Μαρία Ζορμπά στο in.gr: H σύνδεση με το κοινό στερεώνει μια παράσταση

10:02 18/11/2019 - Πηγή: In.gr

Η παράσταση «Αίμα στο Χιόνι» ή Vincent River του πολυβραβευμένου συγγραφέα Φίλιπ Ρίτλεϊ, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά, στο Θέατρο Τρένο Στο Ρουφ, με τη Μαρία Ζορμπά, σε μία ερμηνεία ζωής.

Υπό το σκηνοθετικό βλέμμα του Ευθύμη Χρήστου και έχοντας στο πλευρό της τον Κωνσταντίνο Τσονόπουλο, μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, η Μαρία Ζορμπά πρωταγωνιστεί σε ένα ψυχολογικό δράμα

μυστηρίου, για τη βία, το φόβο και την ασφυκτική πίεση των ανθρώπων, υπό το βάρος της κοινωνικής συμβατικότητας.

Σε ένα έργο πιο επίκαιρο από ποτέ, η Μαρία Ζορμπά μεταμορφώνεται στη μάνα, ο γιος της οποίας δολοφονείται, πέφτοντας θύμα ακραίας βίας.Ένα έργο που εξυμνεί την ανθρώπινη ανάγκη για προσωπική ελευθερία, αληθινή επαφή, ενώ ταυτόχρονα παίζει με τις αντοχές απέναντι στην προσωπική αλήθεια του καθενός.

Πείτε μας δυο λόγια για τον «Vincent»

Στο Vincent του Φίλιπ Ρίτλεϊ παρακολουθούμε τη συνάντηση μιας μητέρας, της Αννίτα με ένα νεαρό αγόρι τον Ντέιβι.

Κέντρο της συνάντησης ο απών-δολοφονημένος Vincent, γιος της Αννίτα και ο πρώτος έρωτας του Ντέιβι.

Το κοινό μεγάλο πένθος, έλκει μαγνητικά αυτά τα δύο πρόσωπα, που μετά από μία επώδυνη κοινή διαπραγμάτευση αυτού του πένθους, με μεγάλα ερωτηματικά, μυστικά και συγκρούσεις, θα αφεθούν εξαντλημένοι σε ένα κοινό «θρήνο» και μια ακόμη μεγαλύτερη αποδοχή.

Τι ήταν αυτό που κάτι σας προβλημάτισε και που σας συγκίνησε περισσότερο, διαβάζοντας το έργο;

Με συγκίνησε αυτή η μεγάλη ανάγκη, σχεδόν πείνα της μητέρας για λεπτομέρειες για εικόνες του περιστατικού. Να μάθει πως έγινε, πώς πέθανε ο γιος της, για να μπορέσει να το καταλάβει, να αποδεχθεί το αδιανόητο και να πενθήσει.

Αυτές οι λεπτομέρειες του ανθρώπινου ψυχισμού μπροστά στην απώλεια.

Όσο για το τι με προβληματίζει, είναι αυτή η ίδια ανθρώπινη ψυχή, που μετανοεί τόσο αργά. Πολλές φορές πάνω από ένα πτώμα, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στην ηρωίδα που υποδύεστε;

Η ορμή της, που είναι η δική της μορφή του πένθους της. Φαίνεται πολύ δυνατή, κάποιες στιγμές σχεδόν ανέγγιχτη από το γεγονός.

Θαυμάζω την απόφασή της να κρατήσει αυτό το παιδί, να μην το ρίξει όταν έμεινε έγκυος, στα 17 της.

Το μεγάλωσε μόνη, ανύπαντρη, ανήλικη. Αυτή όμως η γενναία απόφαση ήταν και η παγίδα της. Ένας ιστός που μπλέχτηκαν και οι δύο.

Η ηρωίδα σας, προσπαθήσει να μάθει όλη την αλήθεια πίσω από τη δολοφονία του γιου της. Υπήρξε κάποιο πρόσωπο που να αποτέλεσε έμπνευση για τον χαρακτήρα της Αννίτα;

Θα έλεγα περισσότερο η ίδια η Αννίτα. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα και συμπυκνωμένη. Περιέχει όλα τα πρόσωπα που έχω γνωρίσει από μακριά ως εικόνες ή ως μύθους ή και από κοντά ως συγκεκριμένες παρουσίες.

Πρόσωπα που δεν καταφέρνουν να ακούσουν, να παρακολουθήσουν και να αποδεχθούν τον πιο κοντινό τους άνθρωπο με επιμονή και τύφλα μέχρι το τέλος.

Ένα από τα βασικά θέματα που πραγματεύεται το έργο είναι η αλήθεια και η αναζήτηση της. Υπάρχουν, άραγε περισσότερες από μία αλήθειες στη ζωή;

Μιλάμε πάντα για την αλήθεια τη δική μας και την αλήθεια των άλλων και πώς γίνεται η συνομιλία ανάμεσα σε αυτά τα δύο.

Από την άλλη σκέφτομαι η ετοιμολογία της λέξης παραπέμπει στη μη λήθη.

Και τότε μάλλον καταλήγουμε σε ένα πράγμα πολύ μεγάλο για να το χωρέσει το μυαλό μας, και που είμαστε όλοι παιδιά του. Ένα αγαθό κοινό, που είναι η ίδια η ζωή .

Η παράσταση παρουσιάζεται στο  «Τρένο στο Ρουφ» για δεύτερη χρονιά. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτή η επιτυχία της;

Το έργο επεξεργάζεται ένα θέμα που αφορά πολλούς ανθρώπους και τους κάνει να ταυτίζονται με την ιστορία.

Ο σκηνοθέτης μου, ο Ευθύμης Χρήστου, κατάφερε να φτιάξει μια παράσταση που δεν κουνάει το δάχτυλο στον θεατή, ούτε εκβιάζει το συναίσθημά του.

Τον υποδέχεται μαλακά, σε ένα κόσμο λίγο μυστηριώδη στην αρχή, όπου σιγά- σιγά, αυτό που συμβαίνει στη σκηνή αρχίζει να μοιάζει γνώριμο, έως και πολύ προσωπικό.

Οι θεατές συνδέονται μαζί μας όπως και εμείς με αυτούς και αυτή η σύνδεση είναι νομίζω το υλικό, που στερεώνει μια παράσταση.

Ποιο θεωρείτε το πιο δυνατό στοιχείο της παράστασης;

Δεν ξέρω τι είναι το πιο δυνατό αυτό πάντως που ξεχωρίζω εγώ και μας το επισημαίνουν και οι θεατές είναι ο τρόπος που η παράσταση και το έργο ενώθηκε με το θεατρικό βαγόνι στο Ρουφ.

Σαν αυτός ο πολύ  μικρός χώρος (η μικρότερη σκηνή που έχω παίξει ποτέ, μόλις 2×2) και η μεγάλη έκταση γύρω με τις σιδηροδρομικές γραμμές, θα περίμενε αυτή την ιστορία.

Για την ασφυκτική μήτρα της οικογένειας και την τρομακτική ερημιά του έξω κόσμου.

«Μήπως νομίζεις ότι θέλω να κάνουμε σεξ» λέει στην αρχή η Αννίτα στον Ντίιβιτ το λέει σαν ένα σκληρό αστείο, αλλά στην συγκεκριμένη χωροταξία αυτό έχει μια αλήθεια.

Ο νεαρός μπαίνει στο δωματιάκι της Αννίτα, σαν να μπαίνει σε μια μήτρα και εκεί μέσα θα συνδεθεί μαζί της ψυχικά για πάντα. Θα βρει ίσως μια καινούρια μητέρα.

Ο συγγραφέας του έργου αποδομεί και επανασυνθέτει τον θεσμό της οικογένειας. Πως επιβιώνει ο θεσμός της οικογένειας στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία; 

Με πολλά βάσανα από όσο γνωρίζω, αλλά και αρκετούς έως πολλούς πιστούς στο αρχέτυπο. Με την αγάπη.

 Από που αντλείτε δύναμη και τι σας δίνει έμπνευση ως ηθοποιός στην καθημερινότητά σας;

Είναι περίεργο για μένα αλλά αυτόν τον καιρό δεν παίρνω τόσο δύναμη από τους ανθρώπους, αλλά από κάποια συγκεκριμένα βιβλία. Όσο για την έμπνευση υπάρχει παντού.

Σε θετικά και αρνητικά ερεθίσματα, γεγονότα του παρελθόντος και σημερινά, στη φύση πάντα και σε λεπτομέρειες της ανθρώπινης συμπεριφοράς, των παιδιών και των ηλικιωμένων ιδιαίτερα.

Επίσης η ζωγραφική είναι πάντα η τέχνη που με ταΐζει, όταν έχω ανάγκη από τροφή.

Μου αρέσει να ξεφυλλίζω βιβλία με τους μεγάλους ζωγράφους, είναι μία θέαση που δεν τελειώνει ποτέ.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος προσωπικός σας φόβος;

Δεν είναι πάντα ο ίδιος μετατοπίζεται ανάλογα με το πώς μετατοπίζομαι κι εγώ.

Αυτή την εποχή συνδιαλέγομαι περισσότερο με την εξάλειψη του εγωισμού κι αυτό με έχει κάνει να συναντήσω τον φόβο της πλήρους εξάλειψης του εγώ. Της κονιορτοποίησης όπως λέει ωραία ο Νίκος Γ. Πεντζίκης.

VINCENT: Αίμα στο Χιόνι – Το Τρένο στο ΡουφΚάθε Τετάρτη στις 20: 30
Διάρκεια παράστασης: 70’
Εισιτήρια: 12€ γενική είσοδος, 10€ φοιτητικό & για ανέργους, 5€ ατέλειαΤαυτότητα παράστασης:Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου
Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Κωνσταντίνος Τσονόπουλος
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Άννα Σαπουνάκη
Ενδυματολογική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες, Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (forbidden.designs)
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Πέττα