Άστεγα όνειρα Χριστουγέννων

19:23 12/12/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

Λίγες ημέρες πριν την κορύφωση των εορτασμών των Χριστουγέννων και της αλλαγής του χρόνου, το βλέμμα μου έπεσε σε μια εικόνα που σε κάνει να θες να πατήσεις το "pause", κοινώς να την "παγώσεις" και να την βλέπεις ξανά και ξανά μέχρι να ριζώσει μέσα σου και να σε κινητοποιήσει. Ή εν τέλει να σε κάνει να θες να κινητοποιήσεις και τους......
γύρω σου.

Σταθμός του Μετρό στο Μοναστηράκι,

έξοδος, οδός Αθηνάς. Το συγκεκριμένο σημείο συνήθως φιλοξενούσε περιπλανώμενους μουσικούς των δρόμων, μικροπωλητές και ένα υπαίθριο βιβλιοπωλείο. Τελευταία, δυστυχώς έχει γίνει χώρος σύναξης και διαμονής άστεγων συνανθρώπων μας. Δυστυχώς για το γεγονός ότι υπάρχουν άστεγοι ανάμεσα μας που αναγκάζονται να διαβιώνουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Και είναι πολλοί.

Σταθμός Μοναστηράκι λοιπόν, Παρασκευή βράδυ. Περιμένω παρέα και το μάτι μου πέφτει σε μια σκηνή που με κάνει να σκεφτώ λίγο πιο βαθιά τα όσα βλέπω. Τρεις νέοι άνθρωποι, δύο κοπέλες και ένα αγόρι, ηλικίες λίγο πάνω από είκοσι χρονών, βρίσκονται δίπλα σε έναν άστεγο που προσπαθεί να ζεσταθεί με κουβέρτες και βρώμικα ρούχα. Κοντά του και άλλοι άποροι που έχουν δημιουργήσει μια ιδιόμορφη συνοικία στη στοά που οδηγεί από την Αθηνάς στην περιοχή του Ψυρρή.

Τα παιδιά μιλούν μαζί τους, τους προσφέρουν ρούχα και κυρίως φάρμακα. Παυσίπονα και είδη πρώτης ανάγκης. Κοιτάω καλύτερα προσπαθώντας να παρατηρήσω αν φέρουν διακριτικά κάποιας φιλανθρωπικής οργάνωσης, κάποιας ΜΚΟ. Η απάντηση είναι όχι.

Πρόκειται απλά, για μια ιδιωτική πρωτοβουλία σαν κι αυτές που θα μπορούσε ο καθένας μας να σκεφτεί και να υλοποιήσει. Τόσο εύκολα, τόσο άμεσα, τόσο απλά. Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση, πέραν από την υλική βοήθεια, είναι ότι μιλούν. Συνομιλούν με τον άνθρωπο που βρίσκεται χωρίς βοήθεια μπροστά τους.

Τώρα θα πει κανείς, τέτοιες κινήσεις μπορούν να λύσουν τα προβλήματα διαβίωσης αυτών των ανθρώπων, την ώρα που αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς οι άστεγοι της πόλης και τη στιγμή που η πολιτεία δείχνει να μην μπορεί να βοηθήσει ενεργά; Η απάντηση είναι και πάλι όχι. Αυτές οι κινήσεις όμως είναι μια ελπίδα για τους ανθρώπους που βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο, είναι μια ουσιαστική πράξη ανθρωπιάς μέσα σε μια γενικευμένη αρνητική και γκρίζα ατμόσφαιρα που αποξενώνει.

Μπορεί να φαντάζει ποιητικό όλο αυτό, σκέψου όμως το ενδεχόμενο να ήσουν εσύ εκείνος που βρίσκεται χωρίς κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Αυτά σκεφτόμουν σαν να έκανα εσωτερικό διάλογο και ξαφνικά κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε να σταθούμε πραγματικά αλληλέγγυοι; Ο φόβος μην καταλήξουμε κι εμείς σε μια κατάσταση που δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε; Ίσως. Από την άλλη σκέφτομαι, πως σίγουρα θα έκανε καλό να προβληματιστούμε ομαδικά και πρακτικά για το όλο ζήτημα στο διηνεκές του χρόνου και όχι μόνο την περίοδο των εορτών.

Αν θες αντιπαραδείγματα για να κινητοποιηθείς, ανθρώπων που είδαν τα όνειρα τους να ματαιώνονται λόγω της κρίσης, θα βρεις άπειρα εκεί