Πόση θρησκεία και πόσο έθνος πια;

11:08 25/4/2014 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Φύσσα

Καθώς πέρασε μια ακόμα θλιβερή επέτειος της θλιβερότερης 21ης Απριλίου, μπορούμε να δούμε πολύ εύκολα ότι το βασικό ιδεολογικό τρίπτυχο που είχε κυριαρχήσει τότε στη ζωή της χώρας, το «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια», «δικαιώνεται» κατά τα 2/3, έχοντας εμποτίσει το σύνολο του πολιτικού φάσματος.

Ίσως να μη φαίνεται με πρώτη ματιά, μόνο η «οικογένεια» έχει αλλάξει από τότε, καθώς να ήθη την έχουν (ευτυχώς!) «διαβρώσει» και παραλλάξει σε βαθμό που θα εξόργιζε τους συνταγματαρχαίους της εποχής. Αντίθετα, αλλά ο εθνικισμός και η θρησκευτικότητα δεν επιχωριάζουν

μόνο στους αναμενόμενους χώρους, αλλά εμφανίζουν ποικίλες εκδηλώσεις και σε απρόσμενα πολιτικά υποκείμενα. Εξηγούμαι:
-Την υβριστική επίθεση διάφορων ρασοφόρων κατά του κ. Νίκου Δήμου, που τόλμησε ν΄ αμφισβητήσει το «Άγιον Φως», δεν απέκρουσε κανένα κόμμα, ούτε καν το δικό του, «Το Ποτάμι», ούτε καν η συγκριτικά πιο ανοιχτόμυαλη ΔΗΜΑΡ-κανένα κόμμα, λέω, που βγάζουν ανακοίνωση για ψύλλου πήδημα.-Ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε την κ. Δούρου να υπερασπιστεί το «Άγιον» Όρος, ταλανίζεται από υποψηφιότητες της μειονότητας, γιατί δε δέχεται (δεν είναι ο μόνος, βέβαια) το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και τοποθετεί υποψήφιό του στην ευρωβουλή τον κατεξοχήν εθνικιστή κ. Γλέζο για να τα πει ένα χεράκι στους κακούς Γερμανούς (τόσο σίγουροι είναι ότι θα εκλεγεί;) -Το ΚΚΕ συνεχίζει να έχει σημείο αναφοράς του «την πατρίδα και το λαό» και υποστηρίζει την εθνική οικονομική ανάπτυξη, άσε που η κ. Κανέλλη χτίζει σταθερά τις γέφυρές της με το ορθόδοξο θεουσικόν ποίμνιον-Το «Σχέδιο Β΄» του κ. Αλαβάνου υποστηρίζει την άμεση επιστροφή στη δραχμή και, φυσικά, επίσης την εθνική ανάπτυξη -Η σαμαρική Νέα Δημοκρατία, η Χρυσή Αυγή, οι ΑΝΕΛ, το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ, ο ΛΑΟΣ και τα διάφορα κομματίδια της Δεξιάς αμιλλώνται σε φιλο- θρησκευτικότητα (και ειδικά αντιμουσουλμανισμό)- στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής έχει και πλάκα, λόγω παγανιστικού παρελθόντος Θα μου πεις, «δημοκρατία έχουμε, ποιος εμποδίζεται να υποστηρίζει ό,τι θέλει;» «Προφανώς κανείς», απαντάω, πλην όμως η άμιλλα θρησκευτικότητας και/η εθνικισμού μεταξύ των κομμάτων εμποδίζει την άρθρωση του ορθού λόγου και, συνακόλουθα, τη χάραξη ρεαλιστικής πολιτικής από τους εκάστοτε κυβερνώντες.

Χωρίς να θεωρώ ότι όλοι οι προαναφερθέντες «πάσχουν» στον ίδιο βαθμό, νομίζω ότι ένας πολιτικός φορέας απαλλαγμένος από θρησκευτισμό, που θα προτάσσει τον ορθό λόγο / λογική, θα θεωρεί τους Έλληνες ένα έθνος ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο ανάμεσα στ΄ άλλα και θα θέτει ως πρώτο μέλημα το 100% κοσμικό κράτος, αποτελεί, ακόμα, ζητούμενο στο δημόσιο βίο μας.

[e-mail]