Μέσα – έξω οι βάσεις του θανάτου

06:16 14/10/2019 - Πηγή: In.gr

Ο φίλος μένει ακριβώς πίσω από την αμερικανική πρεσβεία. Χτυπημένος από ίωση, το περασμένο Σάββατο ξύπνησε βαριά. Τόσο βαριά που νόμιζε ότι δεν είχε ξυπνήσει ακόμη. Οτι έβλεπε κάποιο όνειρο, κομμάτια κι αποσπάσματα από την εφηβική του ηλικία. Οταν, ως παιδί αριστερών γονιών, κατέβαινε στις αντιαμερικανικές διαδηλώσεις. Ηταν κι αυτές οι φωνές. «Εξω τώρα οι βάσεις του θανάτου», «Εξω οι Αμερικάνοι» και τέτοια.

Μέχρι που ξύπνησε για

τα καλά. Τότε κατάλαβε ότι τα συνθήματα δεν ακούγονταν, ως ονειρικός αντίλαλος, από το 1990 αλλά από τους δρόμους γύρω από το σπίτι του. Καθώς μου τα έλεγε αργότερα από το τηλέφωνο, έσκασαν και οι φωτογραφίες με το μέλος του ΠΑΜΕ να κτυπάει πισώπλατα, με μια αεροπλανική κλωτσιά καρατέκα, τον αστυνομικό. Αυτές που πυροδότησαν όλη την εβδομάδα τη συζήτηση περί του πόσο δημοκρατικό είναι το ΚΚΕ, για τη σχέση του με την υπακοή στους νόμους της αστικής δημοκρατίας, για τον Δημήτρη Κουτσούμπα που επικρότησε την κλωτσιά. Να τα ακούσω όλα αυτά, αλλά είναι και «κάτι πιο βαθύ που μας πληγώνει» σε σχέση με αυτό το κόμμα.

«Εντάξει, το ΚΚΕ το σέβομαι για τους αγώνες και τη συνέπειά του». Είναι μια φράση που ακούγεται από πολλούς δεξιούς. Ειδικά για τη στάση του στα χρόνια της εξαλλοσύνης του αντιμνημονιακού αγώνα. Ναι, κάθε δημοκράτης Ελληνας πρέπει να θυμάται ότι το 2011 μέλη του ΠΑΜΕ προστάτευσαν τη Βουλή – άρα και τη δημοκρατία – από το «ντου». Αυτός ο σεβασμός είναι, κατά κάποιον τρόπο, εγγεγραμμένος στο πολιτικό μας DNA. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τη δική μου συγκίνηση όταν το 1974, παιδί ακόμη και με δεξιές οικογενειακές καταβολές, η μεγαλύτερη αδελφή μου με είχε κατεβάσει στην πρώτη ελεύθερη πορεία του ΚΚΕ. Το σεβόμαστε για τις διώξεις και την κοινωνική απομόνωση των μελών του μετά τον Εμφύλιο – τέτοιες ιστορίες επικρατούσαν στα νεανικά μας διαβάσματα. Παρακάτω όμως;

Βεβαίως η πολιτική είναι και η διαχείριση των συμβόλων. Τι κάνει το ΚΚΕ με τα δικά του σύμβολα το 2019, τριάντα χρόνια μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού; Διότι εντάξει, ρε φίλε, αφού έτσι θέλεις να πιστεύεις, ας πιστεύεις ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός. Αλλά; Θα πέσει ο καπιταλισμός από τις μπογιές στο άγαλμα του Τρούμαν; Ή με την κλωτσιά στην πλάτη του αστυνομικού των 700 ευρώ;

Πέρα από γραφικότητα, τι προσδίδει αυτό στη σύγχρονη πολιτική σκηνή; Ο,τι κι εκείνος ο τύπος που πριν από λίγα χρόνια όταν, με αφορμή την παρουσίαση κάποιου βιβλίου, η Κική Δημουλά αναρωτήθηκε πώς θα έπρεπε να ανακουφίσει ο πολιτισμός μας τους πρόσφυγες, φώναξε από το βάθος της αίθουσας «Με παγκόσμια ειρήνη». «Και μέχρι να επιτευχθεί;» τον ρωτούσαν επανειλημμένως πολλοί από τους παρευρισκόμενους. Τον χαβά του εκείνος: «Μόνο παγκόσμια ειρήνη, τίποτα άλλο». Μέχρι που έφυγε πολύ εκνευρισμένος με αυτή την ειρήνη που τον είχε στήσει στο ραντεβού με την Ιστορία.