Οταν ο ιδρώτας έσταζε μελάνι…

17:48 24/2/2012 - Πηγή: Sport.gr

Όσο στο Καραϊσκάκη το ματς έτρεχε προς το τέλος του το twitter κατακλύζονταν από αναφορές στον Μπεν Λίπερ, τον τερματοφύλακα – γιατρό, παίκτη αρχικά και προπονητή αργότερα της Μάνκαστορ Σίτι, οι περιπέτειες της οποίας δημοσιεύονταν στο Μπλεκ για χρόνια. Ελάχιστες συνέκριναν την εμφάνιση του Ρόι Κάρολ με αυτή κάποιου άλλου τερματοφύλακα – όλοι σχεδόν ξεθάψαμε από τις ντουλάπες της συναισθηματικής μας

μνήμης ένα παιδικό ήρωα κόμικ: μ’ αυτούς μεγαλώσαμε. Η φάτσα του Κάρολ παραπέμπει σε κόμικ, το όνομα επίσης: το Ρόι ξυπνάει πάντα μνήμες.Είναι ωστόσο εντυπωσιακό ότι στο φαντασιακό μας χρονοντούλαπο κρατάμε κυρίως τους ποδοσφαιρικούς χάρτινους ήρωες – αυτούς των οποίων ο ιδρώτας στάζει μελάνι, όπως εύστοχα παρατήρησε ένας φίλος. Στον Ρόι Ρέις, τον Ερικ Καστέλ, τον Μπεν Λίπερ, τον Κένι Κόξ, τον Μπίλι «Γάτο» Γκόρντον, χρωστάμε -είναι αλήθεια- την ποδοσφαιροφιλία μας και την ποδοσφαιρική μας αισθητική.Όμως το Μπλεκ και το Αγόρι, στις σελίδες των οποίων ανακαλύψαμε γκολ με ψαλιδάκια και επεμβάσεις τερματοφυλάκων πάντα με το ένα χέρι, φιλοξενήθηκαν ήρωες που σημάδεψαν το υποσυνείδητό μας και τους οποίους τους ξεχάσαμε – ίσως γιατί οι δικές τους ιστορίες δεν βασίζονταν σε κάτι τόσο ψυχορομαντικό όσο το ποδόσφαιρο.Χθες όταν στο twitter o φίλος Γιώργος Μαυρωτάς με ρώτησε πως λέγονταν ο κύριος ήρωας του Αγόρι και ποιος ήταν ο συνταγματάρχης Ηζι και δεν μπόρεσα να του απαντήσω ομολογώ ότι ένοιωσα μια ντροπή.Πέρασα σχεδόν ολόκληρο το βράδυ άυπνος σκαλίζοντας παιδικές μνήμες. Που είναι το «παιδί πάνθηρας»; Είχα μείνει στο γεγονός πως αφού τον γρατσούνισε ραδιενεργός (;) πάνθηρας ο Μπίλι Φάρμερ, ένα ορφανό που ζει με τη θεία του κάπου στο Λονδίνο (ή με τη γιαγιά του;) αποκτά σούπερ δυνάμεις!  Θυμάμαι ακόμα ότι ήμουν δεν ήμουν δεκατέσσερα χρονών όταν σακατεύτηκα προσπαθώντας ν ανεβώ ένα τοίχο κρεμασμένος από τη ζώνη μου όπως ο ήρωας μου: εμένα δε με είχε γρατσουνίσει πάνθηρας μόνο κάτι γάτες από τις οποίες ήλπιζα να αποκτήσω ευλυγισία – ευτυχώς μου δώσανε κάτι από τις εννιά ζωές τους.Δεν ξέρω που είναι ο συνταγματάρχης Ηζι που αντίθετα από το φίλο Μαυρωτά ξέχασα. Τον είχα αφήσει χειμώνα του 1944 να μάχεται τους Ναζί στην Ρουμανία(!) μόνο που οι εχθροί ήταν βρικόλακες και όχι απλοί στρατιώτες.Ο συνταγματάρχης Ηζι είχε ανακαλύψει το μυστικό τους άλλα οι επικεφαλής του δεν τον άκουγαν και πολεμούσε σχεδόν μόνος – μάλλον τα κατάφερε, αν και ακούγοντας τον Σόιμπλε δεν παίρνω όρκο. Σήμερα θα μου ήταν πολύ βολικό το «Χέρι»: ήταν μια ιστορία όπου υπήρχε ένα «Χέρι» μηχανικό, κατασκευασμένο από ένα επιστήμονα, το οποίο το έκλεψαν οι κακοί και το χρησιμοποιούσαν για ληστείες, φόνους, ξύσιμο της μύτης κι άλλες τέτοιες βρωμιές: μετά ο καλός το πήρε πίσω κι έγινε καλό. Κακός παρέμεινε πάντα ο «καρχαρίας με το καμάκι» - παραλλαγή του Μόμπι Ντικ με σαφείς επιρροές από τα «Σαγόνια του Καρχαρία».Δημοσιεύονταν στο Αγόρι, όπως και ο Δικαστής Ντρέντ βέβαια που έγινε μεγάλη φίρμα και έκανε και σόλο καριέρα μέχρι που τον κατέστρεψε ο Σιλβέστερ Σταλόνε. Φυσικά θα ήθελα να ξαναζήσω λεπτό π