Η αποθέωση του ετσιθελισμού

10:12 8/10/2014 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Η είδηση έσκασε σα μικρή βόμβα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ το γνώριζαν, αλλά ποιούσαν τη νήσσαν για ευνόητους και ιδιοτελείς λόγους.

Ο λόγος για την ιδιότυπη «χρησικτησία» σπιτιών σε μια από τις πιο ακριβές περιοχές της χώρας, στην Πλάκα, από υπαλλήλους του Υπουργείου Πολιτισμού. Εν συντομία, τους ανέθεσε η πολιτεία να τα προσέχουν και να τα φροντίσουν, κι αυτοί μετακόμισαν μέσα, ζούσαν τη ζωή τους και όχι μόνο δεν πλήρωναν τίποτα, αλλά έκαναν και το κορόιδο. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε, όταν η πολιτεία δια των εντεταλμένων

οργάνων της θέλησε να καταγράψει την περιουσία της και να την αξιοποιήσει. Δηλαδή έβαλαν τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα. Για άλλη μια φορά, στη χώρα βρέχει ανθρώπους που δεν ήξεραν, δεν άκουσαν, δεν είδαν.

Συνηθισμένο είναι το φαινόμενο, παρόλο που κάθε φορά που το συναντάμε εξαγριωνόμαστε και δυσανασχετούμε. Σε αυτή τη χώρα, δίκαιο και προοδευτικό είναι ότι συμφέρει στον καθένα χωριστά. Η έννοια του δημοσίου υφίσταται μόνο για να καταπατείται, με την επίκληση των πιο γελοίων δικαιολογιών και πάντα με «προοδευτικό πρόσημο», πράγμα που σημαίνει ότι ο δημόσιος χώρος γίνεται ετσιθελικά ατομικός για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών. Πάντα.

Η μεγαλύτερη στρέβλωση της καθ' ημάς δημοκρατίας είναι ακριβώς αυτή η αντίληψη περί δημοσίου. Επί δεκαετίες ολόκληρες η χώρα ζούσε με την αρχή ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του αγρότη, του φοιτητή, του κυνηγού, του ψαρά, του σινεφίλ, του ποκαδόρου, όλων των άλλων, πλην του νόμου καθεαυτού. Η ερμηνεία των νόμων γίνονταν και γίνεται κατά το δοκούν, συνήθως με ιδεολογικό κάλυμμα μια φαντασιακή «δημοκρατία», η οποία υπάρχει μόνο στα μυαλά ορισμένων και μάλιστα στην ιδιότυπη εκείνη μετάφραση, όπου ισχύει η αρχή : τα δικά σας δικά μας και τα δικά μας, δικά μας. Μονά ζυγά κερδισμένοι οι κατσαπλιάδες του δημόσιου χώρου. Πάντα. Και ατιμώρητα, γιατί η πολιτεία περιδεής δε τολμά να αγγίξει τους καταπατητές του δημοσίου, επειδή κάθε φορά ξεσηκώνεται ένα κύμα συμπαράστασης και προστασίας των «λαϊκών αγωνιστών».

Γαλουχημένοι να θεωρούν το δημόσιο εχθρό τους, οι περισσότεροι συμπολίτες μας, υπονομεύουν την ίδια τους την ύπαρξη, θεωρώντας πως θα μπορούν εσαεί να παραβιάζουν τα δικαιώματα των άλλων, επικαλούμενοι «ευγενικούς, αγωνιστικούς στόχους».

Βέβαια, όταν έρθει η ώρα να υποστούν οι ίδιοι τα επίχειρα παρόμοιων πράξεων εκ μέρους άλλων, πιο επιτήδειων και επιδέξιων, τότε δυσανασχετούν και φωνάζουν με φωνή στεντόρεια «πού είναι το κράτος;» λησμονώντας πως οι ίδιοι υπονόμευσαν με κάθε ευκαιρία την έννοια της κοινωνικής συμβίωσης και νομιμότητας. Είναι όμως αργά.
190 χρόνια από τότε που ιδρύθηκε το νέο ελληνικό κράτος και η μόνη παράδοση που διατηρείται ακμαία και δυνατή, με την κοινή συναίνεση της ελίτ και της κοινωνίας, είναι η παραδόσεις των κατσαλπιάδων. Μετά από αυτό, οποιαδήποτε συζήτηση για μεταρρυθμίσεις, ευρωπαϊκό προσανατολισμό και άλλα δακρύβρεχτα και βαθυστόχαστα απλά φαντάζουν άτοπα και άσκοπα.