Μνήμες ... Αλβέρτη

12:26 6/5/2011 - Πηγή: Athina984

Σαν σήμερα πριν από τέσσερα χρόνια ο Παναθηναϊκός έφτανε στην κατάκτηση του τέταρτου ευρωπαϊκού του τροπαίου, επικρατώντας στον τελικό την ΤΣΣΚΑ, με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη να φέρνει στην μνήμη του χαρακτηριστικές στιγμές από την τεράστια επιτυχία των «πράσινων».Η ζωντανή ιστορία των πρωταθλητών Ελλάδος, Φραγκίσκος Αλβέρτης, μίλησε στην εφημερίδα Sportday.

«Το φάιναλ φορ της Αθήνας είχε πολλές ιδιαιτερότητες. Αρχικά γινόταν στο ΟΑΚΑ, σε ένα τεράστιο γήπεδο με πάρα πολύ κόσμο, ο οποίος ήθελε την "κούπα". Δεύτερον, είχαμε απέναντί μας πολλά γνώριμα πρόσωπα. Το γεγονός ότι το φάιναλ φορ γινόταν στην Αθήνα και ειδικά στο ΟΑΚΑ, όπου κάναμε όλο αυτό το διάστημα προπονήσεις, έκανε αυτή την τελική φάση ακόμα πιο ιδιαίτερη. Αλλιώς να είσαι σπίτι σου και αλλιώς στη γειτονιά σου. Όπως είναι φυσικό, αυτή η ιδιαιτερότητα αύξανε ακόμα περισσότερο την πίεση, γιατί θέλαμε οπωσδήποτε να ικανοποιήσουμε τον κόσμο μας. Βέβαια, ειδικά μετά τον ερχομό του Ζέλικο μάθαμε πώς να αποβάλλουμε το άγχος. Από την αρχή ξέραμε ότι έπρεπε να το πάρουμε, κι έτσι κάναμε. Όλα ξεκίνησαν με τον ημιτελικό, στον οποίο νικήσαμε την Τάου Κεράμικα (67-53) του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Όλοι θυμούνται ότι με τον Μπόζα είχαμε κατακτήσει το πρώτο μας ευρωπαϊκό στο Παρίσι το 1996. Μετά ήρθε ο τελικός, στον οποίο βρήκαμε την ΤΣΣΚΑ, η οποία είχε προκριθεί επικρατώντας της Ουνικάχα Μάλαγα. Δικαίως αυτό ήταν το ζευγάρι του τελικού, μια και ήμασταν οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Έγινε ένα φοβερό παιχνίδι, ένας συναρπαστικός τελικός, που ήταν διαφήμιση για το μπάσκετ. Ο κόσμος που βρέθηκε στο γήπεδο νομίζω ότι το απόλαυσε, ειδικά με τον τρόπο που τέλειωσε. Δηλαδή, με εμάς να κατακτάμε το τρόπαιο έπειτα από ένα συγκλονιστικό σε εξέλιξη ματς. Στην ΤΣΣΚΑ αγωνιζόταν ο Θοδωρής Παπαλουκάς. Για εμάς, βέβαια, αυτό δεν άλλαζε κάτι. Σε τέτοια παιχνίδια όλοι οι αντίπαλοι είναι ίδιοι. Όταν μπαίνεις στο παρκέ, δεν σκέφτεσαι αν απέναντί σου έχει Έλληνες ή ξένους. Δεν είχαμε κάποια συνάντηση μαζί του, όμως απλά πριν από το τζάμπολ ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες, περισσότερο τυπικού χαρακτήρα. Δηλαδή, τον ρωτήσαμε τι κάνει και πώς περνάει. Γενικότερα, οι στιγμές που ζήσαμε τότε ήταν απλώς φοβερές. Αυτό το ευρωπαϊκό είχε μία διαφορετική χροιά γιατί ήταν μέσα στο σπίτι μας και την έδρα μας. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι μειώνεται η αξία των άλλων ευρωπαϊκών. Το καθένα έχει τη δική του ομορφιά και τις δικές του αναμνήσεις».