Το τελευταίο σκαλοπάτι «στου Κακού τη σκάλα»

11:20 8/11/2012 - Πηγή: Athina984

Του Χρήστου Καπούτση

Δεν είναι καθόλου ποιητική η εποχή μας. Αντίθετα, έχει πολύ ρεαλισμό, ατομισμό, ιδιοτέλεια. Και καθόλου αλληλεγγύη, για τον διπλανό μας, τον συνάνθρωπο και τον συνοδοιπόρο μας στη ματαιότητα.

Αλλά, σε στιγμές δύσκολες, ανυπόφορες, μοναχικές, η ποίηση είναι πάντα ένα ασφαλές καταφύγιο. Ας θυμηθούμε τον ποιητή:
«και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»
(Κωστής

Παλαμάς, από το έξοχο ποίημά του «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου»).

Άραγε βρισκόμαστε, ως ελληνική κοινωνία, στο τελευταίο σκαλοπάτι «στου Κακού τη σκάλα»; Η απάντηση είναι ΟΧΙ, αφού υπάρχει και κάτι πολύ χειρότερο από αυτό που τώρα βιώνουμε ως έλληνες πολίτες.

Είναι να στραφεί η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον των Δημοσίων υπαλλήλων, οι εργαζόμενοι εναντίον των συνταξιούχων, οι τραπεζίτες εναντίον των καταθετών, οι εργοδότες εναντίον των εργαζομένων, το κράτος εναντίον των άνεργων και ανασφάλιστων, οι γιατροί εναντίον των δικηγόρων, οι πανεπιστημιακοί εναντίον των στρατιωτικών. Η Ελληνική ολιγαρχία (πολιτικοί, μιντιάρχες, ο ΣΕΒ, οι βολεμένοι συνδικαλιστές και τα παχυλά αμειβόμενα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας), να μην αναλαμβάνει την ευθύνη για το κατάντημα της χώρας, αλλά να κατηγορεί άλλους, όπως τους Δημοσίους υπαλλήλους για το διεφθαρμένο κράτος, που οι ίδιοι έστησαν με την πελατειακή κομματοκρατία τους και με τους κρατικοδίαιτους μεγαλο-εργολάβους, ή την Αριστερά για την δήθεν σοβιετικού τύπου οικονομία, επειδή παρείχε ένα στοιχειώδες δίκτυ εργασιακής προστασίας στους εργαζομένους. Φυσικά και δεν έχει «άφεση αμαρτιών» ο εσμός των εργατοπατέρων, με τα όσα απίθανα, ιδιοτελή και τελικά αυτοκτονικά διέπραξαν, ανοίγοντας έτσι την «κερκόπορτα» στην ΤΡΟΪΚΑ!

Αυτή η μεθοδευμένη και διογκούμενη κοινωνική, ταξική και  επαγγελματική αντιπαλότητα ενέχει τον εξής κίνδυνο. Η χώρα να διολισθήσει σε εμφυλιοπολεμική κατάσταση. Η μια επαγγελματική ή κοινωνική τάξη να στρέφεται εναντίον της άλλης.

Αν πέσουμε στην παγίδα που μας έχει στήσει μια μικρή ομάδα πάμπλουτων εξουσιαστών, που μάχεται με όλα τα ΜΕΣΑ για την  άνετη επιβίωσή της, αδιαφορώντας για την επικείμενη καταστροφή της χώρας και τη καθολική δυστυχία ενός Λαού, τότε, πράγματι, θα βρεθούμε  στο τελευταίο σκαλοπάτι «στου Κακού τη σκάλα», που είναι ο εμφύλιος, από όπου όμως θα περάσουν γενιές για να αποκτήσουμε φτερά και να ξαναβγούμε στο Φως!