Θέατρο- ντοκουμέντο στο Situation Rooms

09:48 30/4/2014 - Πηγή: Athina984

H κορυφαία ευρωπαϊκή ομάδα Rimini Protokoll, έχει στήσει στον Ελληνικό Κόσμο ένα αντισυμβατικό και άκρως πολιτικοποιημένο ζωντανό βιντεοπαιχνίδι. O Daniel Wetzel από την ομάδα Rimini Protokoll μίλησε για το Situation Rooms στον Αθήνα 98.4 και τη Νάνσυ Αγγελοπούλου.

Το Situation Rooms, που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Fast Forward Festival της Στέγης Γραμμάτων

και Τεχνών, συγκεντρώνει 20 ανθρώπους, οι ζωές των οποίων έχουν διαμορφωθεί από τη χρήση όπλων, σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό με αυτόνομα δωμάτια. Το κοινό εισχωρεί στο λαβύρινθο του σκηνικού και ο καθένας γίνεται τμήμα της αναπαράστασης του κινηματογραφικού γυρίσματος με πολλαπλές ταυτόχρονες οπτικές γωνίες.

Ερώτηση: Επιστρέφεται στην Αθήνα αυτή τη φορά με το έργο "Situation Rooms". Θα μας περιγράψετε σε τι διαφέρει από τις θεατρικές παραστάσεις που ξέρουμε;

Απάντηση: Το αποκαλούμε βίντεο πολλαπλών οπτικών. Είναι μία μορφή θεάτρου όπου ο θεατής δεν κάθεται μπροστά από μια σκηνή και πάνω σε αυτή είναι άνθρωποι. Στη δική μας περίπτωση οι άνθρωποι με τους οποίους δουλέψαμε άφησαν μηνύματα σε μορφή βίντεο σε iPads μέσα σ' ένα κινηματογραφικό σκηνικό που δημιουργήσαμε γι' αυτό το έργο. Το κοινό ακολουθεί αυτά τα βίντεο-μηνύματα. Είναι παράσταση που μπορούν να παρακολουθήσουν 20 παίκτες-θεατές και είναι λίγο περίπλοκο στην περιγραφή, αλλά θεωρώ ότι είναι μία περφόρμανς που αφορά ανθρώπους που θέλουν να κάνουν το επόμενο βήμα, ως προς το τι είναι θέατρο. Οι ζωές των 20 ανθρώπων με τους οποίους δημιουργήσαμε τα βίντεο είναι συνδεδεμένες με το εμπόριο όπλων, είναι άνθρωποι που πουλούν όπλα, άλλοι που έχουν τραυματιστεί, γιατροί, στρατιώτες και έχουν αφήσει μηνύματα, οδηγίες για αυτούς που τώρα βλέπουν το έργο.

Ερώτηση: Πρόκειται για ανθρώπους που περιγράφουν τη ζωή τους, όχι για ηθοποιούς που υποδύονται ρόλους, σωστά;

Απάντηση: Ναι, είναι άνθρωποι από την Ινδία, το Σουδάν, το Πακιστάν, την Ελβετία, το Ισραήλ και άλλες χώρες. Στην πραγματικότητα είναι σα μία μικρή σύσκεψη ανθρώπων από διάφορα μέρη του κόσμου που έρχονται με εντελώς διαφορετικές ιστορίες. Κάθε μήνυμα-βίντεο διαρκεί περίπου 7 λεπτά και σε μία επίσκεψη βλέπεις 10 διαφορετικά από αυτά τα φιλμ.

Ερώτηση: Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε στην καταγραφή των βίντεο και τη συνολική υλοποίηση της ιδέας;

Απάντηση: Ένα μεγάλο μέρος του πρότζεκτ, όπως συμβαίνει συχνά με τα έργα μας, περιλαμβάνει μακροχρόνια έρευνα και αυτή τη φορά ήταν αρκετά περίπλοκο στην οργάνωση της μεταφοράς του κινηματογραφικού σκηνικού με το οποίο τώρα περιοδεύουμε. Αυτές οι δύο παράμετροι, το σκηνικό και η διανομή, ήταν μία διαδικασία μηνών. Στη συνέχεια η πραγματική δουλεία ήταν οι δύο εβδομάδες όπου κάναμε πρόβες και δίναμε τη μορφή, είναι δύσκολη τεχνολογία αλλά το αποτέλεσμα ήταν, τώρα που παρουσιάζουμε την παράσταση στην Αθήνα, όλοι όσοι το έχουν επισκεφθεί να είναι ενθουσιασμένοι -όχι τόσο με τους ανθρώπους που συμμετέχουν στα βίντεο αλλά με τη διάδραση που σου εξασφαλίζουν τα βίντεο. Οι θεατές παρατηρούν ο ένας τον άλλο, βοηθούν ο ένας τον άλλο.

Ερώτηση: Φαντάζομαι ότι δεν ήταν εύκολο να βρείτε τους ανθρώπους που θα δεχόντουσαν να συμμετάσχουν στη δημιουργία των βίντεο - πόσοι σας αρνήθηκαν;

Απάντηση: Οι συμμετέχοντες είναι άνθρωποι που ο καθένας έχει τη δική του ιστορία. Αυτό που έπρεπε να κάνουν στο πλαίσιο του έργου μας, ήταν να γίνουν οι ίδιοι εικονολήπτες με τη δική τους οπτική γωνία. Αποτύχαμε να πείσουμε κάποιους αλλά πετύχαμε και πείσαμε τους 20 που τελικά δούλεψαν μαζί μας. Άνθρωποι που είχαν το χρόνο και πήραν το ρίσκο να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πρότζεκτ. Ζητήσαμε από άλλους 40 ανθρώπους που δε δέχτηκαν. Είναι άνθρωποι που σχετίζονται με την παραγωγή όπλων και σε φυσιολογικές συνθήκες δε θα συμμετείχαν σε ένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ που πραγματεύεται αυτό το θέμα. Το κοινό, θα λέγαμε, μπαίνει στη θέση αυτών των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτό το γύρισμα. Για επτά λεπτά βρίσκεσαι στη θέση τους, βλέπεις τη δική τους οπτική. Μετά πιθανώς να έχεις αντίθετη άποψη από αυτό που βίωσες αλλά γι' αυτό πρόκειται.

Ερώτηση: Θα μας πείτε δύο λόγια για το θέατρο-ντοκουμέντο;

Απάντηση: Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε θέατρο των ειδικών γιατί μας ενδιαφέρει το τι έχουν να πουν οι άνθρωποι, αυτοί που συναντάς, όχι χαρακτήρες που έχουν επινοηθεί. Η αφετηρία μας είναι όσα μας διηγούνται οι άνθρωποι, όσα κάνουν και όσα βιώνουν, πράγματα που εμείς κι εσείς δεν έχουμε ζήσει. Δεν έχουμε πρόβλημα με τους ηθοποιούς απλά δε μας ενδιαφέρει να ανεβάζουμε έργα στη σκηνή. Για εμάς δεν είναι αυτό το νόημα του θεάτρου. Για να προχωρήσεις, να πας ένα βήμα παρακάτω, πρέπει να είναι μια καλλιτεχνική φόρμα που δεν εμπίπτει στα κλισέ του προηγούμενου αιώνα, πρέπει να είναι σύγχρονη. Πιστεύουμε ότι κάτι σαν το Situation Rooms φέρνει το θέατρο σε ένα στάδιο νέο, που δε μπορείς να το βιώσεις αλλιώς, δε μπορείς να το μαγνητοσκοπήσεις, πρέπει να το κάνεις, να το ζήσεις.