«Επίθεση στα στερεότυπα»

20:28 27/6/2012 - Πηγή: Athina984

Ο συνθέτης Χαράλαμπος Γωγιός μιλά στον Γιώργο Βουδικλάρη για την «Όπερα των ζητιάνων»και την παράσταση «Υasou  Αΐντα» που παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Γεια σου Αΐντα ή για να είμαστε πιο ακριβείς «Υasou Αΐντα», όπως θα το ήθελε και ο συγγραφέας του έργου Γιώργος Δημόπουλος, μια παράσταση που έχει κάνει ήδη την καριέρα της και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.

Χ.Γ: Πράγματι,και ίσως να είναι λίγο εντυπωσιακή, και εξέπληξε και εμάς τους ίδιους. Αυτή η παράσταση ξεκίνησε από το Βερολίνο στις αρχές του έτους, τον

Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο μόνο παίχτηκε 23 φορές στην όπερα της πόλης, στην περιοχή Νοϊκέλν που είναι μια συνοικία υποβαθμισμένη, με μεγάλη άνοδο ωστόσο τα τελευταία χρόνια. Είναι η κατεξοχήν συνοικία με Τούρκους μετανάστες και ιδιαίτερα πολυπολιτισμική και ανήσυχη, και το θέατρο της περιοχής  - η όπερα του Νοϊκέλν έχει το προσωνύμιο "η 4η όπερα του Βερολίνου". Είναι ένα θέατρο με επιθετικά πολιτικό προσδιορισμό, το εναλλακτικό εντός εισαγωγικών μουσικό θέατρο της πόλης -  και ήταν δική τους ιδέα αυτή η Ελληνογερμανική συνεργασία που ξεκίνησε από τους Γερμανούς, οι οποίοι το 2010 βλέποντας τα επεισόδια που γίνονταν στην Αθήνα και συγκεκριμένα τους θανάτους στην τράπεζα Marfin, αισθάνθηκαν ότι με κάποιο τρόπο έπρεπε να διερευνήσουν τι στ' αλήθεια συμβαίνει στην Ελλάδα. Τους φαινόταν πολύ παράξενο το γεγονός ότι σε μια πολιτισμένη χώρα της Ευρώπης συμβαίνουν τόσο ακραία φαινόμενα. Δεν τους φαινόταν ιδιαίτερα πιστικός ο λαϊκίστικος  λόγος  που ανακυκλωνόταν στην Γερμανία ανάμεσα στον τύπο και την Καγκελαρία, και προτίμησαν όπως συνηθίζουν στο θέατρο αυτό να προσεγγίσουν πραγματικούς ανθρώπους- πραγματικούς καλλιτέχνες και δια της συνεργασίας να διερευνήσουν το ελληνικό ζήτημα. Έτσι έψαξαν και βρήκαν εμάς.

Η ιδέα για το "πείραγμα", ας το πούμε έτσι, της Aida, από που προήλθε;

Χ.Γ: Προήλθε από τον σκηνοθέτη της παράστασης, τον Αλέξανδρο Ευκλείδη, ο οποίος ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που προσέγγισαν οι υπεύθυνοι, μέσω κάποιων Ελληνογερμανικών δικτύων. Η ιδέα μιας Αida δωματίου απ' ότι ξέρω απασχολούσε τον Αλέξανδρο για χρόνια, διότι η Aida του Βέρντι είναι ένα έργο γνωστό για τον όγκο του, το μέγεθος και το βάρος του, στην πραγματικότητα όμως κατά τα 3 περίπου τέταρτα είναι ένα έργο θα λέγαμε δωματίου, εσωτερικών σχέσεων, λειτουργημένης γραφής, εσωτερικών σκηνών, και μόνο κατά το ένα τέταρτο είναι ένα έργο βαρύ, ογκώδες και δημόσιο.
Αυτή είναι πάνω-κάτω η φόρμουλα της μεγάλης όπερας και του Χολιγουντιανού υπερθεάματος του 19ου αιώνα. Στην περίπτωση της Aida είναι φανερό από την ίδια την γραφή ότι έχουμε να κάνουμε με ένα έργο στο οποίο έχει επενδυθεί πολύ μεγάλη προσοχή στην αντίθεση του ποιοτικού και του δημόσιου. Το ιδιωτικό στοιχείο έχει σαφώς προτεραιότητα από αισθητικής πλευράς και οι δημόσιες σκηνές είναι πομπώδους βομβιστικού θορύβου. Φυσικά πρέπει να πούμε πως ο Βέρντι ήξερε πάρα πολύ καλά να γράφει λειτουργημένες και ουσιαστικές πολιτικές σκηνές κάτι που φαίνεται από το αμέσως προηγούμενο έργο του, τ