Οι δυσκολότεροι αγώνες στην ιστορία. Μέρος 1ο: Peking to Paris 1907

20:46 27/1/2014 - Πηγή: AutoBlog

Αν παρακολουθείς motorsports, τότε σίγουρα θα ξέρεις πως αυτή τη στιγμή που μιλάμε, υπάρχουν πάρα πολλές και διαφορετικές μορφές ανά τον πλανήτη. Από την F1 στο Le Mans, από το WRC στα NASCAR, από το Dakar στα rallycross και από το drift σε time attack, η λίστα μπορεί να συνεχιστεί και να εμπλουτιστεί με πάρα πολλούς αγώνες,

πολλών διαφορετικών ειδών. Όμως στα 100+ χρόνια που ο άνθρωπος έχει ανακαλύψει το αυτοκίνητο, υπήρξαν και πολλοί αγώνες που για τον έναν λόγο ή τον άλλον δεν υπάρχουν ποια. Για αυτή η σειρά άρθρων επέλεξα 7 τέτοιους αγώνες. Αγώνες δύσκολους και επικίνδυνους. Αγώνες που έμειναν στην ιστορία και αξίζει να θυμόμαστε. Χωρίς να χρονοτριβούμε, ας ξεκινήσουμε.

Peking to Paris

Θα ξεκινήσω με τον αγώνα που δεν θα έπρεπε να είναι σε αυτήν την λίστα αλλά από την άλλη, δεν μπορούσε να λείψει. Δεν θα έπρεπε να είναι γιατί απλούστατα, είτε το πιστεύεις είτε όχι, ο αγώνας αυτός υπάρχει ακόμα. Όχι φυσικά με τη μορφή που είχε το 1907 αλλά ως αναπαράσταση και δοκιμασία. Το Πεκίνο-Παρίσι έχει γίνει 5 φορές από το 1907 και έπειτα, με την τελευταία φορά που διεξήχθη να είναι το 2013 και η επόμενη χρονιά για την οποία είναι προγραμματισμένος να είναι το 2016. Τι είναι όμως και γιατί ανήκει σε αυτήν την λίστα;

Αυτό που πρέπει να αποδειχθεί σήμερα είναι ότι όσο ένας άντρας έχει ένα αυτοκίνητο, μπορεί να κάνει οτιδήποτε και να πάει οπουδήποτε. Υπάρχει κάποιος που θα ανταποκριθεί στην πρόκληση του να ταξιδέψει από το Πεκίνο ως το Παρίσι με αυτοκίνητο αυτό το καλοκαίρι;

Αυτή ήταν η δημοσίευση που έγινε στις 31 Ιανουαρίου 1907 στην Γαλλική εφημερίδα Le Matin και αποτέλεσε την έμπνευση για τον αγώνα. 40 άτομα δήλωσαν συμμετοχή αλλά μόνο 5 ομάδες έστειλαν τελικά τα οχήματα τους στο Πεκίνο. Ο αγώνας πλησίασε επικίνδυνα στην ακύρωση πριν καν ξεκινήσει, όταν η Κινεζική κυβέρνηση αρνήθηκε να παρέχει στους αγωνιζόμενους τα απαραίτητα χαρτιά ώστε να ταξιδέψουν μέσω Μογγολίας. Δύο άτομα όμως, αποφάσισαν να ξεκινήσουν κανονικά, με ή χωρίς χαρτιά και οι υπόλοιποι ακολούθησαν. Τι να πει κανείς για αυτούς τους ανθρώπους; Θα τους αναφέρω γιατί τα ονόματα τους έμειναν στην ιστορία και αξίζει να αναφερθούν

Charles Godard και Jean du Taillis (ο αναποκριτής της Le Matin) που οδηγούσαν ένα Spyker 15 ίππων. Δύο Γάλλοι έμποροι αυτοκινήτων, ο Georges Cormier και ο Victor Collignon με ένα De Dion Boutons 10 ίππων έκαστος. Ο August Pons (με έναν συνοδηγό) που συμμετείχε στον αγώνα με ένα τρίκυκλο Contal! Και τέλος, ο Πρίγκιπας Scipio Borghese με μία Itala 40 ίππων και την «συντροφιά» δύο ακόμα Ιταλών, του Ettore Guizzardi (μηχανικός) και του Luigi Barzini (δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου Peking to Paris).

Ήταν κάτι πολύ χειρότερο από τρελοί αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ την σωστή λέξη. Πρώτα απ’ όλα, έπρεπε να διασχίσουν 15.000 χιλιόμετρα με οχήματα του 1907. Ξέρεις πως είναι ένα όχημα του 1907; Το καλύτερο αυτοκίνητο στην εκκίνηση ήταν έτσι:

Αναξιόπιστα, αδύναμα, ανασφαλή κλπ κλπ. Δεύτερον, από τα 15.000 αυτά χιλιόμετρα, το μεγαλύτερο μέρος ήταν στην ουσία αχαρτογράφητα! Ερημιά. Χωρίς δρόμους! Από το Πεκίνο μέχρι και την Ρωσία, δεν υπήρχαν δρόμοι!!! Οι οδηγοί ήταν αναγκασμένοι να ακολουθούν τηλεγραφικούς στύλους ή σιδηροδρομικές γραμμές για να μην χαθούν! Αν φυσικά υπήρχαν! Η πλάκα είναι όμως πως αυτό όχι μόνο δεν ήταν το χειρότερο, αλλά δεν καταφέρνει να μπει ούτε καν στην λίστα με τα 3 χειρότερα! Γιατί; Γιατί οι αγωνιζόμενοι, εξαιτίας της διαδρομής, περνούσαν από μέρη στα οποία έπρεπε να φοβούνται για τη ζωή τους.

Σε περίπτωση που δεν το ήξερες, να σε ενημερώσω πως το 1907, η χρονιά το καλοκαίρι της οποίας έγινε ο αγώνας, ήταν μερικά χρόνια μετά την λεγόμενη “Boxer Rebellion”. Μία επανάσταση ενάντια στον ξένο ιμπεριαλισμό και τον Χριστιανισμό που ξεκίνησε από την Society of Righteous and Harmonious Fists (ή Boxers United in Righteousness, εξ ου και το όνομα) και τελείωσε από τις Μεγάλες Δυνάμεις με τον πιο ισοπεδωτικό και ταπεινωτικό για τους Κινέζους τρόπο. Ναι, μόλις 6 χρόνια μετά από αυτό, μία ομάδα Ευρωπαίων πλουσίων και αριστοκρατών (μεταξύ των οποίων και ένας Ιταλός πρίγκιπας) είχε τα …μην πω τι, να ξεκινήσει έναν αγώνα από το Πεκίνο. Θράσος λέμε, για να μην πω κάτι χειρότερο. Συνεχίζοντας στην διαδρομή, η Ρωσία μόλις έβγαινε από την επανάσταση του 1905 ενώ ακόμα και η Ευρώπη δεν ήταν ιδιαίτερα ήσυχη και ειρηνική με διάφορες ομάδες σε διάφορες χώρες να προσπαθούν να σπείρουν τον πανικό, την αναρχία ή/και τον κομουνισμό (μην ξεχνάς, μιλάμε για το 1907!).

Τα προβλήματα έκαναν την εμφάνιση τους ελάχιστα μετά την εκκίνηση. Με το που ξεκίνησαν περίπου, άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Αποτέλεσμα; Λασπωμένοι δρόμοι και βρεγμένα πληρώματα! Επαναλαμβάνω. Μιλάμε για την τεχνολογία και τον εξοπλισμό του 1907. Πήγαινε ξανά στην φωτογραφία της Itala που έβαλα πάνω και δες τα ελαστικά. Οι επιλογές ήταν δύο: Ή συνεχίζεις όπως είσαι με τεράστιο το ρίσκο του να μείνεις ή τοποθετείς αλυσίδες με τεράστιο το ρίσκο του να σπάσεις κάποια από τις ξύλινες ακτίνες των ζαντών! Μετά φτάσανε στα βουνά που χωρίζουν την Κίνα από τη Μογγολία. Τα μονοπάτια ήταν θεόστενα και η κλίση του δρόμου πολύ μεγάλη για τους αδύναμους κινητήρες των αυτοκινήτων. Επιστρατεύτηκαν μουλάρια ή/και άνθρωποι για να ανεβάσουν τα αυτοκίνητα στην κορυφή. Εκτός αυτού, για να μην υπερθερμανθούν οι κινητήρες, οι αγωνιζόμενοι συμπλήρωναν νερό στα “ψυγεία” από τα αποθέματα πόσιμου που είχαν. Με την έρημο να παραμονεύει δεν ξέρω πόσο σοφή επιλογή ήταν… Μετά όμως ακολουθούσε κατηφόρα. Γκρινιάζουμε για υπερθέρμανση φρένων στα σύγχρονα αυτοκίνητα. Φαντάζεσαι τι γινόταν τότε; Στη συνέχεια, ήταν η έρημος Gobi. Ο Pons με το τρίκυκλο και τον συνεπιβάτη του, έμειναν από βενζίνη και χάθηκαν στην έρημο προσπαθώντας να επιστρέψουν στον πολιτισμό. Τους βρήκαν αφυδατωμένους Μογγόλοι νομάδες. Ευτυχώς πριν πεθάνουν από θερμοπληξία. Ο αγώνας συνεχίστηκε χωρίς αυτούς και η διαδρομή περνούσε από την Σιβηρία. Θα λήξω εδώ την «αναμετάδοση» του αγώνα γιατί θα ξεφύγω πάλι.

Ότι και αν πω είναι λίγο. Για την ιστορία, τον αγώνα τον κέρδισε ο Ιταλός πρίγκιπας Scipio Borghese με «χρόνο» 61 ημερών, αρκετές ημέρες μπροστά από τον δεύτερο. Για να καταλάβεις τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν αυτοί οι άνθρωποι και το πόσο σκληρός αλλά ταυτόχρονα γελοίος ήταν ο αγώνας (λες και δεν το έχεις καταλάβει ακόμα), ο Ιταλός πρίγκιπας νίκησε αφού το αυτοκίνητο πήρε φωτιά 3 φορές, έπεσε από μία γέφυρα, έκανε μία παράκαμψη για την Αγία Πετρούπολη ώστε να παραβρεθεί σε μία χοροεσπερίδα και πέταξε το ποδόφρενο κάπου κοντά στο Omsk, καλύπτοντας την υπόλοιπη διαδρομή μονάχα με το χειρόφρενο! Αυτός ήταν ο αγώνας που έκανε σαφές σε ολόκληρο τον κόσμο πως το αυτοκίνητο είναι εδώ για να μείνει. Όπως είπα, αναπαραστάσεις του αγώνα έχουν γίνει και μάλλον θα συνεχίσουν να γίνονται. Όμως η διαδρομή του 1907 δεν έχει επαναληφθεί και ούτε πρόκειται (η σύγχρονη εκδοχή του Peking to Paris δεν περνά από την Σιβηρία). Ξέρω πως δεν σε ενδιαφέρει αλλά εγώ προσωπικά, έχω ήδη παραγγείλει το βιβλίο του Barzini για να διαβάσω από πρώτο χέρι αυτό το απίστευτο κατόρθωμα! Μιλάμε για μία δοκιμασία που ακόμα και αν με προκαλούσαν τώρα να την κάνω, με το καλύτερο, πιο πολυτελές, πιο προετοιμασμένο, πιο άνετο, πιο αξιόπιστο και πιο ανθεκτικό αυτοκίνητο του κόσμου, δεν ξέρω αν θα την έκανα. Μάλλον όχι! Και την ολοκλήρωσαν αυτοί οι άνθρωποι το 1907! Respect!

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα που θα δούμε έναν άλλο μεγάλο αγώνα (αυτή τη φορά που όντως δεν υπάρχει ποια), καλή συνέχεια.