μια γειτονιά που ακόμα την περπατούσα για να τη μάθω…με πήρε το παράπονο «πανσέληνος» «σε ένα μινοράκι»…
Τα χρόνια περνούσαν και όσο κι αν απολάμβανα η και χανόμουν μέσα στη δίνη των όσων ζούσα για μένα η Χαρούλα Αλεξίου δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνεύεται το λαϊκό τραγούδι! Ήταν καταφύγιο!
Η φωνή της είχε μια θερμή που συνδεόταν με την ψυχή, μια θλίψη που είχε τις σωστές αποχρώσεις! Η χαρά ειπωνοταν με μια αληθινή εξωστρέφεια κι ο έρωτας με την υπόσχεση μιας μεγάλης αλήθειας και άλλοτε με ένα σαγηνευτικό παράπονο!
Η Χαρούλα Αλεξίου ερήμην της χρωμάτισε πολλές σελίδες της ζωής μου!
Δεν έτυχε πότε να την γνωρίσω!
Και από συστολή δεν το επεδίωξα!
Ήθελα να την έχω μέσα μου όπως εγώ τη φανταζόμουν από 10 χρονών…

2020 ακόμα Αθήνα…

Σε ευχαριστώ για όσα με έκανες και με κάνεις να νιώθω χρονιά τώρα…άθελα σου…και ηθελημένα μου!
Έτσι!
Γιατί ήθελα μια μέρα να στα πω…

Δείτε εδώ την δημοσίευση της

View this post on Instagram

Καβάλα 1979… Στο σχολείο θυμάμαι να ζωγραφίζω AC/DC πάνω στο θρανίο και στις μαθητικές μου τσάντες!Ωστοσο κάθε φορά που πήγαινα στο σπιτι της αδελφής μου άκουγα τις δικές της μουσικές! Ο πρώτος δίσκος με ελληνικά τραγούδια που κράτησα στα χέρια μου ήταν εκείνος της Χαρουλας και του Μανου Λοιζου! «Όλα σε θυμίζουν»… Αν και δε με αφορούσε ιδιαιτερα το ελληνικό τραγούδι εκείνη την περιοδο, η φωνή αυτής της γυναίκας διείσδυε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο στην παιδική ψυχή μου! Θεσσαλονικη… Στην επόμενη σκηνή θα σας πάω σε ένα κατάμεστο θέατρο στο θέατρο Δάσους! Φοιτήτρια εγώ, ανυποψίαστη,θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα και να μπαίνω με βουρκωμένα ματια μόνο με το άκουσμα της φωνης της! Η δικη μου φωνή πάλι εκείνη τη νύχτα έκλεισε καθώς ήμουν από κάτω και ούρλιαζα για το τραγούδι που θα θελα να ακούσω! «Την μπαλάντα της Ιφιγένειας»! Δεν το είπε ποτε! Από εκείνη τη συναυλία δεν άργησα και πολύ να ξεκινησω το δικό μου ταξίδι! Ούτε άργησε και η στιγμή που κατέβηκα στην Αθήνα! Αθήνα 1995… Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με βρίσκουν σε ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβατι ,έναν καναπέ, ένα τραπέζι και..τον σκύλο μου! Μόνη σε μια άγνωστη πόλη όπου και οι 2-3 άνθρωποι που γνώριζα ήταν με τις οικογένειες τους-μέρες που ήταν – και σε μια γειτονιά που ακόμα την περπατούσα για να τη μάθω…με πήρε το παράπονο «πανσέληνος» «σε ένα μινορακι»… Τα χρονια περνούσαν και όσο κι αν απολάμβανα η και χανόμουν μέσα στη δίνη των όσων ζούσα για μένα η Χαρουλα Αλεξιου δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνευεται το λαϊκό τραγουδι!Ήταν καταφύγιο! Η φωνή της είχε μια θερμη που συνδεόταν με την ψυχή, μια θλίψη που είχε τις σωστές αποχρώσεις! Η χαρά ειπωνοταν με μια αληθινή εξωστρέφεια κι ο έρωτας με την υπόσχεση μιας μεγάλης αλήθειας και άλλοτε με ένα σαγηνευτικό παράπονο! Η Χαρουλα Αλεξιου ερήμην της χρωμάτισε πολλές σελίδες της ζωής μου! Δεν έτυχε ποτε να την γνωρίσω! Και από συστολή δεν το επεδίωξα! Ήθελα να την έχω μέσα μου όπως εγώ τη φανταζομουν από 10 χρονων… 2020 ακόμα Αθήνα… Σε ευχαριστώ για όσα με εκανες και με κανεις να νιώθω χρονια τώρα…άθελα σου…και ηθελημένα μου! Έτσι! Γιατι ήθελα μια μέρα να στα πω…